Angel came downFrom heaven yesterday,Stayed with me just long enoughTo rescue me....And she told me a story yesterday;About the sweet loveBetween the moon and the deep blue sea.Then she spread her wings high over me.She said,Ill come back again to see you tomorrow....And I said fly on, my sweet angel.Fly on through the sky.Fly on, my sweet angel.Tomorrow Im gonna be by your side....Sure enough,This woman came home to me.Dinsdag 27 november was Hendrix-dag op radio 6. Van 20.00-22.00 ook in de Avonden (met oa. biograaf Caesar Glebbeek, Jacques Biko die de Hendrixgitaar demonstreerde en tekstanalyse van de dichter Jacob Groot)

Maar het gaat komende dinsdag in de Avonden over de tekstschrijver Hendrix. Wat gebeurt er bijvoorbeeld in '3rd Stone From The Sun'?Het komt me heel logisch voor. Wat is een arm negerjongetje uit Seattle, of een brodeloze zwarte gitarist in Nashville anders dan een wezen uit outer space? De zwarte schrijver Ralph Ellison schreef al 'Invisible man' over de sociale 'onzichtbaarheid' van de zwarte.Toen Hendrix in 1967 beroemd en wel uit Engeland terugkeerde was er nog geen New Yorkse taxichauffeur die hem mee wilde nemen. Een hippie? Een zwarte hippie? Twee keer fout.Die lieten ze staan.En dus:Starfleet to scout ship, please give your position. OverI am in orbit around the third planet from the star called the sun. OverYou mean its the earth? Over.Positive. It is know to have some form of intelligent species. Over I think we should take a look.Strange beautiful grass of greenWith your majestic silken seasYour mysterious mountainsI wish to see closerMay I land my kinky machineAlthough your world wonders meWith you majestic superior cackling henYour people I do not understandSo to you I wish to put and endAnd you'll never hear surf music againSecret.Oh, secret

Wat me het meeste trof was de blueskant van de nieuwe wonderman. Eigenlijk deed hij in z'n eentje een hele band. Speelde solo en ritmegitaar en baslijnen. Niet heel anders dan de - door Hendrix bewonderde - Muddy Waters in z'n vroegste tijd, nog voor hij de bluesband uitvond, met tweede gitaar, bas, piano, mondharmonica en slagwerk.Eigenlijk hoor ik tot vandaag het liefst één stem, die me een verhaal vertelt, door hemzelf begeleid. En die bijvoorbeeld zingt. Can you see me? Begging you on my knees Can you see me baby?Baby please dont leaveYeah if you can see me doing thatYou can see in the future of a thousand yearsCan you hear me? Cryin all over townCan you hear me baby? Crying cause you put me downWhats with yaIf you can hear me doing thatYou can hear a freight train coming from a thousand milesCan you hear me? Singing this song to youAh you better hold up your earsCan you see me baby? Singing this song to you

Er is blues, bijna werd de achterkant van de eerste single Hey Joe het Howlin' Wolf nummer Killin' Floor. En er was Bob Dylan. Wiens ongeschoolde, parlando zangstijl Hendrix overnam, net als veel uit zijn manier van tekstschrijven. Chas Chandler, bassist van de Animals haalde hem naar Engeland. Hij heette toen Jimmy James. Chandler maakte van Jimmi Jimi. De achternaam Hendrix - zijn echte - kwam terug. En al pratend ontstond The Jimi Hendrix Experience. Het horen van Jimi Hendrix was een ervaring. De door Chandler en Jimi uit audities gekozen begeleiders, kregen een dienende rol. Blues en Bob Dylan. Hendrix en hij hebben elkaar één keer ontmoet, maar toen waren ze allebei zo stoned dat ze - volgens Dylan - alleen maar urenlang hebben gelachen.

Op die dinsdag maak ik in De Avonden een twee uurs aflevering (20.00-22.00) over 'de poëzie van Jimi Hendrix', samen met Wim Brands, de dichter Jacob Groot en de gitarist Jacques Biko.Aan de lijn uit Pistoia komt Caesar Glebbeek, co-auteur van het standaardwerk 'Jimi Hendrix Electric Gypsy' (St.Martins Griffin, New York - 2e druk 1995) en uitgever van het Engelstalige Hendrix-tijdschrift UniVibes. Anders dan het verhaal wil was Hendrix een zachtmoedige, dichterlijke natuur. Zijn jeugd in Seattle verliep chaotisch, zijn ouders waren onmogelijk. Hij had een mooie, drankzuchtige moeder (zij stierf) en een vader die - samen met haar - danskampioen was. Hij stotterde, maar toen hij eenmaal een ukelele met 1 snaar vond keerde alles ten goede. In militaire dienst werd hij parachutist. De geluiden van vliegtuigen en van de vrije val zijn in z'n gitaarspel zeer herkenbaar. Later meer

 Mensenfoto's. Met opmerkelijk veel ruggen. Geklede ruggen. En licht dat over plooien in kleren valt. En verder totalen. Met daarin een zeldzaam oog voor compositie, of beter het zien van regelmatigheden en ordeningen in de werkelijkheid. Want ik verdenk haar niet van veel regie en arrangement. Voor wie zelf foto's maakt heel inspirerend. Je kunt altijd meer zien dan je ziet. Die ruggen snap ik, niemand wordt boos. Ruggen rebelleren zelden. En wat zijn ze opeens welsprekend.

 Het bijbehorende boek met veel foto's en teksten bevat stuken van Tijs Goldschmidt, over het afgebeelde mensengedrag en van Hans Aarsman over 'de onafheid' in deze foto's heet 'Theorie van de Straat' (Nai publishers). Wim Brands sprak op 22 october met haar in De Avonden. En anders, er komt vast een volgende gelegenheid.

Willem van Dulmen schrijft bij deze jubileumaflevering: ‘Dit soort bruggen is een standaardbetonproduct in de polders langs de Peppelweg tussen Gorinchem en Schoonhoven.’

Vanavond maakte ik de première - nu ja, eerste try-out - mee. De stem van Duinker en de trompet van Eric Vloeimans in samenspraak op het podium van de Orfeos Studio in Amsterdam. Een stem en een trompet. Reagerend op elkaar. Improviserend? Van te voren merkte ik dat de afspraken minimaal waren. Duinker had wat velletjes tekst bij zich waaruit hij al doende zou gaan kiezen. Vloeimans had voor de zekerheid wat uitgeschreven stukken bij zich, maar die bleken niet nodig. Hij concentreerde zich, en het gebeurde. Wie zich aan wie aanpaste was amper te zeggen, wederzijds ging het. De trompet volgde intonaties van de stem. De stem maande de trompet. En zo ontstond en stukje muziektheater dat zichzelf rond maakte. Je zag de opluchting dat het werkte en daarna het besef van nog meer mogelijkheden. Als dit kon, kon er nog veel meer.Ik heb ze vooraf en achteraf ondervraagd. Maandag is er iets van te horen in De Avonden.

Bij Seraing, aan de Maas valt het winterlicht op rollen staalplaat waarvan er elke drie minuten twee worden opgetakeld en door zware vrachtwagens weggereden. Dit onder een betonnen spoorwegviaduct.Verderop torent een fabriekscomplex boven een muur uit. Geen bord geeft informatie over het bouwwerk en wat daarbinnen gemaakt wordt. De kerken en paleizen van de industrie verrassen altijd weer. Inspireren doen ze ook. Toen - na een schier eindeloze tijd van 'blokkendozen' - de vraag was hoe nu verder met het bouwen gingen mensen als Rem Koolhaas te rade bij de industrie. Zo werden gebouwen als de Rotterdamse Kunsthal een soort fabrieken. Maar ze missen iets. Ze stinken niet.

Met een powerpoint presentatie en een microfoon zal Gummbah naar eigen zeggen zorgen voor een hilarisch half uur. Ik herinner me zijn tv-optreden in Poelmo, slaaf van het Zuiden en ben benieuwd. Het optreden maakt deel uit van een avondvullend programma van het studentenblad Propria Cures 'tegen de literaire terreur in Nederland'.Het begint om 19.00 uur.