'Als je morgen weg moet kun je net zo goed ineens,

wanneer er even niemand oplet, zijn verdwenen.

Het is lente, je bent gastvrouw op een feest met wijn

en bitterballen, iemand kletst tegen je aan,

wordt onderbroken - je ziet je kans schoon, loopt

de tuin in om te kijken hoe de man die met je stond

te praten zich terugdraait naar de leegte waar jij

net nog was, iets zegt als: 'Nou, en daarna... O.'

Misschien is het eenvoudiger om zo te gaan,

vrijblijvend haast, alsof je elk moment terug kunt

komen om de ruimte in te nemen die je achterlaat,

alsof je alleen maar even vanachter een struik

staat te kijken hoe dat is, worden gemist.'

  ''s Avonds ging hij op pad, hij ging/ fluitende door de schemering/ omdat de lucht veranderd was/ in iets dat lichter is dan gas.

De bomen stonden naast elkaar/ als hengelaar naast hengelaar/ langs de waterkant van de straat,/ de huizen stonden in beraad.

En langzaam steeg de maan omhoog/ als een geestelijk vissenoog/ en toen dat in de hemel steeg/ liep hij huiverend voort en zweeg.

Want zelfs al zou het boomlatijn/ voor hem niet ontoegankelijk zijn,/ het was alsof alles rondom/ verdronken was en voortaan stom

en hij veroordeeld, hij alleen,/ woorden te spreken en het scheen/ alsof bij elk woord dat hij sprak/ water onhoudbaar binnenbrak.'

 Het rijmt! Pas achteraf merk je hoe bevreemdend dat werkt..

 Dit uit de bloemlezing 'Er loopt en gedicht voor mij uit' die Ingmar Heytze maakte uit het werk van zijn oude vriend Van der Graft (2016).

 Ik zat in de bioscoop/ en keek naar een film van Parijs/ negentienhonderd.

 De tijd werd spotgoedkoop/ en de mensen leken niet wijs,/ ik zag verwonderd

 hoe men zich repte als vogels op glad ijs,/ de vrouwen het staartje omhoog,/ de mannen de snavel omlaag,/ het navelstaar­tje,/ het snavelbaardje.

 Wit waren de mensen en zwart/ en met een veel vloeibaarder hart/ dan wij die hard zijn en grijs.

 Wij daarentegen,/ wij bewegen/ ons vloeiend als vissen van celluloid/ zonder vleugelbeginsel/ en zonder dracht van poten.

 En ik bedacht:/ ik ben zelf onverwachts onder het ijs geschoten/ van dit bevroren paradijs/ waar men lacht om Parijs/ negentienhonderd.

 Maar als ik weer opduik/ en kom uit het wak van De Uitkijk/ en sta op de Prinsengracht/ onder de bomen,/ dan kan ik mij niet vergissen: vogels en vissen/ werden geschapen op een dag/ en morgen zullen de mensen komen.

ps. De gedichten zijn niet gedateerd, hoeft ook niet. 

Het procédé werkte en was een succes. Zozeer dat er nu een vervolg komt.Op maandag 20 november as. vraagt Bernhard Christiansen als 'medium' ditmaal stemadviezen aan oa. Gerard Reve en W.F.Hermans. In tijden van politieke vertwijfeling, twee dagen voor de verkiezingen, een mooi idee.Het gebeurt in het kader van een zwart getoonzet 'DineZplusZ' in de Utrechtse Stadsschouwburg, waar behalve Ingmar Heytze ook F. Starik, Willem Thies en Liesbeth Lagemaat 'zwarte verzen' voorlezen. Er is eten en meer nog. Reserveren: 030-2328388 of online.

Ingmar Heytze schrijft: 'Dit boek dient na lezing alweer een week of twee als onderzetter voor mijn uil.'Het blijkt te gaan om de dichtbundel 'Toendra' van Willem Thies. En het mooie initiatief bookcrosser@bookieboy.co.uk stuurt 'Mijn boeken in hun favoriete omgeving.'Boeken als vitrage?