Kerstgedachte (2)

De Paus speelde viool en André Rieu ging voor in 't gebed, op Nederland 1 en 2. Goud, met rood, dat 't glom..

Varieté is bittere ernst. Vraag maar aan Kees 't Hart (schrijver van ‘Engelvisje en andere verhalen’).

En dan dit: vandaag gezien in Antwerpen, in de Van Hobokenstraat. Dat is tegenover de Paradijsstraat, die nog in Sebalds 'Austerlitz' voorkomt..
 

Daniel Kehlmann.

Kerstgedachte (1)

''Is twee maal vijf altijd tien? Waarom altijd?' Dat vraagt het jongetje aan de schooljuffrouw. Een Kerstgedachte, vooruit. Uit de eerste roman van Kehlmann, 'Beerholms Vorstellung' (1997), die hij nakeek en in 2007 opnieuw uitbracht.

Na een periode als hyperbegaafd goochelaar ontwikkelt de hoofdfiguur zich tot wiskundige en leert dat een fascinatie voor getallen door medemensen niet begrepen wordt. Een weerkerend thema bij Kehlmann.
En dan.. dan wil hij theologie gaan studeren en bekeert zich tot het katholieke geloof.
Dit ondanks 'de ontdekking dat in het hart van de wiskunde de kiem van de waanzin ligt'. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: 'mijn bekering vond plaats boven een ruitjesschrift en rood millimeterpapier, mijn streven naar God was in de grond een mathematisch streven.'

'En opeens begrijp ik het.  Begrijp ik, waarom twee maal vijf tien is, nu en altijd, in deze wereld en in alle andere.'  Duizelingen! Ziedaar de eerste Kehlmann-held: hij zoekt het absolute, de lezer weet dat dit slecht moet aflopen.
 

Depardieu en Deneuve

Francois Ozon

Er was één man in de zaal die lachte, zij het op onverwachte momenten, een luide, geitige lach, gègègègè... Verder niemand. Toch zat dit verfilmde toneelstuk vol lachmomenten, ze gingen in stilte voorbij. Ik monteerde er in gedachten een gierend publiek achter, Frans publiek, dat moest wel.

Een vreemde ervaring, het zien van 'Potiche' van Francois Ozon 
Ik verzon een spel om de film te overleven. Het werd een hommage aan het onoprechte, het onechte.
Stel je voor dat Ozon Deneuve en Depardieu speciaal voor deze rollen enorm had laten aankomen (hij speelt in 1977, toen zagen ze er toch anders uit), om het karikatureske te benadrukken, dat ie expres het script had volgestopt met schoolboekjescliché's over de jaren '70, van feminisme tot linksisme?
Maar het wilde niet.
Oh ja, er wordt nog in gezongen ook, op 't slot. En in de kranten werd Ozon uitbundig geprezen om z'n vakmanschap.
De naam Francois Ozon zal me voortaan genoeg zijn.
 

de foto van Georg Trakl door Arie Schippers. Trakl (1887-1914) was een een Oostenrijks apotheker en expressionistisch dichter. hij leed aan depressies, schreef over dood en vergankelijkheid, en worstelde met het geloof. stierf in militaire dienst, be

Arie Schippers (2)

Half je leven kun je met een onopgelost raadsel rondlopen zonder er bij stil te staan. Toen ik Arie Schippers gisteren ontmoette was een vliegenvlugge blik door zijn plaatjestelefoon genoeg.

In olieverf, zwartzwit geschilderde schrijversportretten zag ik. Meest vooroorlogse schrijvers. Het gekke was, ik kon er maar een paar thuisbrengen, wat ik onmiddellijk herkende waren hun poses.
Beroemde mannen 'laten zich fotograferen'.
Uitgelicht, elke wenkbrauwhaar gekamd.
'Worden zulke ego's nog gemaakt,' dacht ik. Harry Mulisch was bij ons de laatste.
Hand aan de kin. Vorsende, bovenwereldse blik. Er zijn varianten.
Ik wil meer weten over die vooroorlogse schrijversportretten.
Neem Trakl, hij moet een aanloop van een week genomen hebben naar de fotosessie.
En gelijk had ie.
Zo blijf je bewaard.
En dankzij Arie weet ik nu: ik lees schrijversportretten achterop boeken beter dan de boeken zelf. 

 
 
 
 
 
 
 

 

de boekjes van Mixed Media Soup

Ilona Verhoeven

Ilona Verhoeven maakt kleine boekjes in kleine (50 exx.) oplagen. Met verhalen geïllustreerd met fotocollages en tekeningen. 'De reizende maanzaadgalle' is het nieuwste, het kost twee euro en begint zo:

'Ze zag het goed. Hoog in de hemel vloog een brood. Ze wreef haar ogen uit en tuurde naar de wolken. Boven haar passeerde een maanzaadgalle zo groot als een Dakota. Ze wist het zeker: de vorm was onmiskenbaar.
'Volmaakt gevlochten,' zuchtte ze vol bewondering. 'En wát een  prachtig fonkelende maanzaden.'

En dan rijzen de vragen: wie heeft dat brood gebakken?
En, met generaal Norman Schwarzkopf - 'what goes up must come down' - in gedachten, wie of wat komt er straks over ons?
Het wordt allemaal onthuld. Bestel op de site.

de Wewelsburg op 21 november jl.
Arie Schippers

Arie Schippers (1)

Arie Schippers loopt Duitsland. In étappes.Een der komende jaren zal hij, met Gods hulp, in Berlijn aankomen. Hij schrijft:

'hieronder de wewelsburg
niet ver van paderborn
enige driehoekige kasteel in duitsland
hoofdkwartier van de ss
en nu een jeugdherberg
daar wou ik wel eens slapen
opweg lopend door dat land

de mooie wapenverzameling van heinrich himmler die daar lag is spoorloos verdwenen in de lente van '45'

ps. 'met Gods hulp' (of Inshallah) zou ik graag weer ingang doen vinden. wanneer Arnon Grunberg en ik mailen om af te spreken vergeten we nooit de letters d.v. (deo volente) of Inshallah. als een van de twee het toch verzuimt wijst de ander hem erop. niet zozeer omdat we in God geloven, maar uit bescheidenheid. je weet immers nooit. 

Gemma Jones

Woody Allen

Gister 'You will meet a tall dark stranger' gezien. De eigenlijke hoofdfiguur in de film - die je als enige wel ernstig nemen moet (!) - is een oude dame met helderblauwe ogen die gelooft in reïncarnatie. Ze was in vorige levens onder meer Jeanne d'Arc.

De Engelse actrice Gemma Jones speelt haar. Onontkoombaar. Hoewel de één na de ander haar voor gek verklaart, als je achteraf op de besneeuwde straat staat weet je: zoals zij denkt en doet is het goed, zo kun je leven.
De andere karakters in het verhaal zijn geldzuchtig, ziekelijk ambitieus, wetenschapper of kunstgelovige en het brengt ze nergens. Ontevreden, onredelijke en onaardige mensen zijn het.
Helena daarentegen houdt zich aan de inzichten van haar helderziende en de tafelklopjes tijdens spiritistische séances en het komt goed.
Woody Allen meent 't, zei ie in een interview. Hij denkt aan de katholieke en joodse gezinnen uit z'n jeugd, die gelukkig waren.
En ik peins na, over de redeloze gehechtheden waaruit ik zelf besta, en die me overeind houden. 
 

nazorgspecialist en presentator Jeroen van Kan, voor de uitzending
slotuitzending vanaf Blijburg, gisteren

Een kamer in het verleden (slot)

Gister de slotuitzending. En napraat, voor een deel over de 'verwoestingen' die de Vlaming Wim Helsen aanrichtte in de door zijn voorgangers op Senneroog achtergelaten maaksels.

Ik kon me helemaal vinden in Wim Helsen. Stel je voor, je zondert je af van de beschaving op een onbewoond eiland en wat tref je aan: andermans creativiteit.
Niet alleen wilden die voorgangers iets maken, ze wilden het ook nalaten. Iets stichten, iets gezamenlijks. Zo leer je je medemensen kennen. De Gerbrand Bakkers en Atte Jongstras willen, zogezegd, dat je meedoet.
Het is het club- en buurthuiswerk in een nieuwe gedaante,
zoals ik het ook op Facebook heb leren kennen.
De Facebook mens bestaat. En hij wil dat je leuk meedoet.
Senneroog was bedacht om weg te zijn, juist daarvan. Weg van het sociale vangnet, van gsm tot Internet. Maar de creativiteit, de gezelligheid is overal.
Wat achter de horizon verdween is de eenzaamheid. Geen wonder, de meesten zijn er doodsbenauwd voor.
Ou sont les solitudes d'antan? 

afgelopen woensdag in Perdu, met Henk van der Waal

De Revisor

Het tijdschrift De Revisor verschijnt nu als 'Jaarboek voor nieuwe literatuur' en werd woensdag jl. gepresenteerd. Met onder meer het debuut van Bernke Klein Zandvoort (1987). Zes gedichten. Waarvan dit:

ZE trekt de deuren naar binnen open
vanaf de drempel loopt haar tuin over in een bos
de haag om de parkeerplaats zit vol gaatjes
volgens mijn tante is de horizon maakbaar

licht valt door de bladeren in haar moestuin
een dun vlies houdt het geraamte bij elkaar
poreus, leerde ik op camping Amfora
vol tuinhuisjes en plastic hemel naast een spoorlijn

een lege koekoeksklok ligt in het perkje van een boom
over mijn schouder hadden de straten zich gesloten
in elkaar gevouwen handen op m'n tantes schoot

ik heb heel veel vogels in mijn tuin
roept ze over de rabarber gebogen
keer de stelen een kwartslag, buig ze binnenwaarts af

een vlechtwerk van riviertjes kruipt rond haar witte benen omhoog

in die gebukte houding
stond ze, tegen het zonlicht gehouden
rabarberjam haar weefsel
rabarberblad haar huid
 

Floris van Manen (4)

Luisterbevindingen bij 'Listening ahead, Marimba & Town hall' van Kjell Samkopf en Floris van Manen (77 minuten).

Listening ahead. Dat is wat je doet. Geluid houdt niet op. Het gaat door. Zet zich voort in je hoofd. Hoe valt niet te zeggen. 

Het begint met de stad Oslo, de dreun van de stad, het lijkt er te regenen. Geluiden die we gewoonlijk niet tot ons toelaten. En ook bijna steeds: galm. Nu voeren de microfoons ze aan, onontkoombaar.
Langzaam beginnen de stad en de galm een eigen leven te leiden. Ze zetten zich voort, genereren toon.

Van buiten bewegen we langzaam naar binnen het Oslose stadhuis in, naar de marimba. Die wordt in één toon bespeeld, waardoor het hele stuk Afrikaans klinkt. Een basistoon die de andere geluiden om zich heen verzamelt. Op de rand van muziek en geluid.  
De klankkleur gaat over vieze randjes. Marimba is hout, het stadhuis steen. Klein, direct getikkel, in de verte het verplaatsen van stapels klapstoelen of menselijk niezen.
Aan 't eind komen we weer buiten, waar het nog steeds regent. Tot de stilte de overhand krijgt.
Stilte is gemaakt van kleine geluiden.
Luister zelf, op de site van Floris. 

Pagina's