Han Buhrs en Marije Nie brachten een tapdansdialoog, het Music-Hall orkest deed onder veel meer een memorabele a capella 'ochtendlat-gospel' ('Morning wood'), Meneer Foppe hoorde zichzelf op de radio, Esther Gerritsen las een hilarisch In Memoriam Buck Owens en Marjolein van der Klauw zong 'Did I shave my legs for this?' Schrijver dezes deed eindelijk zijn Reserveverhaal en Wim de Bie leidde de community singing bij het Afscheidslied. In de after hours werd een groepsfoto gemaakt met talrijke schrijvers en dichters die in Music-Hall optraden, vaak met nieuw werk, sinds 1992. En nog weer later schoof Louis Lehmann achter de piano.

 Gisterenmiddag las Hassan Bahara voor uit zijn verbluffende romandebuut 'Een verhaal uit de stad Damsko' (Van Gennep) in de Amsterdamse bibliotheek Slotervaart. Voor een aandachtig publiek van 15 mensen.Een boek dat de jongens van allochtoonse komaf van nu plaatst in de Nederlandse literaire traditie. Bahara opent - ironisch - met een motto van Nescio 'Jongens waren we - maar aardige jongens'. Als hij geïnterviewd wordt in de bibliotheek komen Reve's Avonden als inspiratiebron naar voren. En tja, Frits van Egters en zijn vrienden waren ook al niet zo aardig. In de discussie die volgde klonken veel stemmen van Bezorgde ouders. En zo was het goed. Vreemd dat het boek totnutoe zo weinig aandacht kreeg.

 Maandag in de Avonden van de VPRO een bezoek aan Hassans Werkplek.

Al 15 jaar lang zit ik op Europese terrassen en blijf staren naar deze stoel. Niet alleen naar het ontwerp, al geeft dat aanleiding tot grondeloos peinzen, nee het is de linksboven in het plastic uitgespaarde handtekening waar mijn blik altijd weer aan blijft haken. De naam van de ontwerper? Van de eigenaar van de stoelenfabriek? Wie in godsnaam signeert in miljoenvoud een terrasstoel? Henry? Henry Manomut?

'Nederland 1' brengt 'commentaren op de recente Vaderlandse Geschiedenis' van eigentijdse kunstenaars. Ze staan overal tussen het oude spul.Eentje is Jan Rothuizen, ook bekend als schrijver (lees 'In een pretpark tegenover de hemel', uitg. Artimo 2005). Hier hangt zijn project 'Lotslijn (2005), waarvoor hij die handlijn operatief 2 cm liet verlengen. Handlijnkunde. Als je er heel precies op ingaat wordt het prikkelend. Het idee dat je levenslot in je handpalmen met je zou meedragen! Minder vreemd misschien dan voortekens die de Romeinen zagen in de ingewanden van geslachte dieren of de vlucht der vogels. Je bent zelf je lot, je draagt het mee. Jan greep in. In zichzelf.Ook spannend zijn de filmpjes van Staphorster vrouwen van Arnoud Holleman (2002), veel op de fiets, die proberen niet gefilmd te worden. Ze gooien hun klederdracht voor het gezicht als moslimvrouwen hun chador. Geef ze eens ongelijk. Het wachten is op een grootse tentoonstelling 'De hoofddoek in de schilderkunst door de eeuwen heen'. Iets voor de heropening van het Rijksmuseum. Het meisje met de parel' van Vermeer, zou ook beter 'Het meisje met de hoofddoek' kunnen heten'.

Drie jaar geleden schreef ik dat Arie Schippers 'auto's schildert als waren het vrouwen'. Ik mocht langskomen en hij corrigeerde: 'Auto's zijn tekenen van menselijk leven, vergelijk ze met uitgeschopte vrouwenschoenen in een huis. Je komt ergens binnen, er ligt een losse schoen op de overloop, scheef tegen de plint. Zo staan auto's in het landschap.'Vooruit, de autoschilder.Hij exposeert sinds gisteren in het Henriëtte Polakmuseum in Zutphen. En vanaf volgende week ook nog in Deurne. Schippers werkt buiten, met behulp van zijn schilderbusje, het onderwerp moet er in een paar uur op staan. Hij drukt je met je neus op het over het hoofd geziene. De auto, het meest geziene/niet-geziene object in het landschap. Je kijkt er langsheen, toch zit je hoofd vol auto's. En hoogspanningsmasten, en transformatorhuisjes, die je telkens weer vergeet en telkens weer herkent, in het lijnenspel dat wordt bepaald door onze wegenaanleggers. Ook rijen geparkeerde auto's hebben een logica. Er is geen eenvormigheid. De eigenheid van elke auto afzonderlijk blijft in de rij langs de stoep bewaard. Kijk maar. Die daar? 'Ik moest een Saab hebben,' zegt Schippers, 'en het wou maar geen Saab worden, gek hoor, ik heb het vier keer over moeten doen'.

Weer die schok bij het zien van de foto van Ben van Meerendonk. Een wonder. Een godin landt op aarde. Om haar heen tien journalisten. Hoe reageren ze? Een studie in lichaamstaal leert dat de meerderheid de voorkeur geeft aan negeren. Ze doen net of de vrouw met de meest besproken 'bovenwijdte' van die jaren daar helemaal niet staat. Drie van de tien durven te kijken, één ervan een collega-fotograaf. Hij lacht. De ander probeert in zijn kijken een geïnteresseerde reserve te leggen. Alleen de man linksvoor kijkt echt naar haar op. De andere zeven vertonen wat Tijs Goldschmidt zou noemen 'overspronggedrag'. Ze moeten opeens dringend wat tikken, iets aan een collega vragen of een sigaret opsteken. Dat laatste vooral. Ik tel drie sigaretten. De foto stond in de Cicero-bijlage van de Volkskrant van 26 mei bij een bespreking van Joshua Livestro's 'De adem van grootheid - Nederland in de jaren '50'. Die adem van grootheid had de redactie van de Telegraaf blijkbaar nog niet bereikt. De foto werd geweigerd en dook pas later weer op. Livestro zat samen met Hubert Smeets bij Wim Brands in Boeken&cetera op 14 mei jl..Een dag later of eerder landde de godin bij de aftrap van DOS-Sparta. Daar mocht de mooiste man van Nederland, of beter de enige mooie man van Nederland, doelman Frans de Munck haar kussen.Achteraf zei hij verbijsterd: 'En ik was niet eens aanvoerder.'Dit verhaal eindigt met Jan Cremer. De Hollandse jongen van Hongaarsen bloede die Jayne in 1966 versierde en meevoerde naar Zuid-Amerika. In het solide, zeer volledige boek 'Jan Cremer documentaire' van Hans Dütting (uitg. Signature 2005) staan de vele foto's (eentje met bijschrift en hartjes 'to Jan, a living doll') en de papieren bewijzen. De jaren '50 waren voorbij.

Ook de muziekcultuur op de radio wordt zwaar getroffen door de Haagse en Hilversumse bezuinigingen. Officieel stopt het programma op 1 september, maar Wim houdt, na 40 jaar radio, de eer liever aan zichzelf. Maandag ben ik gast in de op twee na laatste P&M. Een voorrecht.Sinds 8 oktober 1992 draaide Wim in 'Peazens en Moddergat' alle muzieken van de wereld, van Finse schreeuwkoren tot Ellington, van Ry Cooder of Tom Waits tot Kurt Weil. Puttend uit zijn allround muziekkennis vertelde erbij wat hij wist, bruggen bouwend in tijd en ruimte. De namen Peazens en Moddergat slaan op twee voormalige vissersdorpjes in het uiterste Noorden van Friesland, aan de Waddendijk. Dat Wim juist daar symbolisch zijn zender opstelde had, behalve met zijn Friese achtergrond, te maken met de weidsheid van het uitzicht over het wad, vertelde hij in februari 1998 aan Bas Roodnat in de NRC: 'Je ziet daar als het ware de hele wereld en daar gaat ook mijn programma over.' Geen woord hiervan was overdreven.

Diderot, de schrijver van Jacques le fataliste, de grondlegger van de Encyclopedie, werd in 1713 in Langres geboren en groeide er op. Langres ligt 50km boven Dijon. Volg vanuit deze op een tafelberg gelegen Renaissance-vesting de D17 in de richting Chalindrey. Na 6 kilometer komt de brug over het Marne-Rijn kanaal, een wonderwerk uit 1880 dat je even verderop in de diepte, in een tunnel ziet verdwijnen. Langs een karrespoor kom je bij de toegang. Vogels, bloemen, heel veel. Dit is het hoogste punt van het kanaal tussen beide rivieren.Vervolg na een hele tijd, bij avondlicht je weg naar Chalindrey, waar de Franse spoorwegen een reusachtige werkplaats hebben, bij de kruising van de Noord-Zuid en Oost-Westlijnen. Ondanks de berichten over schrootdiefstallen in Frankrijk onbewaakt. Loop de halfronde locloods binnen. Ga zitten op een treeplank.

 In februari 2006 bezocht ik Tommy op zijn Werkplek achter Weesp. Een bezoek dat mij en hem door drie stappen van het toeval leidde. Dat ging zo.Eerst vroeg ik hem of hij W.G. Sebald las. Het antwoord was nee. Ik ried hem dat aan.Daarna vertelde hij dat hij op het punt stond te vertrekken naar Engeland, waar hij een stacaravan had gehuurd op een vreemde plek aan zee, aan de rand van een klif. Een plaats die geleidelijk in zee stort. Er begon mij iets te dagen en ik vroeg hem waar dat was.

 Het bleek Dunwich. Ik zei dat komt voor in het boek 'De ringen van Saturnus' van Sebald, die woonde vlakbij, in Norwich.Er sluipt nu een merkwaardig toeval in dit gesprek, zei ik. En wat nog mooier is, een deel van de Amerikaanse kritiek is hard gevallen over de rol van het toeval in Sebalds werk. Hij heeft zich daartegen verdedigd. Hij zei dat zulke toevalligheden voor hem heel gewoon waren. Ik zei, dat geldt voor mij ook. Ik ken het 'al te toevallige'. En ik kijk er niet meer zo van op. Dinsdag sprak ik Tommy weer. De stacaravan was net niet in zee gestort. Groot enthousiassme over Senald. Hij had de 'Ringen van Saturnus' meegehad.We besloten dat het toeval, mits goed beschouwd en gehanteerd, de wereld groter kan maken.

En kijk/luister nog even naar Bieslog en Music-Hall voor een nieuwe Meneer Foppe belevenis. Meneer Foppe, een Nederlandse Soldaat Schwejk, een Nederlandse Oblomow. Iets voor de volgende generatie Neerlandici.