Voetbal is een gecompliceerd spel. Graag zou ik daarom - bijvoorbeeld - weten met welke instructies spelers het veld in komen, op welke standaardsituaties ze geoefend hebben, wat de precieze taakverdeling is en wat de afspraken zijn in geval van plotselinge achterstand of voorsprong.
Maar over al die dingen krijg je nooit iets te horen.
In Italiaanse kranten zie je nog wel eens de analyse van een spelsituatie, op de Engelse tv maakt men in slow motion - met aantekeningen in beeld - duidelijk wat er nu eigenlijk gebeurt op het veld.
In Nederland heerst de gezelligheid. Van serieuze kenners wordt niet verwacht dat ze iets verhelderen of uitleggen.
Als het Nederlands elftal straks zomaar wereldkampioen wordt zullen maar heel weinigen vatten hoe dat kon gebeuren.
'Een wonder.'
 

Ja, probeer het maar, een wedstrijd fluiten, bijgestaan door maar twee lijnrechters terwijl tien camera's en de halve wereld toekijken. Goed, er stuiterde een bal achter de doellijn, er werden wat enkels vernield, maar je hebt maar drie paar ogen in het veld. Even werd geroepen om camera's in de arbitrage, maar dat stierf weg.
Wat bleef was het eindeloze, oeverloze en altijd zinloze appelleren van de spelers.
'Ik dee niks, hij dee het.'
De vermoorde onschuld.
Of anders, als het erg opviel: 'Misschien dee ik iets, maar hij dee eerder wat.'
En dan de close-up van de scheidsrechtersmimiek, streng maar rechtvaardig. En van een grote schoonheid.
 

 Schoonmaken eindigt met de dweil.
De dweil deel ik met de dichter Frank Koenegracht. Zoals Koenegracht zegt: 'De dweil is het einde van de schoonmaakketen'.
De geur van dweilen is overal en altijd de zelfde: de geur die je krijgt als je alle geuren met elkaar mengt.
Vroeger werden dweilen op den duur achromatisch grijs, de kleur die ontstaat als je alle kleuren met elkaar mengt. Tegenwoordig zijn ze geel. Of grijs met een bredere groene baan.
En dan tenslotte, als alles schoon is, moet ook de dweil nog schoon. En in je frustratie kom je terecht op het uitkoken van een dweil. Einde.
Met dank aan Jos de Jong.

Dikke mensen in uitzinnige oranje uitdossingen maken me neerslachtig. En ik ben toch de enige niet?
Vanavond meende ik het ongeloof zelfs op het veld te zien. Het ongeloof in winnen. Toen het in de laatste minuten nog 3-2 werd en op een haartje na 3-3.
Verliezen in de verlenging van een halve finale? Typisch Nederlands.  
Zo dachten blijkbaar ook de KNVB-functionarissen die het hotel van het elftal in Johannesburg al bij voorbaat hadden opgezegd. Zonde van het geld. Zover zouden ze toch nooit komen.
En nu: finalisten zonder kamers.
Als ze zondag die finale wonnen zou niets in Nederland ooit meer het zelfde zijn. Gelukkig is Duitsland er nog.   
 

Het heeft daar een ereplaats. De toelichting - een boekje met vele bijzonderheden - citeert de Confessiones van Augustinus (254-430), die vertelt (boek 8, hoofdstukjes 6 tot 12) hoe hij met z'n vriend zat te schaken toen deze militair met groot enthousiame begon te citeren wat de apostel Paulus schreef over het leven van de woestijnheilige Antonius in de Egyptische woestijn.
Een sleutelscene.
Kort hierna zal Augustinus zich tot het Christendom bekeren. 

Een weinig bekende schilder, een vergeten verhaal. 
In Nederland is niets dat in de verte doet denken aan het zo waardige Musée des Beaux Arts van Lyon.
 

Niet moeilijk je de commissie voor te stellen die de zin bedacht.. Hij bestaat uit vrouwen, liever moeders. Een enkele man, type bekend.
Thuis, op school en op straat voeden vrouwen lastige jongetjes op. Ik herinner me 'vervelend' van mijn moeder. Hét woord waaronder alle vormen van wangedrag - lawaai, kleine vernielingen, beetje vechten - werden gevangen: 'doe niet zo vervelend.' Soms noemde ze m'n broertje zelfs 'criant vervelend' (mijn moeder was een dame). Niet dat het hielp.

 

Een spel der dimensies, van drie naar twee en terug. Voorstellingen ook, waarin ze zelf optreedt als de schilderes.
Wat zijn dit voor portretten die ze maakt? Hoe meer ik er naar kijk, hoe meer ik denk te zien hoe ze zich meester maakt van haar modellen. Die zich letterlijk met huid en haar overleveren aan Alexa, haar nukken en grillen.
Is een traditioneel portret al een vorm van zieleroof dan zeker een Alexa Meade portret.
Haar modellen verdwijnen in de verf. Zolang het duurt, want de acryl mag er ook weer af.
Maar, stel je voor dat de klok twaalf slaat.. 
 

Je bereikte de tegenpartij, of je teamgenoot kreeg de bal niet onder controle en raakte hem kwijt. Kortom waar de bal terecht kwam was voortdurend het gevolg van vele samenlopen van omstandigheden.
Vrijwel niets wat wij beoogden lukte.
Als er toch soms - of vaak - gescoord werd kwam dat doordat de wind de bal meenam, de keeper hem door z'n handen liet schieten of een verdediger hem verkeerd raakte waardoor hij in eigen doel terecht kwam. Of door de verwarde omstandigheden waarvoor het woord 'scrimmage' is bedacht. Eigenlijk waren al onze wedstrijden een vorm van permanente scrimmage.
Een berekening van de effectiviteit van balverplaatsingen in het jeugdvoetbal zou een laag percentage opleveren. Terwijl overwinningen toch gevierd werden als het resultaat van een eendrachtige, effectieve krachtsinspanning.
Voetbal leerde me dat bijna alles wat je onderneemt niet lukt.  Daarom is kijken naar een WK zo troostrijk. Er wordt niet alleen volgens plan gespeeld, van zo'n plan lukt - o wonder - ook nog van alles!
 

Mij schoot te binnen dat er nog in 1962 op de brug tegenover hotel de l'Europe een betonnen hokje stond van waaruit een agent het verkeer op het hele Muntplein regelde. Ontzagwekende stromen fietsers, vier rijen dik, in de ochtendspits.
Daarbij een merkwaardige stilte.
De agent had een luidsprekerinstallatie waardoor hij het hele Muntplein kon toespreken. Nog hoor ik hem zeggen 'Wil de dame in de gele regenjas bij de Munttoren wel achter de stopstreep blijven.'
Er ging een rilling door de fietsersmenigte. Iedereen keek. Geschrokken deinsde de vrouw terug, gadegeslagen door honderden medefietsers.
En gele jas ook nog, je moest maar durven!
 

Het was in de Brederodestraat, op de derde verdieping van een huis met een touw langs de trap, waarmee je de deur kon opentrekken. Een touw dat langs katrollen naar boven werd geleid. Ik raakte er niet op uitgekeken. 

Later wilde ik wonen in een huis met een touw langs de trap. Die wens is in vervulling gegaan.