Wat je dan nog nodig hebt is een verhaal. De Franse regisseur Xavier Giannoli vond het. Zijn film heet À l'origine.
De weg - in de Pas de Calais - zou er komen maar bleef onaf. Een stadje vol werklozen bleef achter.
Tot een oplichter het stadje aandoet.
Wat zich dan ontrolt is een variant op Gogols Revisor. Deze vreemdeling wordt binnengehaald als de verlosser die het stadje uit z'n isolement zal halen. En o wonder, hij raakt thuis in de dorpsgemeenschap en omhelst het project. De 'weg naar niets' (het gaat maar om een segment) moet er komen. Hij krijgt de mensen zo gek om onbetaald in regen en modder tegen hun ongeloof in te sloven. 
Vreemd genoeg is 't allemaal nog waar gebeurd ook. De weg is intussen afgebouwd.
 

Vorig jaar ontmoette ik haar in het Virtueel Museum Zuidas bij Building Images. Haar voorstelling van de werknemers in de torenkantoren.
Wat doet zo’n werkplek met een employé. Wenzels fantasie ging uit naar de secretaresse, en dan haar benen. Bij haar leek het of heel de Zuidas daarom draaide. Ze deed onderzoek, oa. op het kantoor van Akzo-Nobel. En de clichés inspireerden haar. Haar modellen moesten protesterende lichamen uitbeelden, die uit de Zuidas-structuren braken.
Het kantoor werd bij Wenzel een koninkrijk van de fantasie. 
Ze is opgeleid tot acrobate, wat zich uitte in wrang-komische, poses.

Color Cocktail gaat over dromen over vliegen en lichamen als krachtmachines. Wenzel werkt in het grensgebied tussen exhibitionisme en voyeurisme. De manieren waarop het vrouwenlichaam ingezet wordt, niet het minst door vrouwen zelf.
Meestal is de fotograaf een man, het model een vrouw. Maar wie is daarbij actief, wie passief? En hoe? Kijkt Wenzel als vrouw anders naar een vrouw? Of speelt ze het klassieke spel mee?
Gewetensvragen.

Op 1 juli meer in de Avonden.
 

Marcel Schwob (1867-1905) schreef verzonnen biografieën van personages uit de geschiedenis. Voor het tijdschrift Raster heeft Jacq Vogelaar ze in 2007 vertaald en nu staan ze online. Eentje over de Griekse wijsgeer Empedokles (490-430) uit Agrigentum, bekend van zijn theorie van de elementen water, aarde, vuur en lucht, steeds weer gescheiden en tezamen gebracht door liefde en strijd.

Schwob schrijft hem zo: 'Vrouwen mengden zich in zijn gevolg. Zij kusten de zoom van zijn kostbare mantel. Een van hen heette Panthea, de dochter van een edelman uit Agrigente. Zij was aan Artemis gewijd, maar zij vluchtte weg van het kille standbeeld van de godin en bestemde haar maagdelijkheid voor Empedokles. Men zag geen enkel teken van liefde tussen hen, want Empedokles bleef te allen tijde de onberoerbare god. Hij uitte zich slechts in metrische verzen en in Ionisch dialect, hoewel het volk en zijn getrouwen alleen maar Dorisch spraken. Al zijn gebaren hadden iets plechtigs. Wanneer hij met mensen verkeerde, dan alleen om hen te zegenen of te genezen. Meestentijds deed hij er het zwijgen toe. Niemand uit zijn gevolg heeft hem ooit slapend aangetroffen. Men zag hem alleen in zijn grootsheid.
Panthea was gekleed in fijne wol en goud. Haar haren waren gekapt volgens de weelderige mode van Agrigente, de stad waar het leven kalm verliep. Haar borsten werden ondersteund door een rode gordel en de zolen van haar sandalen waren geparfumeerd. Verder was zij even mooi als rijzig en zij bezat een
verrukkelijke teint. Of Empedokles haar werkelijk heeft bemind, is niet zeker. Maar hij had medelijden met haar. De Aziatische luchtstroom verspreidde de pest over de Siciliaanse velden. Veel mensen werden aangeraakt door de zwarte vingers van de plaag. Zelfs lagen er dode beesten aan de rand van de weilanden en men zag hier en daar geschoren schapen liggen, dood met geopende bek naar de hemel, met uitstekende ribben. En Panthea kwijnde weg door de ziekte. Zij viel ter aarde en blies haar laatste adem uit aan de voeten van Empedokles. (...)'
 

Eind deze maand komt er een nieuwe (de vijfde) editie van Exactitudes, de studie in 'dresscodes' van Ari Versluis en Ellie Uyttenbroek, met 48 nieuwe series. Behalve in Rotterdam fotografeerden ze ook in Milaan, Beijing, Rio de Janeiro en Casablanca.
Bestaat de eenling? Nee. Ari en Ellie detecteren kledingstijlen en al wat er mee samenhangt. Levende antropologie. Het begon in 1994 met de gabbers, gefotografeerd voor KPN en hield niet meer op. In 2008 sprak ik ze in hun Rotterdamse studio en leerde hoe intensief het bij het opsporen van zo'n 'Exactitude' (samengesteld uit exact en attitude) toegaat: research en openheid van blik, want vooroordelen loeren overal. 
 

De gefotografeerde moet akkoord zijn met het resultaat. Immers, hij presenteert zich. Geen ontsnappen aan, een foto is gelukt, zei Ari, als hij samenvalt met zijn onderwerp.
Mij vonden ze overigens heel geschikt als exactitude, al zou het moeilijk zijn nog negentien andere exemplaren te vinden.
 

 De monografie van Hiltrud Häntzschel (Rowohlt) helpt enorm. Schrijfsters als Irmgard Keun (1905-1982) werden en worden op zeker drie manieren misverstaan: de linkse: ze komt niet op voor haar proletarische zusters, de feministische: ze loopt mannen na, ze houdt van seks, en niet het minst de literaire: ze schrijft - dit is Duitsland - niet diepzinnig genoeg.
Ze was haar tijd ver vooruit. ook stilistisch.
In 1958 schreef ze haar 'Zelfportret van een vrouw met slechte eigenschappen' - ze drinkt en is voor geen cent te vertrouwen:
 
 'Soms probeer ik mezelf te veranderen. Maar als ik dan merk, dat ik me met mijn pogingen me te beteren te zeer in het nauw breng en mijn humeur bederf geef ik het op. Omdat ik nu eenmaal op mijn eigen gezelschap aangewezen ben wil ik niet in voortdurende onvrede met mezelf leven, maar liever een beetje aardig voor mezelf zijn, wat consideratie hebben en mijn best doen me zo goed met mezelf te redden als het maar even lukt.'
 

 En wat?
Ja, Boijmans steunt de Nederlandse kunstenaar en biedt de demonstranten pindakaassoep (Wim T.Schippers, ludiek!) en droog brood aan. Wat dan slaat op 'het karige menu dat de Nederlandse overheid in petto heeft voor de beeldend kunstenaar'. Goeie god! En ja, het museum blijft tijdens de demonstratie gewoon open.

 Het verdriet komt voor mij van twee kanten. Vooral de pindakaassoep en het droge brood slaan me terneer.
Het is alles van een troosteloze braafheid. Waarom geen bezetting van het ministerie? Van de VVD en CDA fractiekamers? Waarom geen graffitiactie tegen de gevels van het kamergebouw? Ik ken spuitbusartiesten die prachtig lijkende politiciportretten kunnen maken. Zijlstra die de kunst naait.
Laat tenminste merken dat je er bent.
 

De Avonden was op Poetry nadrukkelijk aanwezig, op de dag dat de omroepplannen van het kabinet over ons werden uitgestort.
's Avonds in de kleine zaal bracht onder meer Jacob Groot nieuw werk. Die me achteraf wat van z’n teksten gaf. Dit is 'haar benen'.

Ontbrekend lichaam: ik ben je
in je velden als ik je kleren
aantrek om je te ontbloten: ik ken
je niet maar m'n zak ritst
je open & ik timmer je

in m'n kloten op het trillen
van je lippen, flits der schoven, de
shotverlichte, je schudt ze even om het vee
mee in te zepen, in dezelfde greep
gegeven de room van je

bomen, ruim bemeten, het juweel
waaruit je gouden regens, hun zegen, je benen
willen nemen. Totaal verloren
lichaam: ik ader je handwerk noch ik naai je
nader maar ik laat je toch

niet in de steek. Echter ben je zo ver
van m’n bed dat hoe je klaar verbergt je ware aard
me sterkt. Want ik sla je hard: met
het middel: om het doel te killen al
voel je niets
 

Schaarsbergen. Er was ons juist iets overkomen waar we geen van beiden raad mee wisten. We hadden het kleine paradijs gezien waarnaar haar ouders elke zondag in de jaren '40 en '50 een pelgrimage deden. Hier hadden ze het goed gehad. Daarna liep alles mis.
Anneke had het huis in het bos niet bewust meegemaakt, ze was er alleen geboren. Een jaar na haar geboorte verhuisde het gezin.

Het regende. De eerste indruk was 'onbewoond', maar aan de achterkant brandde licht, en werd een oude heer zichtbaar. De nu 82-jarige kunstschilder die er in 1949 introk en er nog steeds woont.
Er is sindsdien niets veranderd. Het marmeren aanrecht brokkelt af, de plank in de keuken waar Anneke volgens het verhaal leerde lopen draagt een rokje, de tegels zijn van toen, het behang is sinds 1949 alleen verkleurd, stekkers en stopcontacten spreken oude talen.

Vreemd, wanneer een verleden waarvan je niets meer weet zo precies bewaard is. 
Kun je een Egyptische piramide beschrijven?
Nee, die is er al.
 

Ze staat op gespannen voet met het verleden. Daar komt staren, gapen, zuchten en vloeken van.
'Waag het niet om langs mijn geboortehuis te wandelen.'
Na een jaar verhuisde het gezin naar een 'kakbuurt', verderop.
'We waren arm in een rijke buurt.' En dan 'ik hou niet van herinneringen, ik heb er te veel'.
Als kleuter had ze 'reeds het gemoed verstopt en zwaar vergrendeld'.

Maar zocht uitwegen. Eerste ambitie 'vliegen', niet gelukt, en daarna 'intellectueel worden'. Piepjong in de bibliotheek  Miltons Paradise lost en Dostojevskis Vernederden en gekrenkten willen lenen.
'Dat is toch niks voor jou.'
Immers kindzijn is een onwaardige toestand.
Gelukkig, net zo ondervond ik het.
Kind is een pijnlijke staat van zijn. Je kunt niks zoals het moet, dat zie je heus wel. En dan zijn er altijd wel volwassenen die je schaterlachend je onvolwaardigheid inpeperen.
Grappig hoor, zo'n kind.
 

'Wij zijn half verhuisd naar Groningen; de geur van koemest en liedjes over boeren komen er aan...
Grunts from Geesin.'

Grunt is Engels voor knor, zoals arf Engels is voor woef. Dan stuurt nieuw werk, een Yellow Series. Waaruit: