Eenmaal het zaaltje uit sta je in de tentoonstelling zelf en daar zie je hoe het werkt. De 'muur van Jericho' die hij van polyester heeft gebouwd staat opgesteld rondom een rondrijdende filmcamera, zoals je ze wel bij paardenraces ziet. De beelden die je zojuist in het projectiezaaltje zag komen dus van deze camera.

Wat is een 'gated community'? Want dat is Setola's grote doelwit. Daartegen verzet hij zich.
Deze muur, zegt hij, doet twee dingen tegelijk: enerzijds beschermt hij de bewoners van onze welvaartseilanden tegen de boze buitenwereld, maar anderzijds hij sluit ze ook op.    
En nu leer ik ook Setola's bezwaren tegen de gangbare architectuur kennen.
Gebouwen zegt hij, liggen vast. Ze worden gebouwd en staan er tot ze vervallen. Hij zou liever zien dat ze meegroeiden, evolueerden, zich ontwikkelden. Als levende organismen.
Maar dat doen ze niet.
Behalve in zijn animatiefilmpjes. Daar zijn gebouwen steeds in beweging.  

Zo heeft hij mooie antwoorden op het eigentijdse 'compound-denken', de manier waarop de rijken van deze tijd zich verschansen in wijken en woonhuizen met strikte bewaking. 't Doet denken aan de Middeleeuwse steden. Dat zie je ook in z'n nieuwe werk 'Reservaat'. Privacy, veiligheid, dat zijn de slagwoorden. Denk ook aan de schilder Tjebbe Beekman en zoveel nieuwe Duitsers.
Wat? Ja, dat mag je toch wel engagement noemen. De kunst bemoeit zich met de samenleving. PvdA-staatssecretaris Frans Timmerman - hij schreef er net een larmoyant stuk over in NRC-Handelsblad - moest eens weten. Laat ie de tram nemen. 
Dan kan ie meteen zie hoe Sandro Setola schotelantennes aan gevels heeft omgetoverd in vrolijke ornamenten. 

Ze stuurt haar alter ego's (meest door haarzelf gespeeld) overal heen. En laat ze de gemeenschappen binnendringen waarin wij leven. Een kantoor, een amusementspark een danszaal. Hoe de ongeschreven regels binnen zo'n gemeenschap zijn merk je als Pilvi's karakter in botsing komt met hoe het daar kennelijk hoort.
Waarbij de vraag blijft: wat moeten we met die vreemde, die indringster? En, is het überhaupt mogelijk in discussie te gaan over de regels van in zichzelf opgesloten gemeenschappen?

Ze kijkt ook van de andere kant. Zo raakte ik ontroerd door de twee kleine meisjes in 'Amusement park', die de amusementsdwang ontlopen, zich terugtrekken in de WC's en daar hun eigen spel doen.
Ze voelen - wel wetend, dat zie je, dat het helemaal niet mag  - mekaars neuzen, mekaars tongpuntjes.

 Hij is beeldhouwer, tekenaar en ook wat je noemt architect of inrichter van steden of landschappen.
De jury, aangevoerd door Peter Struycken was te spreken over z'n veelzijdige eigenwijsheid (ik vermijd nu het woord 'gelaagdheid', blacklisted bij mij).
Dit is zijn eerste overzichtstentoonstelling.

 In Schiedam zag ik vorig jaar al tekeningen van hem. Ze deden denken aan architectenontwerpen of computergrafiek,
maar hun onderwerpkeus en wat er gebeurde werd door die strenge vormen extra vreemd.
En gek, opeens zie ik Jan Schoonhoven. Later meer

In 'The trainee' treedt een stagiaire binnen op een kantoor. Ze maakt geen gebruik van computers. Zit urenlang in de belastingbibliotheek en kijkt uit het raam. Mensen vragen wat ze doet of waar ze op wacht. Ze zegt dat ze denkt. Ze is bezig met haar scriptie. Men vindt het grappig, maar ook angstaanjagend.
Er ontstaat ongemakkelijk gegiechel als ze daarna een dag lang in de lift blijft zitten, op de liftvloer.
'Een bewegende plek. Dat geeft een andere manier van denken.' 
Achter de schermen wordt intussen druk gewerkt aan het verwijderen van deze ergerniswekkende stagiaire, zo zien we aan een getoonde mailwisseling.

In Amsterdam heb ik eens een zolder ontruimd, waar vier van die lattenhokken waren, die hadden behoord bij vier bewoonde étages. Boordevol met alles wat zich daar in de loop van jaren had opgehoopt.
De bewoners waren lang geleden of kort te voren verhuisd of gestorven. Ik vond er lege kolenzakjes, een zak afgeknipt mensenhaar, een grote glazen pot met restjes vet, jaargangen advertentiebladen.
Want 'er gaat in de loop der jaren nog wel alles naar boven maar niks meer naar beneden'.

De rotzooi maakt deel uit van een 'museaal' berghok, dat te zien is in het museum Dr. Guislain in Gent. Behorend bij de vaste collectie 'outsider kunst'.
Het is van Michel Nedjar (Parijs, 1947, nog niet dood) en heet Zonder titel.

Antwoordt Pilvi, zeer terzake: 'Ik dacht dat de echte Sneeuwwitje een tekening was.'
Er ontstaat verwarring.
Is dit kunst, vroeg iemand nog. Ja, denk ik, kritische mediakunst. Roodkapje en Sneeuwwitje zijn van ons.
 
ps. De verwarring doet denken aan het optreden van Wim T. Schippers in de jaren '70 in zijn rol van Cees Hinderplaag.
Hinderplaag vervoegde zich bijvoorbeeld bij de kassa van het Amsterdamse Concertgebouw de dag ná het optreden van Frank Sinatra. En eiste dat dit voor hem zou worden overgedaan want 'gisteren kon ik niet'.  
Wim moest en zou de realiteit zijn wil opleggen, wist niet van wijken. Hilariteit, live op de radio.

Soms dringt niet door wat je toch eigenlijk wel zou moeten weten. Zo bemerkte A.L.Snijders, die ook in de uitzending zat, dat het woord insect komt van het Latijnse insnede, omdat insecten geleedpotig zijn.
Het geheugen kwam ter sprake. Je weet wat je ooit geweten hebt en weer vergeten bent. Ook weet je 'dit heb ik nooit geweten'.
Als je dan het temperament van de opzoeker hebt kan je overkomen wat de vader van mijn vriend Jan gebeurde.
Een echte woordenboekenman. Midden in een gesprek veerde hij vaak op en stoof de trap op om iets na te slaan, want z'n woordenboeken stonden boven.
Sommige mensen hebben dat, de Ahnung is ze niet genoeg, ze willen zekerheid. De vader van Jan kreeg tijdens zo'n run naar het weten een hartaanval, op de trap. 

Ik heb nu alleen het vierde en laatste deel, van S t/m Z, van het Etymologisch Woordenboek van het Nederlands. Wat doet denken aan het ‘onvolledige lexicon’ dat Bordewijks held Jacob Katadreuffe in 'Karakter' bezit. Zodat een hoofdstuk heet: ‘Het weten tot T’.

 Het betreden van cirkel was miraculeus. Geleidelijk viel het geraas weg en daarmee ook de druk van het geluid op mijn lichaam - die lage tonen voél je. 
Ik ging in de rotanstoel zitten en ontspande.
De akoestische ruimte om me heen viel weg.
 
 Ook morgen is Frank nog aanwezig op de stand van Sarah van Sonsbeeck bij de Open Studio's 2009 van de Rijksakademie. 
Sarah presenteert daar behalve de stilte-stoel ook het door vandalen versplinterde glazen kuub stilte dat overbleef van haar recente expositie in de Paviljoens in Almere.
En nu weet ik dankzij Frank van den Berg waarom dat kuub in glas gegoten stilte stuk moest.
Stilte heeft geen afmetingen.

 Morgen na 11.00 Sarphatistraat 470, A'dam.

 Johnny was bij alles een voortreffelijk imitator, zijn overslaande Vinkenoog-stem onvergetelijk: 'Ik ben de dichter van de haat, ik ben geboren in een smalle straat..'  
De Sleutelaarstem daarentegen had in Johnny's mond een onovertroffen zeurderige, wat wegwerpende toon. Hij kwam van pas in de volgende anecdote, die Johnny me eens vertelde.
Op zekere dag troffen hij en Hans Sleutelaar elkaar in de stad, en Johnny nodigde Hans uit bij hem en Yvonne in Noord te komen eten. Waarop Hans een bloemetje wilde meenemen voor de gastvrouw.
Johnny vond dat overdreven. Maar Hans stond erop. Zeggende (hier komt de Sleutelaar stem); 'Dat vinden die vrouwtjes leuheuk.'
Johnny haalde z'n schouders op. Vond het onzin. Maar eenmaal aangekomen op het adres Het Laagt 145 reageerde Yvonne precies zoals voorspeld: 'O Hans, bloemen, wat enig.'
En ging ze onmiddellijk in het water zetten.
Waarop Hans Johnny aankeek en (met de Sleutelaar-stem) zei: 'Zie-je-nou-wel.'

 Zaterdag zijn biograaf Nico Keuning, Johnny's vrouw Yvonne en de letterkundige Bertram Mourits (die schreef over de samenwerking Van Doorn-Sleutelaar) van 10 tot 12 te gast in de weekendbijlage van de Avonden om te praten over de biografie 'Oorlog en pap'.