Ook deze stoel van Louis Couperus, te zien in z'n museum aan de Haagse Javastraat, riep vragen op. Een bureaustoel lijkt het niet. Je zou er op moeten gaan zitten om te zien of schrijven dan te doen is, maar dat mag niet.

 Wat doorgaat voor oorspronkelijk huisraad van beroemde schrijvers schept vaak eerder afstand dan dat het ze nader tot je brengt. Eens was ik in Charleville-Mézières, bezocht de Mont Olympe en het Rimbaud museum, waar de rieten reiskoffer van de dichter - zoéén met leren riemen eromheen - en het reisbestek dat erin zat waren tentoongesteld. Ik vertelde het Gerard Reve en zei hem dat een bezoek de moeite was. Als hij weer naar Le Poêt-Laval reed een kleine aftwijg... Hij keek me een tijdje zwijgend aan en barstte in lachen uit.

 'Dus jij gelooft dat dat serviesgoed dat daar staat, dat die man daar echt...?'

 Er begon me iets te dagen.

 'Dus Gerard, jij denkt dat..'.

 'Natuurlijk jongen, gewoon gekocht op de rommelmarkt hoor.'

 maandag 1 oktober 2007 het heet van a naar bdat is van amsterdam naar berlijnhet laatste wat ik gedaan heb heet ha-hi-hohameln hildesheim holle

 maandag 1 oktober 2007 dit zijn niet zomaar tegelsdit is duitsland op z'n allerbestik was er al een paar keer overheen gekomen voor het me opviel

 dinsdag 2 oktober 2007 in die dorpen waar ik doorheen komschijnt de enige economische activiteitnog de barbier te zijneerst na vijf salons dacht ik: verdomd ik neem ze mee

 dinsdag 2 oktober 2007 wanneer gaat dit weer open?en hoe zal het ruiken?en wanneer gaat deze muur weer verder?en waar is ie ooit begonnen?  

 woensdag 3 oktober 2007 de reis te voet is altijd de tijdzeker deze as waarover zoveel bewogen isik doe dit om mijn europa wat me altijd ontglipt langzaam maar zeker toch in de hoed nee in de hoek te drijvenik doe dit omdat ik nieuwsgierig blijf hoe beethoven buitenwandelde en goethe de postkoets nam enz enz

 Wat is er over? Niet meer dan de stropdas. Het ging met mannenkleding bergaf, droef werd het, op dat laatste restje glim na. Weggegooid door Claus von Amsberg en toch weer teruggehaald, met dubbele knoop, door Fortuyn. Mannenkleding is steeds weer door vrouwen ontvreemd, van zeemanstruitjes tot broeken en laarzen.In de jaren '50 knipte de Parijse zangeres Patachou als regel de stropdassen van bezoekers aan haar café chantant af.

 En in 2007 maakt Nadja Cohen een complete jurk uit stropdassen. Bijna allemaal zijde. Intact en in de volle lengte gebruikt.Ik informeer hoe de dassen in 't model blijven, zit er een jurkje onder?"Nee," zegt ze, "dat is het mooie, de stropdassen lopen zo, dat het model 'mee' komt, dat was een verrassing. Ik wilde eerst een rok maken. Maar toen werd het een jurk. "Mag dit ontwerp gepubliceerd worden?

 Dat mag als ik vermeld dat alle bestellingen lopen via Nadja Cohen. Rechten voorbehouden.

 Ik was in Naumburg en vond deze beschrijving: 'Uta trekt met haar rechterhand de kraag van haar mantel op tot halve gezichtshoogte, alsof ze zich beschermen wil, waardoor lange, loodrecht tot haar voeten reikende gewaadplooien ontstaan, terwijl de linkerhand de mantel tegen het lichaam aan trekt.

 'Beschermt Uta zich tegen te kou? Of huivert ze voor iets anders? De beeldhouwer is onbekend, maar hij behoort tot de allereersten in Duitsland die vorsten menselijke trekjes gaven.Was haar echtgenoot Ekkehard een roudouwer? Moest ze op haar tellen passen? Of is deze pose met opzet gekozen om haar schoonheid te laten uitkomen? Of, ook mogelijk, heeft de beeldhouwer na overleg besloten het zo te doen omdat Uta haar kin niet erg mooi vond?

 Wolfgang Ullrich schreef 'Uta von Naumburg. Eine deutsche Ikone', uitgegeven door Klaus Wagenbach in Berlijn.

 Dag pappa

Geschreven n.a. v. een directe tv.-uitzending, 10 augustus 1966

Dag pappa

ik hoop dat je me ziet

hier in levenden lijve op het netvlies

van je zuurverdiende geld.Ik doe je de groeten van Hans,

eerstgeborene, je zoon, de zuigelingaan de borsten van mamma die uit Boxtel kwam.

Ik heb je jaren gegeven van ergernis misschien.

Ik eet al twintig jaar je brood en

spreek geruime tijd al met jouw stem, pappa. Je weet dat niet; hoort dat niet misschien, maar als ik mij scheer zie ik jouw mond en ogen.

Wees niet teleurgesteld, zie alleen

dat er iets verandert.

Het leven word gemakkelijker en

gevaarlijk. Op elke straathoek wacht de dood. In elk huis wachten schuimrubber kussens Voor elke deur een auto.

De steden veranderen

Prijzen veranderen

Mijn overhemden veranderen elk jaar van kleur Je gezicht verandert langzaam

in het masker van een man van vijftig.

Men maakt kunstharten

kunstbloemen kunstenaars boten van glas

vuur van gas en zuurstof in ijzeren longen.

Men draagt nu geen broeken met omslagen meer.

Kijk naar mij

hoe ik gegroeid ben

uit mijn lederhosen uit mijn maat 36

Je hebt gelijk:de correcte bediening bij Des Indes auto's met meer geluid dan comfort eieren voor 3 cent

met de hand bediende wasmachines Louis Davids Buster Keaton HitIer werkelozen Stalingrad Mae West ijsjes van een dubbeltje

het Jordaan-oproer

dood door longontstekingen die heerlijke trips met de blauwe, kom daar eens om.

Het stopperspilsysteem is verouderd. Goethe werd een orgeldraaier,

de maan een vergrijsde metafoor.

Alleen de dood is nog de oude verschrikking van weleer. Oom Rein stierf.

Je hebt hem begraven in een donkergrijs pak. En ook ik, eensop een doordeweekse dagmet wat overdrijvende wolkenvelden

zal aan je graf staan en huilen.

Maar zo gaat dat altijd. Een zoon leeft meestal langer dan zijn vader.