Ze schildert met weinig verf, op grof linnen, ze poetst niet, alles in ene keer. Met je neus er bovenop gaan staan, in het GEM, dat eerst. En dan jezelf uitzoomen. En weer terug. En weer heen. Van oog naar geest.
Je ontdekt raadselachtige verbanden tussen kijkafstand en suggestie. Drentel door de ruimte. Het schilderij verandert bij elk stap.
Al lopend hoop je meer te begrijpen, maar zo
makkelijk is Cecily Brown niet te vangen.
Wat o wat overtuigt ons oog?
Lees het stuk in de catalogus van Angus Cook. Hij haalt weer Edgar Degas aan, die zei: 'Een schilderij heeft een beetje mysterie nodig, en net zoveel vaagheid.'
 

Het brein verdraagt geen losse eindjes, wil een verhaal maken van wat het overkomt.
Wat betekenisloos lijkt krijgt zo betekenis. Daarom moest het verkeersbord op de brug bij Gorkum waar ik jaren bij avond langskwam een man worden die me een teken gaf. Telkens weer.
Het verhaal wint het van de werkelijkheid, altijd. In beeldende kunst zo goed als in literatuur. Gezichten zullen we zien, gestalten. De vijand kan overal zijn.
Cecily Brown noemt als haar favoriete schilder Edgar Degas.
Toen hem gevraagd werd of zijn landschappen stemmingen weergaven zei hij 'niet zo prentieus, het zijn verschijningsvormen van het zien'.
Morgen verder.
 

Zeelucht heeft de naam fris en gezond te zijn. Maar bestaat behalve uit zout grotendeels uit bacteriële uitwerpselen en rottenis van dode zeedieren. Je ruikt daar aan het wad ook blubber, een mengsel van vochtig veen, klei en godweetwat.
Een lucht die diep landinwaarts geblazen wordt.
'Zo ruikt het alleen in Nederland,' zegt Jelle. 'Expats snakken ernaar. Geur is emotie.'
En: 'Zet voor de grap eens een glaasje zeewater thuis op tafel. Na een paar uur merk je, het stinkt.' 

Morgen na tienen zijn we te horen in de Avonden

Maar, dacht ik toen ik het las, volgens mij heb ik net iets anders geschreven. Natte hond en stoffig sluiten elkaar bijna altijd uit in mijn neus en ik zou het gedachtestreepje niet zo gebruiken:

"De geur van deze stad is anders, daar had ze wel gelijk in.
'Amsterdam ruikt naar een hond die net uit een gracht is gekropen. Hier proef je ook iets waterigs, maar er zit meer stof in en iets dikkigs als van olie. Het kraanwater hier smaakt trouwens ook stoffig.'
In winkelstraten stond ze vaak te snuiven bij de ingang van kledingzaken, boekwinkels, drogisterijen en groentezaken. Beviel de geur haar niet, dan ging ze niet naar binnen, zelfs al had ze iets in de etalage gezien wat ze wel eens nader wou bekijken. (...)"
 

Het cakeje van Proust, de Madeleine uit Commercy, dat - heel gericht - zomaar herinneringen opriep is maar één variant. Vaak komt een geur je bekend voor, maar roept ie alleen een sterk gevoel van geluk of gevaar op, terwijl de bijbehorende herinnering ontbreekt. Vers brood, pas gemaaid gras, creosoot.   
Met Gerard Reve telefoneerde ik - hij zat in Frankrijk - eens langdurig over het celluloid dat vroeger op fietssturen zat - voordat daar chroom voor werd gebruikt. Glad en hard, met een fraai krinkelend ribbeltjesmotief.
Gerard en ik bleken beiden als jongen te hebben ontdekt dat celluloid zeer brandbaar is. Een lucifer en het stuur van buurmans fiets stond in lichterlaaie.
'Het leek wel zo'n brandend kruis van de Ku-Klux-Klan.'
'Verdomd, dat leek het. Een vlammend fietsstuur! En stinken..'.
'Er kwamen grote zwarte rookwolken vanaf.'
Zo belandde hij in Betondorp en ik in de Heeckerenlaan in Zutphen. 
 

Parfumeur Francis Kurkdjian van Armani en Lancôme schreef in Esquire dat hij 'bijna geil' werd van de lucht van de stad. Vooral de omgeving van het Centraal Station wond hem op. De nabijheid van de Wallen? Hm, de zwoele stront van de onuitroeibare stationsspreeuwen lijkt eerder een bron.
Iedere stad heeft een geursignalement. Lastig exact te worden over geur. Het ontbreekt ons aan woorden.
En, geuren verdwijnen. 
In de woorden van Marente de Moor zijn Nederlanders van nu 'verlamd door geurloosheid'. Bedrijven en ziekenhuizen 'hanteren een geurloos beleid'.
En, op lichaamsgeuren rust een taboe. Terwijl feromonen ons toch leiden bij partnerkeuze.
Dinsdag ga ik ruiken bij Jelle thuis nabij Kloosterburen
 

 Spreker, gespeeld door Tino Haenen, neemt plaats achter de tafel. In zijn hand de partituur van Cage, gedrukt op muziekpapier, in klassiek geletterd omslag. Een microfoon staat klaar, waarvan de kabel voert naar een versterker. Ernaast een fles mineraalwater en een glas.
Spreker legt z'n partituur neer. Dan is hij begonnen. Maar waarmee? Hij zwijgt. Na een periode van gewenning vertraagt voelbaar de tijd, het lichaam van de spreker, zijn bruine schoenen en gekruiste benen onder de tafel vragen aandacht. Zijn niet-spreken begint een uitwerking van 'diepte' te krijgen. Zoals je onderwater zwemmend opeens in een peilloze diepte omlaag kunt staren.
Spreker neemt een slokje, wat m'n concentratie breekt. Maar die keert terug. Ideaal, iemand die niet spreekt. Dit zouden mensen vaker moeten doen, niet-spreken.
Een laatkomer maakt deurgeluid dat zich logisch voegt in de stilte. Niemand heeft totnutoe gekucht. Hoe lang is het stil?
Geen idee. De tijd is weg.
 

Nu is het zover.
Kale takken, zich onthullende achtergevels met gordijnloze ramen. Zodat je zicht krijgt op de levens die daar geleefd worden. Een vrouw droogt af in een keuken. Een man pakt de krant. Een enkel tv-toestel staat aan.
Waarom deze verre interieurs zo tot me spreken weet ik niet.
Ik kan me met een vrouw die tegenover me in de trein zit een heel huwelijksleven voorstellen, tot in de kleinste bijzonderheden. 
Dat abrupt eindigt als ze uitstapt.
 

 Vanwaar dan toch dat woord, dat ieder kent: 'dichter'. Zit het hem in de zo onthoudbare, compacte vorm? Zeker toch ook in de mythe. Want dichters hebben een afspraak met de eeuwigheid. Is dat het wat vrouwen aantrekt?
Samen met Menno Wigman ging ik gisteravond de straat op, om een boodschap.
Het extreme kwam voorbij, de kater, de koorts, de waanzin, de dood die eind 19de-eeuwse Franse decadenten als Baudelaire, Rimbaud, Mallarmé omhelsden. Menno leefde van jongsaf met ze. Op zijn zeventiende stond hij op gespannen voet met de werkelijkheid.
En nog beperkt hij het bezoek aan de supermarkt tot het uiterste. Een dichter die een boodschap doet, het blijft wat anders. Dichter. Je bent het maar en paar uur per dag, zegt hij. Je houdt het stil, als was het een besmettelijke ziekte. Ook omdat je weet dat onverbiddelijk de vraag volgt: 'waar leef je dan van?'
 

Floris schrijft: 'Zochten we bij de eerste CD een grens waar geluid overgaat in muziek, nu lijkt de vraag waar de muziek oplost in klank. Waarbij de klinkende en resonerende eigenschappen van zowel de kwarttoon marimba als het imponerende gebouw van de Oslo Town Hall als gelijkwaardig worden gehoord.'

De Grote Berg en de Vibrafoon zullen me heugen. Een vibrafoon nam het op tegen het weer in de bergen.
Nu ontving ik de CD 'Listening Ahead', wat niet gehoeven had, een gratis mp3 versie is beschikbaar via de site van Floris. Hier zijn het de.marimba en een monumentaal gebouw.  
Het cover zegt 'Marimba & Town Hall' - Listening Ahead nr. 0779 '.
Luisterbevindingen (is een Sennheiser HD 201 okee?) volgen.