Net als zij volg ik hoe mensen, wanneer ze zitten, hun hakken tegen richels aan zetten.
Schoenen worden vaak half uit gedaan. 
De zittende mens is bij haar een onderwerp apart.
In haar boek 'Theorie van de straat' liet Paulien al zien hoe het komt dat de pijpen van mannenbroeken zó 'opkruipen' dat je de van onderaf in volgorde schoen, sok en een stuk bloot been ziet voor je aan de broekspijp toekomt.

 Wat bijna niemand laten kan: met de vinger langs een ketting gaan die tussen twee paaltjes hangt.
En, in De Balie zijn ook weer veel mensen met eindjes touw in de weer. Waarom? Ik probeer iets te verzinnen, morgen. 

De windmolens bij het Keteldiep hingen zowat in de lucht. 
Op het Ijsselmeer lag een inktzwarte schildering met gele vlammen.
Ik noteer dit in een modernknusse uitspanning bij Joure, jee. leeg, wel erg leeg.
Met van die nieuwgemaakte sprokkelhouttafels.
Maar het voornaamste is, met Jan Mulder, in Niewolda, gaat 't goed.
Later meer.

 Nu die ene foto. Gemaakt in Japan, want daar werkte ze een tijdje.
De dubbele split in colbertjasjes zit me al dwars sinds ik de politici Jozias van Aartsen en Robin Cook er eens allebei mee zag rondlopen. Parmantige kereltjes met dikke billen.
Hoe werkt zoiets? Door dikke billen - zag ik bij forse dames - gaat een split wijken of uitstaan. En zo'n dubbele split moet dan kennelijk 'afkleden'. Of? Hm. Ik denk altijd, afkleden maakt het erger.
Paulien Oltheten betrekt de kijkers in de raadselen die het straatbeeld haar opgeeft. Dit raadsel zet zich voort. Op één van de tafeltjes ligt een foto waarop je ziet hoe een derde Japanner de split van de rechterman optilt. Zit hij in Pauline's complot? Of is hij een toeschouwer net als zij.
Er is veel dat we nooit zullen weten.

Zaterdag tegen twaalven in de weekendeditie van de Avonden. meer.

Wim de Bie schrijft vanmiddag:
'Tot op heden keek ik naar alle condensstrepen van vliegtuigen in de hoop dat het letters werden. Dat hoeft dus niet meer.
Kees en ik hebben nog eens een uitvoerige correspondentie gevoerd met een luchtschrijver, die is opgenomen in de digitale versie van Het Groot Bescheurboek in de DBNL.
Heel lang - maar dat waren wel meer schrijfsels in 1976.'

Het wachten tussen de acts duurde eindeloos. De stem van de speaker uit de luidsprekers liet het woord vrille los, maar eigenlijk ging het om straaljager. Het moeten Gloster Meteors geweest zijn waarmee een Engels stuntteam de zwetende menigte overdonderde. Ze rezen met z'n vieren peilloos hoog de lucht in, verdwenen uit zicht en kwamen terug uit de vier windrichtingen. Vlak boven mijn hoofd kruisten ze elkaar en sneden de lucht in vier taartpunten. Het optreden eindigde met het trekken van strepen door het zwerk in de kleuren van de Engelse vlag.
.
Laatst werd me uitgelegd dat het vak van 'luchtschrijver' voorgoed verdwenen is, om het milieu. Maar boven Ypenburg in 1956 schreef een man in een sportvliegtuigje die dag nog ILSY. Luchtschrijven was boven het Scheveningse strand heel alledaags. Op je rug liggen in het warme zand en kijken naar een vliegtuigje dat traag de letters ROXY spuit, veel mooier maak je het niet mee. Vooral die X.

Vandaag bericht de krant dat de VVD bezwaar maakt tegen het alleen in Nederland bestaande verbod met reclamevliegtuigjes te vliegen op zondag. Als ze herinvoering van het luchtschrijven gaan bepleiten stem ik op ze. 

'Je levert een gevecht met één materiaal. Je kunt het vergelijken met hoe een Eskimo zijn kajak maakt uit de middelen die in de buurt zijn.
Vreemd genoeg ontstaat er een soort schoonheid in dat ding waar ik zelf niet de hand in heb. En mensen prijzen mij daar voor.'
(...)
'In de echte evolutie is het denk ik ook zo gegaan. De schepper heeft zich beperkt. Hij heeft uitsluitend eiwit gebruikt om z'n natuur te maken. Niet het meest ultieme constructiemateriaal. Als je een eitje in de pan gooit denk je, moet je daar nou in godsnaam leven uit gaan maken? Het getuigt toch wel van optimisme. En van doorzettingsvermogen. Maar kennelijk - als je miljoenen jaren de tijd hebt en je probeert het steeds maar opnieuw - kun je toch met één materiaal iets maken. Zeg een wandelende tak of een hond. Je probeert weer eens wat. En in 1% van de gevallen lukt er iets waar je weer eeuwen op verder kan.
Dat vind ik ook het fascinerende van de echte natuur. Hoewel niet geprobeerd is er een esthetiek aan te geven, dat die esthetiek ontstaan is. Het is moeilijk om een dier te noemen dat niet fascinerend is om te zien als het vliegt of rent of zwemt. Wat dat betreft loopt mijn evolutie toch - hoewel ik het niet wilde - angstwekkend parallel met de echte schepping. Daar ben ik zelf ook heel verbaasd over.' 

Vorige zaterdag bracht de Volkskrant al een vlammend stuk van de filosoof en dichter Maarten Doorman, dat nu - uitgebreid - in de catalogus staat. De autonomie van de kunst en de kunstenaars loopt langzamerhand van vele kanten gevaar. Samengevat: de overheid eist  marktwerking, Publieksvriendelijkheid (waarbij inbegrepen kindvriendelijkheid) teistert de musea. Als je niet oppast lost kunst  op in vormgeving, in media, in mode en architectuur. Of neemt de vorm aan van sociaal werk. Kortom, het populisme heeft de musea bereikt. En het gaat om bezoekersaantallen. Die zie je ook tot vervelens toe in de krant vermeld.  
Intussen doet de televisie nauwelijks meer iets aan beeldende kunst. Kunst is en blijft een romantische mythe, zegt Doorman. De mythe van de oorspronkelijke kunstenaar en zijn verbeeldingskracht. En daar is niets tegen.
En hij bepleit vrijplaatsen voor autonome kunst, hoe nutteloos ook. Ruimte dus. Bedreigde ruimte. 
Ergens moet nog plaats zijn voor het in vrijheid proberen vorm te geven aan wat je bedacht hebt en te kijken of het werkt. Wieweet je tijd vooruit te zijn. Zonder de hete adem van het moeten scoren in je nek.

 De uitvinder en kunstenaar is net terug uit Korea. Hij is overal ter wereld wel een beetje beroemd. Komende vrijdag krijgt hij in Brussel de naar hem genoemde 'Prix Theo Jansen'.
Kunstenaar?
Nou ja, eigenlijk maken zijn strandbeesten zichzelf, in de parallelle evolutie die ze nu al sinds 1990 beleven, mutatie na mutatie. Liefst cijfert hij z'n eigen rol in die evolutie weg.
 Hoe begon het? Als jongen woonde hij vrijwel onder de Scheveningse vuurtoren, vertrouwd met strand en zee, altijd bij de waterlijn te vinden.
In 1990 fantaseerde hij in de Volkskrant zijn eerste strandbeesten. Ze zouden zand verplaatsen, de kust verstevigen, hele kuddes wilde hij er van uitzetten. Ze zouden zand in de lucht gooien en dat moest zich dan verderop ophopen.
In dit Darwin-jaar zou 'Strandbeesten van Theo Jansen' (met een sterke introductie van Henk Hofland) op scholen moeten worden uitgereikt.
Gek, die strandbeesten 'doen het', ze werken op wind. En tegelijk zijn ze mooi. Maar nu. Zijn ze zo mooi omdát ze werken? Of? Hoe zit dat? Wat is het verband. 
Later meer.

De volle zaal volgde zijn woorden en bewegingen op de voet.
Hij stond, keek nog eens, vond de drie gedichten die hij zou doen.
'Hij is bovenal musicus,' dacht ik, 'hij legt de zaal zijn tempo op.'
En daar ging hij. Al bij zijn eerste woorden was al het voorafgaande verdwenen. Er was alleen nog de stem van Hans Verhagen.

'Ik kan leven naar gelang mijn jas hangt
(en m'n jas kan hangen tot ik er zelf in hang)
maar hoe kan ik, opgezadeld met de zekerheden
van de dood, ooit vechten voor mijn leven?'

(...)    

Hardop lachte ik in die wachtkamer om de scene waarin Humboldt en Bonpland - Nieuw Spanje, nu Mexico - bezocht worden door een journalist.
Die man stelt journalistenvragen aan Bonpland.
Bijvoorbeeld 'wat Humboldt voor een man is'.
Het antwoord van Bonpland staat er uitgekiend. De moderne psychologie is nog niet is uitgevonden. Dus wat zegt Bonpland?
Hij zegt dat hij Humboldt beter kent dan wie ook. Beter dan zijn moeder en zijn vader, beter ook dan zichzelf. Hij heeft het niet zo uitgezocht, maar zo is het gekomen.
'En?' vraagt de journalist.
Bonpland zucht. Hij heeft geen idee.
Dan vraagt de journalist hoe lang ze al samen onderweg zijn.
Hij zou het niet weten, zegt Bonpland. Misschien een leven lang. Misschien langer.

Het is een wondere wereld. De twee nemen waar en nemen waar. Ook varend.
Op zeker moment ziet Bonpland de schaduwen van vogels over de Orinoco scheren, maar als hij opkijkt zijn er geen vogels.   
Geen wonder, zeggen lokale bewoners, het zijn de zielen van vogels die daar vliegen, vogels worden immers niet in de hemel toegelaten.
En, waarom zijn er zoveel muggen? Steeds meer?
Dat is omdat muggen onsterfelijk zijn, er komen er steeds meer.
Er is nog veel te doen voor beide wetenschappers.