Het stoplicht is iets anders geworden. Een onbegrijpelijk relict uit een vergeten tijd.
 Nee, er komt geen auto meer.

 Komt er ooit nog een auto?

 De nachtvlinders worden aangetrokken door het licht. Er is niemand om zich te verbazen behalve wij.

 Lang geleden zei Thomas Verbogt me dat hij die overgangsgebieden zocht, voor z'n verhalen. Tussen waken en slapen, in de schemer van dronkenschap, omdat daar dingen voorstelbaar, ja mogelijk worden die het bij klaarlichte dag niet zijn. 
 

Geerten Meijsing zei eens dat de roman alle genres opslokt: korte verhalen, essays, gedichten, ze komen allemaal terecht onder het dak van de roman. Onontkoombaar, korte verhalen, gedichten, essays, ze verkopen niet. En daar is dan het middel tegen alle kwalen: de plot, die de vreemdste zijsprongen kan herbergen, zolang de lezer maar geboeid blijft denken 'hoe moet dit aflopen?'.Heel de vertellende wereld hangt zich met huid en haar op aan de plot. En heel de lezende wereld wil weten hoe het afloopt.Goddank zijn er uitzonderingen! Daar ging het vanavond om. Er wordt meer kort geschreven dan ooit. Voor de krant, voor het scherm. Neem de zkv's van A.L.Snijders. Geschreven op beeldschermformaat. De verhalen waarmee D.Hooijer dit jaar de Libris-prijs kreeg zijn iets langer. Er is hoop.P.F.Thomése vertelde me eens dat hij al zijn boeken (op één na) in segmenten van ongeveer 350 woorden schreef. Zoals Hergé zijn Kuifje-avonturen per pagina construeerde, elk met een cliffhanger. Joost Zwagerman verwees naar de Ierse korte verhalenschrijver Frank O'Connor (1903-1966), die het korte verhaal een vrijhaven voor buitenbeentjes, eenzamen en verstotenen etc. noemde. De helden van de 'Lonely voice'.

Music-Hall begon in september 1992. Deze keer Thomas Verbogt over Ayaan bij de tandarts, Francois de Waal over hoe een asgrauw zelf- en wereldbeeld te overwinnen, Adriaan Jaeggi over en met z'n trombone (hij duetteert met Marinus de Goederen van de band A balladeer, luister en lees 'Tromboneliefde') en Vrouwkje Tuinman met gedichten. Achteraf vraag ik naar haar slapeloosheid. Dit n.a.v. de regel 'Ik sta altijd aan'. Het gaat niet beter. Ze staat nog steeds altijd aan. Kan een mens af? Ze beweert dat kippen en ook haaien buiten bewustzijn raken als je ze ondersteboven houdt. Ik betwijfel dat. Wel ken ik Helen Pavias, de actrice die zichzelf kan afzetten. Ze staat soms een tijdje roerloos te staren op een receptie en reageert niet meer, op niks. 'Ik had mezelf even afgezet' zegt ze achteraf. Zou iets voor Vrouwkje zijn.Wim Noordhoek