Ook deze stoel van Louis Couperus, te zien in z'n museum aan de Haagse Javastraat, riep vragen op. Een bureaustoel lijkt het niet. Je zou er op moeten gaan zitten om te zien of schrijven dan te doen is, maar dat mag niet.

 Wat doorgaat voor oorspronkelijk huisraad van beroemde schrijvers schept vaak eerder afstand dan dat het ze nader tot je brengt. Eens was ik in Charleville-Mézières, bezocht de Mont Olympe en het Rimbaud museum, waar de rieten reiskoffer van de dichter - zoéén met leren riemen eromheen - en het reisbestek dat erin zat waren tentoongesteld. Ik vertelde het Gerard Reve en zei hem dat een bezoek de moeite was. Als hij weer naar Le Poêt-Laval reed een kleine aftwijg... Hij keek me een tijdje zwijgend aan en barstte in lachen uit.

 'Dus jij gelooft dat dat serviesgoed dat daar staat, dat die man daar echt...?'

 Er begon me iets te dagen.

 'Dus Gerard, jij denkt dat..'.

 'Natuurlijk jongen, gewoon gekocht op de rommelmarkt hoor.'

 Vanwaar dan toch dat woord, dat ieder kent: 'dichter'. Zit het hem in de zo onthoudbare, compacte vorm? Zeker toch ook in de mythe. Want dichters hebben een afspraak met de eeuwigheid. Is dat het wat vrouwen aantrekt?
Samen met Menno Wigman ging ik gisteravond de straat op, om een boodschap.
Het extreme kwam voorbij, de kater, de koorts, de waanzin, de dood die eind 19de-eeuwse Franse decadenten als Baudelaire, Rimbaud, Mallarmé omhelsden. Menno leefde van jongsaf met ze. Op zijn zeventiende stond hij op gespannen voet met de werkelijkheid.
En nog beperkt hij het bezoek aan de supermarkt tot het uiterste. Een dichter die een boodschap doet, het blijft wat anders. Dichter. Je bent het maar en paar uur per dag, zegt hij. Je houdt het stil, als was het een besmettelijke ziekte. Ook omdat je weet dat onverbiddelijk de vraag volgt: 'waar leef je dan van?'