Een citaat: 'In een interview in Stern enkele weken geleden vertelde Hitler-biograaf en de vroegere chef kunst van de Frankfurter Allgemeine, Joachim Fest, de volgende anekdote. Rudolf Augustein, uitgever van der Spiegel zei tegen Fest: "Hören Sie jetzt bloss auf, über die Nazi-zeit zu jammern, wir können doch froh sein, dass wir den Hitler und den ganze Bagage haben, stellen Sie sich mal vor, wir wären als Schweizer geboren worden oder - schrecklicher Gedanke - als Holländer! Klar waren die Nazis ekelhafte Leute, aber Sie geben uns ein Lebensthema."Schrecklicher gedanke, dames en heren, om als Nederlander geboren te worden. Ik kan het alleen beamen. Wij zijn nog erger dan het land waarover wordt gezegd dat het de koekoeksklok heeft voortgebracht. Een mythe overigens, in werkelijkheid komt de koekoeksklok uit het Schwabenland nabij Stuttgart.'Na afloop vertelde Arnon dat hij van plan is de Duitse nationaliteit aan te vragen, waarop hij juridisch gezien van huis uit recht heeft. Hij wil de Umlaut op zijn naam terug.

'Dialogen met Leuco' was het lievelingsboek van Cesare Pavese. Het lag op z'n nachtkastje in het Turijnse hotel waar hij op 27 augustus 1950 zelfmoord pleegde. Ik daar in 1985 en sprak de eigenares die vertelde hoe ze het als klein meisje had meegemaakt. 'Een hete dag, iedereen was weg, zocht verkoeling in de bergen.'Dezer dagen speelt Tom Jansen met Het Toneelhuis deze Dialogen tussen mensen, goden en halfgoden. Luister naar Achilles, op de vooravond van de dood van zijn vriend Patroclos:ACHILLES: 'Waarom zeggen wij mensen om ons moed in te spreken altijd: "Ik heb wel erger meegemaakt" wanneer wij zouden moeten zeggen: "Het ergste komt nog. Er komt een dag dat wij lijken zullen zijn"? 'Het ergste komt het laatst', zegt Achilles dan. Maar 'het is niet onbillijk dat we ons juist het allermoeilijkste niet zullen herinneren.'De Avonden zou de voorstelling moeten uitzenden.

Op donderdag 18 mei kreeg radioprogramma De Avonden de Zilveren Reissmicrofoon, de belangrijkste radio-onderscheiding. Dat zou mooi zijn als het programma niet juist in deze dagen moest vechten voor z'n leven.Tamelijk vast staat dat De Avonden in september terecht komt op een nieuw kabelkanaal van de Publieke Omroep, dat waarschijnlijk Radio 6 gaat heten. Dit omdat Radio 747 gereserveerd is voor Lichte Muziek.Hoeveel geld en mankracht er na de ingrijpende bezuinigingen op -uitgerekend- Cultuur (bij radio en tv) bij de Publieke Omroep overblijft voor De Avonden? Heel wat minder dan nu.

Willem Brakman en ik schrijven elkaar al jaren. Heel gewone brieven zijn dat niet. Van Brakman (83) zou dit najaar het laatste boek verschijnen: 'Naar de zee om het strand te zien'. Maar, afgelopen winter werd hij ziek. Na het ziekenhuis schreef ik hem dat de oorzaak van zijn ziekte weleens het niet-schrijven geweest kon zijn. En vandaag krijg ik een brief waarin - na een beschouwing over de onthoofding van Louis van Gaal - deze heldere passage staat: 'Hoe het mij gaat? Redelijk, redelijk. Het was een rotjaar, maar een ding wil ik hier openbaar maken, dat ik niet opgehouden ben met schrijven. Het stompje potlood is te zien in het Twents Museum. Ik werk aan "mijn laatste boek" nu, getiteld "Staren in de nacht". Het zij zo.'

De knockout is 'Prime time paradise' van Persijn Broersen en Margit Lukács (2004). Een camera, dan ben je zelf, zoomt eindeloos in, als een mug op zoek naar bloed. Steeds weer nader je iets dat eruit ziet als werkelijkheid, maar dat bij dichterbijkomen verandert in een decorstuk. Maar, er achter wenkt alweer iets dat er wél echt uitziet, het inzoomen gaat verder. En weer blijkt het een decorstuk. Dit gaat zo door en door. Het is een loop van ongeveer een kwartier. Ieder beeld lijkt eventjes echt, televisieecht, nieuwsecht, filmecht of echtecht, tot het wordt ontmaskerd. Of: hoe je jezelf als televisiekijker permanent voor de gek zit te houden. Alles is dus even echt. In beide betekenissen van even. Heel even, en net zo echt of vals als het volgende of vorige tafreel.

Pop in looprek, aangetroffen in het Bourgondisch Museum in Tournus aan de Saône. Een zachtjes desintegrerend, stokoud huis, waar mansgrote poppen het dagelijks leven van de voorvaderen uitbeelden. Je moet bellen, dan komt een erg mooie werkstudente, het enige levende wezen hier. Het stinkt er en het is vrijwel donker. De luiken moeten dicht blijven tegen het vergelen. Overal hangen gravures met vochtkringen. Gebruiksvoorwerpen zijn er, harken, rouwsluiers, petten. In de kelder staat een postbodepop naast een oude fiets die een glaasje wijn krijgt van de dienstbodepop. Jacques Tati in 'Jour de fête'. Wrak, hun ogen vallen er half uit. Verf nooit, maak niet of nauwelijks schoon, hou de luiken dicht en alles komt goed.wn

Music-Hall begon in september 1992. Deze keer Thomas Verbogt over Ayaan bij de tandarts, Francois de Waal over hoe een asgrauw zelf- en wereldbeeld te overwinnen, Adriaan Jaeggi over en met z'n trombone (hij duetteert met Marinus de Goederen van de band A balladeer, luister en lees 'Tromboneliefde') en Vrouwkje Tuinman met gedichten. Achteraf vraag ik naar haar slapeloosheid. Dit n.a.v. de regel 'Ik sta altijd aan'. Het gaat niet beter. Ze staat nog steeds altijd aan. Kan een mens af? Ze beweert dat kippen en ook haaien buiten bewustzijn raken als je ze ondersteboven houdt. Ik betwijfel dat. Wel ken ik Helen Pavias, de actrice die zichzelf kan afzetten. Ze staat soms een tijdje roerloos te staren op een receptie en reageert niet meer, op niks. 'Ik had mezelf even afgezet' zegt ze achteraf. Zou iets voor Vrouwkje zijn.Wim Noordhoek