Sinds dit log fotografeer ik digitaal. Dat betekent vaak afdrukken en meer kans op wat vroeger een gelukte foto heette. Ook door de verbeterde lichtgevoeligheid,.Het begon met vakantiefoto's. Bezienswaardigheden legde ik zo goed mogelijk vast. Volgens de ansichtkaartstramienen. De voorbeelden waren overal.Rudy Fuchs heeft in de Wim Kayzer-serie over Schoonheid en Troost een onvergetelijk college gegeven over de Eeuwige Ansichtkaart. Er zijn er maar een paar. Die worden steeds weer nagefotografeerd, ook door mij: doorkijkjes, zonsondergangen, diagonalen.En dan, gezinsleden op vakantie. De snapshot. De klok sloeg twaalf en hun gezicht bleef zo staan. voor altijd. PS. Vergroting gaat in twee stappen. Eerst dubbelklikken in de foto, daarna nogeens op het kruisje onder in het kader. Dan komen ze op het hele scherm.

Zoals luisteraars van de Avonden en bezoekers van het GEM (waar hij deelnam aan de expositie 'Dutch Masters') weten is Donovan een meester op de spuitbus (beluister de reportage van zijn 'Red Life Painting' op de Wallen).Wat hij nu gaat laten zien, verklapt hij al vast is een doek 'waarin 2 prominente Nederlandse politici op doeltreffende wijze te grazen worden genomen'.Faith71 zal dinsdag as. vanaf 11:00 Het Plein tot zijn tijdelijke atelier maken.

Haber en Fadeyev zijn in het Lawrence Berkeley National Laboratorium bezig heldere hoorbare stemmen te destilleren uit half opgevreten of anderszins onspeelbare opnamen. Het leek te lukken, volgens berichten van vorig jaar. Grootste wapenfeit was het halen van goed geluid uit een totaal versleten wascilinder uit 1912 waarop een zg. barbershop quartet het lied "Just Before the Battle, Mother" zingt. De techniek is revolutionair. Met speciale microscopen worden de groeven gescand. Daarna worden ze met software geconverteerd naar geluid. De computer kan ook vuil, krassen etc. herkennen en uit het beeld verwijderen, ongeveer zoals je en foto retoucheert. Er liggen nog onhoorbare cilinderopnamen van bv. de dichter Alfred Tennyson, actrice Sarah Bernhardt, Florence Nightingale, koningin Victoria en de Duitse keizer. En wieweet ook Walt Whitman en Abraham Lincoln. De oudst bekende opname is die van een 'sprekende klok', opgenomen in 1878 en te horen op http://tinfoil.com tezamen met nog honderden zeer oude opnamen. Die klok is vreemd. Iemand roept de uren van de dag af, minus tien uur. Waarom? Een test? Ik denk het, maar hij had ook tot tien kunnen tellen, in 1878. Waarom deed hij dat niet? En hoe gaat het verder met het project van Haber & Fadeyev? Ik wacht af.

De woorden komen van ver, maar hier herkrijgen ze hun betekenis. Waar eens priesters heersten en fabriekseigenaren. Maar de katholieke complexen vallen in, de mijnen zijn dicht. Werkloos ben je hier. Waar woonde hij? Ik vraag het bij de sigarenwinkel in het centrum. Oh, Fan Kok bedoel ik, dat is rechtsaf en dan na 200 meter links. Weinig maakt moedelozer dan de aanduiding 'deux cent mètres'.Dat kan namelijk alles zijn tussen om de hoek en pak maar liever de auto. Lopen, besluit ik. In de voetsporen van Vincent. Nu pas zie ik de monumentale mijnwerkerslamp, op de rotonde. Het gaat harder regenen. Niemand op straat. Doorweekt bereik ik het huisje van Fan Kok. In het bos, bij het moeras. Gesloten. Het staat scheef en wordt gerestaureerd. Al heel lang.

Het procédé werkte en was een succes. Zozeer dat er nu een vervolg komt.Op maandag 20 november as. vraagt Bernhard Christiansen als 'medium' ditmaal stemadviezen aan oa. Gerard Reve en W.F.Hermans. In tijden van politieke vertwijfeling, twee dagen voor de verkiezingen, een mooi idee.Het gebeurt in het kader van een zwart getoonzet 'DineZplusZ' in de Utrechtse Stadsschouwburg, waar behalve Ingmar Heytze ook F. Starik, Willem Thies en Liesbeth Lagemaat 'zwarte verzen' voorlezen. Er is eten en meer nog. Reserveren: 030-2328388 of online.

Daar is tot 7 januari 'Post Horizon' te zien, van Persijn Broersen en Margit Lukács. Vier dingen. Prime Time Paradise uit 2004 is er weer, hun behandeling van onze manier van (televisie) kijken. Die kijk komt nu terug in het nieuwe 'Achterland', een diavoorstelling, waarbij foto's steeds in elkaar vervloeien. Landschappen waarin zich - eens - nieuws heeft afgespeeld, maar nu, na fotomanipulatie, zonder dat nieuws. Gemaakt uit de krantenfoto's die ze al jaren verzamelen. Hallucinerende beeldopvolgingen. Net als bij Prime Time Paradise slagen Broersen en Lukács er in je hun tempo op te leggen, je geest te vertragen. 'Post Horizon' is een tekeningen-collage, een verzameling structuren uit cultuur en natuur, zeg een hangende horizon.En dan 'De Broersens', het filmportret van een Noord-Hollandse familie, dat vertoond wordt op vier wanden. De Broersens komen letterlijk op je af. Ze sluiten de kijker in, met hun gesloten bestaan in Nieuwe Niedorp, waar 'gezelligheid' het hoogste goed is. De Broersens. Hollandse helden van de maakbaarheid, gemaakte levens in een gemaakt landschap. En geleidelijk komen, heel geraffineerd, de grenzen van die maakbaarheid in zicht. En is er tragiek in Nieuwe Niedorp.

Ik liet op 4 nov. het Brusselse Hotel des Colonies zien, waar de reizigers uit de Congo logeerden die op het oude Noordstation waren aangekomen. Een kopstation aan de Place Rogier. Afgebroken toen het spoor onder de berg van Brussel werd doorgegraven naar Brussel-Zuid. Brussel verdwijnstad.In de geest van Henk vond ik een ansicht van de Place Rogier met dit station. Verstuurd in 1940, maar de kaart is ouder. De tekst aan de achterkant is geschreven door de moeder van Jean-Pierre, want schrijven kon hij nog niet. Wel heeft hij de kaart zelf ondertekend.'Jean-Pierre va très buien, ik reste assis sur son lit, ik mange bien. Bons gros baisers de ...'. Als Jean-Pierre nog leeft is hij rond de zeventig. Een kwieke heer in een jagersjas die je in de Cirio - naast de Beurs - zou kunnen tegenkomen.Nog een foto. De Rogierplaats nu. Wat over is zijn de twee hotels rechts. Met verbouwde gevels. De linker heette tot voor kort nog steeds Albert, nu is het een Hilton, de rechter heet nu Crowne Plaza.PS. De ondergrondse spoorlijn dwars door Brussel werd begonnen in 1911, de bouw lag heel lang stil, hij werd pas geopend in 1952.Jarenlang was het centrum van Brussel opgebroken, oude wijken werden gesloopt. In het prachtige ‘Vergeten straat’ (1946) van Louis Paul Boon raakt door de spoorweg een Brusselse straat aan twee kanten afgesloten van de buitenwereld en wordt ook administratief vergeten. Er onstaat daar een vreemde kleine republiek. Het boek werd in 1999 mooi verfilm door Luc Pien. Kortgeleden herhaald op Canvas.

Of lag het waar eens de Rijn en de Maas uitmondden in een baai, waar ze botsten op de vloed van de zee, waardoor zich slib en zand ophoopten tot zandplaten die begroeid raakten, zodat een groot van het tegenwoordige Zuid-Holland bedekt was met vloedbossen, bevolkt met roofdieren? Of was het eerder zo dat de enorme vloed die zich in de 9de eeuw vanaf Katwijk, door de monding van de Rijn een weg baande ook het Woud zonder Genade wegspoelde? Hoe dit zij, ver van Den Haag was het niet. En op 16 november, tijdens het Crossing Border Festival aldaar gaan 300 scholieren, 11 kunstenaars, 6 muzikanten, 1 grafisch ontwerper en 2 filmers op zoek naar het Woud Zonder Genade. De kunstenaars Moritz Ebinger en Eric Schrijver presenteren het project. Melle zingt een speciaal lied. Er zijn ook 'kroniekschrijvers': Hassan Bahara, Aukelien Weverling, Niels 't Hooft en Arjen Lubach. Lees hun festivalweblogs.Als Moritz Ebinger erbij is komt zo'n spektakel wel goed. Die weet van geesten. En van kinderen. Benieuwd ook wat Hassan Bahara gaat uitspoken.

De prijswinnaar en zijn wederhelft deelden oa. mee dat hun relatie 'goed ging, maar met deze 50.000 euro vast nog beter'. De wat nurkse undercover stelt vast dat 'de AKO in feite een verlengstuk is van de tabaksindustrie: slechts 50% van de omzet wordt behaald door bladen en boeken, de rest met strippenkaarten en sigaretten.' Beluister de speech van de juryvoorzitster. Waarin de tekstschrijver van HKH Laurentien haar de AKO-prijs 'de belangrijkste prijs' laat noemen. Verder het commentaar van Ds. Gremdaat en de winnaar .

Simpel idee (naar Engels voorbeeld, de 'Heritage' programma's van de BBC). Er zijn 15 finalisten uit de vijf Vlaamse provincies, die elk een bekend beschermvrouw of -heer (oa. Kamagurka) krijgen die voor ze pleit. De Boekensite kiest voor de 'Boekentoren' in Gent. Motto: 'de neus in de boeken, het hoofd in de wolken'. De Boekentoren is 64 meter hoog en ligt op het hoogste punt van de stad. Een ontwerp van Henry van de Velde uit 1935. Het betonnen gebouw heeft perfecte verhoudingen, de werkplekken zijn ruim en het marmer, glas, metaal en hout zorgen voor een aparte schoonheid. Maar de Boekentoren verdween uit beeld, tot zijn belabberde staat de aandacht trok.De Universiteit Gent wil haar Boekentoren restaureren en bij de tijd brengen. De 20ste verdieping is het absolute hoogtepunt: prachtig uitzicht over Gent en omstreken. Alleen: het interieur is verwaarloosd en de belvedère is nauwelijks toegankelijk omdat er maar één (werk)lift is. Adres: Rozier 9, 9000 Gent