Alsof het gewoonste zaak van de wereld is om hand in hand of gearmd door een stad te lopen. Wat het thuis echt niet is. Ik dacht aan m'n oom Frans, die notaris was en gechanteerd werd. Wat ik weet omdat ie mijn moeder in vertrouwen nam. Niet m'n vader, die hield niet van homoseksuelen en dat liet ie merken.

Ik heb geen foto van zo'n gewoon stel. Logisch niet. Wel van roze glitter. Tja.
 

Over Teddy Milks, een motorcoureur die melk zweet. Niet zomaar melk, melk waarvan mensen buiten zinnen raken.
Milks zelf raakt hierdoor op zijn beurt ten prooi aan waanvoorstellingen. De fitheidscult speelt er een rol in. Maar ook de letters van het alfabet, die zich voordoen als demonische jongetjes. Het verhaal van een held van deze tijd.

Wat ik zag ligt in het verlengde van wat ik van Wayne Horse ken. Hij balanceert tussen populaire cultuur en kunst. Met zijn verkleedpartijen, maskers, strips en film is hij je - stilistisch en als verteller - steeds te slim af. Zijn werk doet denken aan dat van Gummbah, of de Engelse schilder Michael Kirkham. Moeilijk er iets over te zeggen. Wat ze gemeen hebben ligt misschien in de vanzelfsprekendheid van de wanhoop.

'Make me proud', de titel is doortrokken van een ironie die tranen in je ogen brengt.
We leven in een erg assertieve tijd.   
   
 

Uit Bremen, dat wist ik, en liefst op de foto met een van z'n hondenmaskers. Hij komt uit de graffitiwereld, weet van de klassieke undergroundstrips.
Zijn films zijn een mengeling van animatie en acteerwerk
Van z'n website weet ik dat ie deze maand een nieuwe film opneemt, getiteld 'The illmannered milkman'.
Morgen ga ik naar Oss waar hij alles wat gebruikt wordt bij het maken ervan exposeert in het Museum Jan Cunen: schilderijen, tekeningen, maskers, wat niet al.

Zijn ontroerende alter ego heet Elefantos (2005), de Olifantman. Hijzelf, in zwembroek, als Superman met een slurfje. In moeizame situaties.
Wayne Horse deed de Rietveld, momenteel zit ie in zijn tweede jaar op de Rijksacademie in Amsterdam.
 

De stamppot wordt gemaakt van pastinakel - voorloper van de aardappel - maar er gaat ook wat bijvoet door, voor het aroma.
Die bijvoet ken ik, het is de plant waarmee ik hutten bouwde op de landjes van m'n Haagse jeugd. Stevige rood-groen gestreepte stengels, heel geschikt om een wandje mee te vlechten.
Wel eerst de bladeren en de vruchtjes eraf ritsen. Wat een lekker gevoel geeft aan je vingers.
De geur bleef me altijd bij, nog pluk ik er wel eens een en ruik eraan. Geur stimuleert het geheugen.
Maar dat ze ook als kruid in de hutspot werden gebruikt?

Extra bijzonderheid, soldaten stopten bijvoet in hun laarzen, de plant stond in oude tijden bekend als middel tegen vermoeide voeten.
 

 Ria ken ik doordat zij samenwerkte met de schrijver W.G.Sebald in Norwich, aan het vertaalinstituut dat hij daar stichtte. Ze heeft een Sebald-archiefje.
Ook Sebald wist van eetbare wilde planten. Zijn grootvader hield de familie ermee in leven in het naoorlogse Duitsland, in Allgaü.
Een thema dat terugkeert in haar pas verschenen 'Van nature', (uitgave Athenaeum) over het verzamelen en bereiden van planten, vruchten, noten en paddestoelen. Een boek vol wetenswaardigheid, en zonder natuurgedweep.
In haar verantwoording citeert ze Louise Fresco: 'Er is geen intiemere manier om met de natuur om te gaan dan ervan te eten.'
Ria eet heel de zomer uit deze tuin. Ik kreeg onder meer kleine paarse aardappelen, die 'truffelaardappelen' heten. 

Morgen wieweet de 'aardappel-brandnetelquiche'. Eerst de brandnetels onder de hete kraan wassen, dan gaat de prik eraf. 
 

Hoe werkt zo'n schaalverkleining?  
Wat is nog bruikbaar van de industriële resten en hoe?
Welke dieren en mensen vestigen zich in de poststedelijke wildernis? Belle Isle, een eiland in de Detroit rivier, was het grootste stadspark van Amerika. Het eiland werd in 1880 tot park gemaakt door Frederick Law Olmsted, die ook in New Yorkse Central Park ontwierp. Sinds 2001 is het gesloten.
Wat gebeurde er daarna achter de hoge hekken?

De Engelsman Paul Elliman en de Amerikaanse filmster Nicole Macdonald filmden voor hun tentoonstelling oa. in de vervallen en gesloten dierentuin Belle Isle Zoo.

Liefst zou ik daar meteen zelf gaan kijken. Over het hek klimmen en hup.

Terwijl er in Duitsland behalve in Bonn ook in Berlijn en Leipzig zulke musea zijn, en weldra nog meer.
Nu bestáát Duitsland grotendeels uit geschiedenis. Alle tv-kanalen, vooral de regionale zijn voortdurend met vooral de laatste oorlog bezig. Laatst in Berlijn keek ik avonden lang naar de slag om Stalingrad, naar de DDR en de kerken en wat niet al.

Een blikje Nederlandse cacao met een windmolentje als beeldmerk bracht in Bonn de luchtbrug naar Berlijn mee.
De Engelsen en Amerikanen vlogen in 1948 13.000 ton levensbehoeften over (200.000 vluchten!).

En die cacao - merk Van Besta - wordt me nu ingefluisterd, was niet Nederlands, maar Amerikaans. Ondanks het molentje. Kijk maar. Ooit gehoord van Nederlanders die Van Besta heetten? 
Research.. Dat is niet ophouden voor je iets hebt....Maar zie eens wat je onderweg niet allemaal tegenkomt!
Geschiedenis, dat zijn zijsporen.

ps. Het bericht is uit Billboard, 10 november 1956. Hoe het met de firma Van Besta afliep werd nog niet achterhaald. Dit bericht lijkt te gaan over automaten voor chocoladerepen.

Voor de taal had hij een leesportefeuille met alle Illustrierten: de Stern, de Neue, de Bunte.
Zo weet ik van der Alte (Adenauer) en der Dicke (Ludwig Erhard), het Wirtschafstwunder, de Halbstarken. Toch werd ik daar in Bonn overspoeld.
Teveel, teveel!
Een vliegtuigromp met inhoud verbeeldt de luchtbrug naar Berlijn in '48-'49. Elk van de voorwerpen en teksten zou ik langdurig willen bekijken. Dit blikje cacao, afkomstig uit Nederland, merk Van Besta.. Dat knipsel uit de Stern, bij een foto waarop je een vrouwenbeen in de eerste nachkriegse zijden kousen ziet naast de krukken van een Kriegsbeschädigte. Met een bitter commentaartje.
 

W.G.Sebald had gelijk, de meeste Duitsers zwijgen nog altijd liever over het laatste jaar van de oorlog en de Trümmerzeit. Te erg.
 

 Ik kan niet zeggen dat ik daar onbevangen binnenkwam.  Jezus nee. Eigenwijs had ik de trap - 230 treden - genomen inplaats van de lift, en verder heb ik grote weerstand tegen zulke geloofsartikelen als 'spontaniteit' en het 'laten spreken van het materiaal'.
Maar ik ging voor de bijl.
Als de visuele werkelijkheid je niet ingeeft wat te schilderen of te beeldhouwen, dan kan het immers ook zijn dat de - minstens zo werkelijke - materie dat doet.
Overtuigend is de film die hem aan het werk toont. 
Hoe werkt Götz?
Behalve met alle mogelijke verf- en boetseerstoffen werkt de nu 96-jarige - eens bevriend met abstractie-pionier Hans Arp - met zijn eigen lichaam.
Hij gooit zich erin, heel letterlijk, met zijn lijf als boetseermes of vorm. Een naakte oude heer met een bril wentelt zich vastberaden door de modder, het gips, wat het ook is. 

 Ik schoot in een lach - waarom? opluchting? herkenning? - die de omstaande Duitsers opeens gretig overnamen. Ontdekte daarna pas hoe trefzeker de bewegingen van Götz waren. Een oude Sumo-worstelaar.
Bezig met het vinden van vormen, zoals Schoonhoven en Ben Akkerman het deden, zoals Toon Verhoef het nog steeds doet.
 

De reis over de Alpen trok. Daarna signaleert hij de bankierstelg Fugger uit Ulm die zijn knecht als voorproever vooruit stuurde met de bekende gevolgen ('Est, est, est'). In de 18de eeuw kwam de Grand Tour voor de Engelse welgestelden.

Maar het massatoerisme hangt samen met de komst van stoomschepen en -treinen.
Deze vroege ansichtkaarten van het eindstation van Rolandseck (geopend 1858) zeggen het. De nieuwe trein bracht je met je vriendinnetje naar Arcadië. Rolandseck had alles, een slot waar de paladijn van Karel de Grote in de twaalfde eeuw was neergestreken, een eiland in de Rijn met resten van een klooster uit de zelfde tijd. Wel zorgen dat je de laatste trein terug naar Keulen nog haalde.

En dan de motorrijders die ik er vorige week welgemoed achter hun XXL-maaltijden (‘für den grossen Appetit’) zag zitten, onze nieuwste romantici.