Francois Ozon
donderdag 23 december 2010 - 23:45
Er was één man in de zaal die lachte, zij het op onverwachte momenten, een luide, geitige lach, gègègègè... Verder niemand. Toch zat dit verfilmde toneelstuk vol lachmomenten, ze gingen in stilte voorbij. Ik monteerde er in gedachten een gierend publiek achter, Frans publiek, dat moest wel.
Een vreemde ervaring, het zien van 'Potiche' van Francois Ozon
Ik verzon een spel om de film te overleven. Het werd een hommage aan het onoprechte, het onechte.
Stel je voor dat Ozon Deneuve en Depardieu speciaal voor deze rollen enorm had laten aankomen (hij speelt in 1977, toen zagen ze er toch anders uit), om het karikatureske te benadrukken, dat ie expres het script had volgestopt met schoolboekjescliché's over de jaren '70, van feminisme tot linksisme?
Maar het wilde niet.
Oh ja, er wordt nog in gezongen ook, op 't slot. En in de kranten werd Ozon uitbundig geprezen om z'n vakmanschap.
De naam Francois Ozon zal me voortaan genoeg zijn.
RSS