Anneke Brassinga (3)

Schaarsbergen. Er was ons juist iets overkomen waar we geen van beiden raad mee wisten. We hadden het kleine paradijs gezien waarnaar haar ouders elke zondag in de jaren '40 en '50 een pelgrimage deden. Hier hadden ze het goed gehad. Daarna liep alles mis.
Anneke had het huis in het bos niet bewust meegemaakt, ze was er alleen geboren. Een jaar na haar geboorte verhuisde het gezin.

Het regende. De eerste indruk was 'onbewoond', maar aan de achterkant brandde licht, en werd een oude heer zichtbaar. De nu 82-jarige kunstschilder die er in 1949 introk en er nog steeds woont.
Er is sindsdien niets veranderd. Het marmeren aanrecht brokkelt af, de plank in de keuken waar Anneke volgens het verhaal leerde lopen draagt een rokje, de tegels zijn van toen, het behang is sinds 1949 alleen verkleurd, stekkers en stopcontacten spreken oude talen.

Vreemd, wanneer een verleden waarvan je niets meer weet zo precies bewaard is. 
Kun je een Egyptische piramide beschrijven?
Nee, die is er al.