Adembenemend te zien wat ze nu met de verworven vaardighedendoen. Kijk hoe Schnell de 'mechanisering' van het platteland weergeeft met zijn als ijzerdraad geschilderde strorollen. Eerder bedachtzaam humoristisch dan vermanend. Maar het meest verrasten me de interieurs van Weischer. Prachtig zoals die schemerige binnenhuisjes componeert met patroontjes en motiefjes uit de wereld van plastic en formica-decoratie. Je gaat er in onder, als bij de Zwitserse meester van sprekende interieurs Félix Vallotton. Later over de schotelantennes van Tjebbe Beekman.

Humor op maandagochtend, met dank aan de Deense overheid..

 Daarin vertelt hij dat alchemisten goud wilden maken, maar dat ze wel wisten dat dat niet zou lukken, ze zeiden ook wel dat ze 'god' wilden maken. Maar eigenlijk wilden ze het liefst gewoon bezig blijven in hun werkplaatsen, aan de rand van de maatschappij.Tahon heeft het over de kunstenaar als sjamaan. Hij vertelt van een sjamaan die wist dat hij door een god was ziekgemaakt. Maar deze god wist dat de sjamaan sterk genoeg was om zichzelf te genezen. De kunstrenaar, de sjamaan, doet verslag van zijn genezingsproces. In de hoop dat dit ook voor anderen van belang kan zijn.Zijn vriend de dichter Peter Verhelst hoopte een regel te schrijven waarvan de lezer dood zou neervallen. Zegt Tahon: een kunstwerk moet een opening laten. Van een regel die alles zegt zou alleen Verhelst zelf dood neervallen. En over zijn held Giacometti: 'Die was zeer begaafd. Hij had ieder vak kunnen kiezen, maar koos voor de beeldhouwkunst, het enige dat hij niet begreep.' Later meer over Tahon.PS. De Russische wetenschapper Kozyrev werd oa. bekend door telepathisch onderzoek en experimenten met spiegels.

 Daar zie je eerst de zeezichten bij nacht en de vrouwen aan de waterlijn, starend in de oneindigheid. Maar tot slot is er een zaaltje met louter zelfportretten van de rossige jongen met het melkboerenhondenhaar, altijd gemaakt voor de zelfde, vaak mee geschilderde spiegel in het atelier in Oostende. Een uitbouw overhuifd met glas. En naast de kop van de jongen met de stijve boord, in een koperen pot, staat altijd dezelfde kamerplant. Lang gezocht maar weet het nu: het is een aspidistra.

 Aspidistra! Uit mijn rijtje George Orwell komt nu de Penguin van 'Keep the aspidistra flying', het enige boek waarin een kamerplant een doorslaggevende rol speelt. En op het omslag, ja zeker, staat een foto van deze zelfde plant. In een koperen pot. De aspidistra, inderdaad een erg Belgische plant. Meteen telefoon en mail. Hoe ziet een aspidistra eruit? Hier, kijk.

Wat bezielt de drie, behalve drank? Ze geloven in publiciteit. Die in dit verhaal belichaamd wordt door een uitzonderlijk mooie tv-interviewster van Russische komaf, Halcia. Deze muze inspireert hun kunstenaarsactie 'Estetisch Affront' waarover ze een documentaire maakt. Estetisch Affront molesteert tuinkabouters overal in Vlaanderen en Noord-Frankrijk.En dan? Dan wordt het opeens menens. Verbazend wat de werkelijkheid in korte tijd in de levens van onze drie jonge helden aanricht. Interessant. Ik sprak Blondeau tijdens een bezoek aan Amsterdam bij kunstcentrum De Appel, waar dezer dagen de ’feministische’ tentoonstelling 'If I can't dance I don't want to be part of your revolution' te zien is. Maandag 27 november is hij te horen in De Avonden.

 Om haar schouders draagt ze een krap zwart jakje, gevoerd met bont en grote borsten, gehuld in strak, maar hooggesloten wit mousseline. Haar gezicht is poezelig blank, ze heeft lichtbruine, bijna gele ogen die een ietsje loensen naar binnen. Maar hoewel haar blik naar binnen is gericht geeft ze de toeschouwer de illusie dat hij haar zou kunnen wekken, als Doornroosje. Dat ze dromerig zou opkijken als hij het goede woord maar zei. Haar haren, en ook de hals zijn bedekt met een dubbelgeslagen hoofddoek, die alleen over haar voorhoofd - heel geraffineerd - niet dubbel valt maar enkel, en doorschijnend is als een sluier.

 Van de jonge vrouw uit 1517 is beweerd dat zij Elsbeth Binzenstock geb. Schmid zou zijn, de jonge weduwe met wie Hans Holbein kort daarna (1519 of 1520) zou trouwen en die vier kinderen van hem kreeg. Kort daarna werd hij hofschilder aan het Engelse hof. Elsbeth is ook bekend van een portret, dat hij in 1528 van haar en de kinderen maakte voor hij weer vertrok naar Engeland. Holbein is tussen de twee portretten bijna steeds buitenslands geweest (in Engeland had hij buitenechtelijke kinderen), Elsbeth bleef in Bazel. Zij? De vorm van wangen, neus en mond komt overeen. De kleur van de ogen is groener. Maar toch, haar blik keert zich op de zelfde manier naar binnen. Godweet wat zich daar in elf jaar heeft afgespeeld. Ik twijfel niet, ze is het.

Een PvdA promotieteam wenste 'niet geassocieerd te wordenmet de PVDCA haha nou ja de CDA dan...'.Spaanstra: 'Van die twee ben je nog niet af.' Ik: 'Wat zou je zonder ze moeten?'.

Waarom was Freek de Jonge zo goed? Ook omdat eindelijk een normaal mens ongestoord anderhalf uur lang z'n verhaal kon vertellen. Zonder te slijmen, zonder de adem van Maurice de Hond in z'n nek.Wel dacht ik, daar staat de laatste komiek die zoiets nog kan. Die iets snapt van het politiek bedrijf. Hans Teeuwen? Theo Maassen? Ondenkbaar. Freek de Jonge, de laatste intellectueel in het cabaret.En toen, toch nog, in de nazit, bepaalde Wouter Bos mijn stem. Weg was zijn glimlach. Eindelijk zag hij pips. Straks valt ie nog in slaap, dacht ik. Midden in een volle studio.En ik wist opeens ook, die zegt de politiek vaarwel, vlugger dan men nu denkt.

Wat vertelde de conducteur (de Schaffner) in de stampvolle tram nu toch? En wie was hij? Opname uit 1946, met publiek. Gemaakt in München, dat toen in puin lag. Veel van de straten die de conducteur afroept bestaan uit puinhopen. Weiss Ferdl heette de zanger, een komiek die beroemd werd tijdens de eerste wereldoorlog toen hij optrad voor de Duitse troepen in Arras. Later maakte hij films en al was hij lastig, in 1940 werd hij lid van de NSDAP. Hij stierf in 1949. Hoor hem. Ferdl doet ook de stemmetjes van de passagiers tussendoor: Ein Wagen von der Linie Acht,Weiss-blau faehrt rasselnd durch die Stadt.So faehrt der Wagen schnell dahin,Die Menschen, die im Wagen drin,Die schaun gar grantig niemand lacht,Da drin, im Wagn der Linie Acht. Schaffner: Naechste Haltestestelle Harras, Waldfriedhof umsteigen.Nervoese Frau: Bitt schoen, Herr Schaffner, Max Weberplatz, muss ich umsteigen?Schaffner: Naa, erst am Stachus in die Linie 4 oder 19. Aussteigen lassn!Wagenfuehrer: Aba Leut, lassts doch d' Leut naus!Junger Mann: Geh halt weg alter Depp!Alter Mann: Dir gib i nacha glei an alten Deppn, Rotzloeffl, rotziger. A so a schwindsuechtigs Zigarettenbuerscherl! A scho 's Maul aufreissn. I bin a alter Muenchner Buerger, der vierzig Jahr seine Steuern und Abgabn zahlt hat, does merkst da, du Rotzloeffl!Schaffner: Vorsicht, der Wagen ist besetzt! Ein Wagen von der Linie Acht(in die Mitte gehen!)Weiss-blau, faehrt rasselnd durch die Stadt, (noch jemand ohne?)Kling kling, bim bam.So faehrt der Wagen schnell dahin,Die Menschen, die im Wagen drin,Die wackeln hin und her ganz sacht,Da drin im Wagn der Linie Acht.Mijn vader verstond het ook maar half. Of minder.

 In zijn - spannender - latere werk valt die figuur steeds verder uiteen in wat gaat lijken op dinosaurusbotten. Vreemd. In de Kunsthal worden dezer dagen tegelijk dinosauriërs geëxposeerd voor de kinderen. Henry Moore, dinosaurus van het 20ste-eeuwse beeldhouwen? Overleeft hij? Zijn vormbeheersing is matig, je ziet het aan z'n tekeningen. En de invloed die hij onderging - na Picasso en Matisse - van 'primitieve kunst' roept vragen op. Wat doet Moore met de pre-Columbiaanse kunst die hij in Mexico zag? Hij pikt, zover ik zien kan, net als zijn voorgangers vrij lukraak vorm. Op betekenis kan hij zijn vinger niet leggen. Ik hoop op een studie naar de misverstanden tussen de Westerse Modernen en 'primitieve kunst'. Henry Moore blijft leeg. Maar misschien is dat ook de bedoeling en zijn zijn beelden gemaakt om - vrij naar Reve - het verdriet van de tweede helft van de Twintigste Eeuw in op te bergen.