Dit bij de opening van 'Contour', een manifestatie waarbij 111 hedendaagse Nederlandse kunstenaars temidden van het oude spul in 3 Delftse musea van zich laten zien en horen. Tot 13 mei nog in Prinsenhof, Museum Nusantara en Museum Lambert van Meerten. Het gedicht staat nu ook op Internet. Zo begint het (de stemmen wisselen elke regel):

Dit is een geheim

Stemmen zijn geel en lichtgepoederd

Kun je een geheim bewaren

Stemmen zijn geel en lichtgepoederd

TequilaJa dit is een geheim

Hey kijk naar me kijk naar me

Voorbij gaat de tijd

Als het kostuum van een danseuse

Een vogel vliegt uit

Kijk naar me kijk naar me...

Inmiddels verscheen ook een bundel met tweestemmig werk van Arjen Duinker: 'Kwartet voor twee stemmen' bij uitgeverij PK (Delft 2007, oplage 60 ex.). Direct in vier verschillende talen geschreven: Starfish, Zeester, Etoile de mer en Estrella de mar.

René Vrieler: 'Dit is zo'n gratis ansichtkaart die je wel in rekjes in theaters en andere openbare instellingen kunt aantreffen. Wie deze tekening gemaakt heeft weet ik niet maar de titel is 'Na een lange dag in Sesamstraat'. Ik heb regelmatig geprobeerd aan een ander plaatje te wennen maar Bert & Ernie komen toch altijd weer terug, ik kan er niks aan doen. Het zou kunnen zijn dat het de bluesie uitstraling van dit plaatje is, want wanneer mijn computer weer eens besloten heeft om zich gewoon op te laten starten en B & E verschijnen dan voel ik mij toch weer prettiger dan die twee daar op het scherm en dat levert meestal wel een glimlach op.' Niels van Maanen: 'Op mijn bureaublad een Kaapse klipdas, in 2005 door Camiel Welling in Kaapstad gefotografeerd. Met zijn gedrongen lichaam heeft het beestje wel iets van een goeddoorvoede marmot, maar in werkelijkheid blijkt het genetisch gezien nauwer verwant te zijn aan de zeekoe en de olifant. Het is alsof de klipdas - die goed te benaderen moet zijn geweest, aangezien de foto van dichtbij is genomen - een zucht slaakt. 'Laat het gefotografeer in vredesnaam snel afgelopen zijn.' Een rots hoger is een vogel neergestreken, wiens zwarte verenvacht glanst in de zon. Op zijn onderlichaam een mysterieuze oranje veer. De vogel kijkt fier voor zich uit. Linksboven isnog net de witte jas van een toerist te zien. Mijn bureaubladpictogrammen heb ik op decoratieve wijze op de rotsen en het struikgewas geplaatst; ik gebruik ze toch nauwelijks.'

Fabio Bruna schrijft: 'Ik rouleer drie afbeeldingen. Van Pierre Henri de Valenciennes - A Capriccio of Rome with the Finish of a Marathon. Een beetje alsof je uit een raam kijkt. Nummer twee is Ikea. Hij bevat genoeg plek voor icoontjes. Doet het erg goed. Dan de tramtunnel van Den Haag. Die heeft wat gekost, en zo geniet ik er nog wat meer van. Ook weer plekken voor iconen. Die staan bij mij meestal links boven, heel traditioneel. De licentie vraagt om bronvermelding, hij is van Marie-II. Er bestaan ook wat groepen op de fotosite Flickr die zich op een aardige manier bezig houden met het onderwerp.'

In het 19de eeuwse Antwerpse Museum voor Schone Kunsten zijn op de begane grond kleine erkertjes aangebracht van waaruit je opeens zicht hebt op de lege, bakstenen keldergewelven, mooi uitgelicht.Speciaal werk is daar gemaakt van een enkele - uitzonderlijke - betonnen wand met plankafdrukken. Mogelijk restant van een restauratie van de fundering. Van wie het idee kwam deze muur uit te lichten staat er niet bij.

Andre Thijssen: 'Vanuit mijn studio twee virtuele doorzichten. Eén is de voorruit van de auto tijdens een rit door Namibië. Mijn fascinatie voor vlekken, ook op voorruiten van auto's waarin ik rijd, wordt zoveel mogelijk vastgelegd. In dit geval te pletter gevlogen insecten. Het tweede bureaubladbeeld staat in de werkkamer van mijn in Kaapstad geboren vriendin Linnemore Nefdt en is gemaakt in de vroege ochtend vanaf de eerste ferry van die dag naar Robben Island.'H.Rystadius schrijft: 'Mijn bureaublad wisselt, meestal houd ik het zwart-wit. Dat houdt afbeelding en pictogrammen fijn gescheiden. Dit is een typisch photoshopproduct. Met dat programma kun je moeiteloos een dubbelopname suggereren. Het zijn een eigen portret van de dichter Hans Kloos en een klassieke politiefoto van Weegee uit 1942. De afstand tussen Kloos' pupillen en Weegee's hoeden van de arrestanten is vrijwel identiek. En zo vormen deze twee afbeeldingen toch één nieuw beeld.

Rogier Maaskant: 'Muizen in mijn bad. Na een late thuiskomst hoor ik geknaag in mijn schaal walnoten. Zo druk bezig etend dat mijn voetstappen niet gehoord worden. Ik til de schaal op en met 7 passen ben ik bij mijn bad. Daar zet ik de schaal in. Niet 1 maar 2 muizen springen eruit nog voordat ik de schaal heb kunnen loslaten. Ik heb nog even gedacht aan een grappig filmpje met muizen op de playmobiel-reddingsboot van mijn zoontje en allerlei komische woordenwisselingen, een beetje naar aanleiding van een verhaal van een vriendin van mij die bij opening van een horecagelegenheid een muis op een spons midden in de spoelbak zag drijven, maar laat dat het was, heb ik mij beperkt tot een uitgebreide portretserie. Waarna ik ze in de vrije buitenlucht heb losgelaten.' Arie Schippers schrijft: 'Omdat het mooi is (en daarna moet je dat uitleggen:) en door de beste tuinarchitect van het universum is samengesteld. Harmonie. Groen verval van groen. Meesterlijke compositie die ogenschijnlijk achteloos is, nergens gedwongen of bedacht of te nadrukkelijk. Secuur, precies en toch ruig. Het doet denken aan hoe stil de dood zijn goede werken doet en hoe je wegkwijnt terwijl je alleen maar kunt toelaten dat je wegkwijnt in zo'n geval. En hoe lief dat alles is als je in soep verandert?'

'Toen ze de dood van mijn vader met de dood van haar lievelingspaard ging vergelijken, was voor mij de maat vol. (...) Het kwaad borrelde giftig in mij op, ik had zin mijn tafelgenote zwavelstinkende verhalen te vertellen over paardenbiefstuk en abattoirs. Maar zover kwam ik niet. Voordat ik de anekdote over slachtpaarden af kon vertellen, onderbrak zij mij snel. 'Vertel maar niet,' sprak zij vol drama. Langzamerhand kreeg ik een hekel aan haar paarden. Ik zocht in haar gezicht naar een lelijke paardenkop. Maar ik kon niets vinden om haar lelijk te vinden. Integendeel: mijn gesprekspartner was een mooie vrouw. Ik zocht stiekem langs haar lichaam, totdat ik de Kop van Jut ontdekte: zij had een paardenkont. Jazeker pa: een paardenkont. Hoe meer zij mijn vader met haar lievelingspaard vergeleek, hoe grotere hekel ik aan die kont kreeg. En ik bedacht haar ook een groot hoofd. Ik hoorde mijn vader een van zijn onzinnige wijsheden in mijn oren fluisteren: 'je moet niet denken, dat moet je aan een paard overlaten, die heeft een groter hoofd dan jij.'

Pas toen ik de levensgrote foto van een caféhouder zag die breed grijnzend Ruud Gullit een hand gaf ging me een licht op. En bij de marktkoopman die poseerde naast de koningin, dacht ik 'ja natuurlijk'. Dat zijn ónze heiligen. Wij smeken hun voorspraak bij God af. In Antwerpen, in het Museum voor Schone Kunsten hangen dezer dagen zeldzame tweeluiken, vaak met de stichters aan de ene kant en de heiligen of Christus aan de andere. In de loop der eeuwen zijn beide stukken vaak losgemaakt en afzonderlijk verkocht.Nu werden ze voor de gelegenheid weer bijen gebracht. De cafébazen en hun koningin weer voor eventjes samen op de foto. Voor God. Wie anders bladert er in het grote album.PS. Hiernaast de beruchte Antwerpse madonna van Jean Fouquet (ca. 1450) die niet herenigd kon worden met haar stichters (dit zijn reproducties). Het hardnekkig gerucht wil dat ze geschilderd is naar Agnes Sorel, maîtresse van de Franse koning. Huizinga vermeldt het doek in Herfsttij der Middeleeuwen als schokkend.

IJsbrand van den Berg: 'Hier een foto van dun ijs, van toen het nog eens vroor. In 2006. Die is het bureaublad op mijn notebook, of zoals de meeste mensen zeggen laptop. Ik kan daar een hele symboliek aan ophangen, zoals dat computergebruik altijd schaatsen op dun ijs is, vanwege alle malware online of de neiging van harde schijven kapot te gaan. Maar mij bevalt vooral de puzzelstructuur, en de kleur van het bevroren water.'Catrien Schreuder schrijft: 'Een foto waarop te zien is hoe het stekje van de fuchsiaplant van mijn (twee jaar geleden overleden) Oma eindelijk wortel begint te schieten.'

Willem van Dulmen schrijft: 'Een betonnen (jawel) bankje voor de muur van een begraafplaats ergens in Frankrijk, weet niet meer waar. Ik kan op dat bankje gaan zitten en voel dan de lome warmte en proef het stof. Met achter mij dan de eeuwigheid. De iconen staan links.'En Eliane Duvekot: 'De kamer van mijn dochter (het meisje op de foto is niet mijn dochter, ze is een buurmeisje).