Waar was je? We zagen je nergens meer. Weggaan heb ik nooit goed geleerd. Vooral tegen afscheid nemen zie ik op, anderen ook denk ik, daarom zal het vaak wel zo lang duren. En dus verdwijn ik, op een moment dat niemand oplet. Weg ben ik. Een ik-vormig gat in de wereld achterlatend. Gemist worden, Ingmar Heytze schrijft erover in zijn nieuwe bundel 'Ik wilde je iets moois vertellen'.
'Als je morgen weg moet kun je net zo goed ineens,
wanneer er even niemand oplet, zijn verdwenen.
Het is lente, je bent gastvrouw op een feest met wijn
en bitterballen, iemand kletst tegen je aan,
wordt onderbroken - je ziet je kans schoon, loopt
de tuin in om te kijken hoe de man die met je stond
te praten zich terugdraait naar de leegte waar jij
net nog was, iets zegt als: 'Nou, en daarna... O.'
Misschien is het eenvoudiger om zo te gaan,
vrijblijvend haast, alsof je elk moment terug kunt
komen om de ruimte in te nemen die je achterlaat,
alsof je alleen maar even vanachter een struik
staat te kijken hoe dat is, worden gemist.'