Prachtige tekst, vooral als blijkt dat hij hem niet goed kent en verzucht '...et maintenant... que vais je chanter...'.Et maintenant que vais-je faireDe tout ce temps que sera ma vieDe tous ces gens qui m'indiffèrentMaintenant que tu es partieToutes ces nuits, pourquoi pour quiEt ce matin qui revient pour rienCe coeur qui bat, pour qui, pourquoiQui bat trop fort, trop fortEt maintenant que vais-je faireVers quel néant glissera ma vieTu m'as laissé la terre entièreMais la terre sans toi c'est petitMaar hoe ook weer verder?

 Ontroerend is het project dat op een aantal scholen in de regio is uitgevoerd en dat te zien is in de Saint Antoine-kerk achter het Bisschoppelijk Paleis. Daar wordt je eerst op film uitgelegd hoe je voor geen geld het goedkoopste zelfbouw fototoestelletje kunt maken. En hoe je er mee werkt.. Precies zo is het de afgelopen maanden aan honderden schoolkinderen uitgelegd en hier zie je de resultaten. Van buiten zit een op een houten voetstuk gelijmde, ronde kartonnen huls. De binnenkant van de camera bestaat uit een plastic busje (zoals gebruikt voor fotorolletjes), waarin een gat gemaakt is met een schaar. Daarop plak je een stukje zilverpapier. In dat zilverpapier prik je een gaatje.

 Dit busje is beweegbaar in de kartonnen huls. Achterin het busje leg je nu een stukje gevoelig fotopapier.Je opent de sluiter van je toestel door het gat in het fotobusje heel even voor het gaatje in het zilverpapier te schuiven. En dan weer weg. Je foto is belicht!Wel heel toevallig is nu dat komende week een nieuwe editie verschijnt van 'Rederij Hofland', het unieke boek waarin Henk Hofland zeven jaar geleden een hele reeks van dit soort eenvoudige doe-het-zelf apparatuur demonstreerde. Deze camera had er in kunnen staan.

Met boven je hoofd dat uitzonderlijk sierlijke ding dat soms doet denken aan een rog of ander zeedier dat z'n vinnen uitslaat. Bij avond werkt het eens te harder. Als België's aanzien bepaald wordt door het naast elkaar bestaan van ongelijksoortigheden, dan is dit een toppunt van Belgisme. Architect is de Spanjaard Santiago Calatrava (1951), die net zo makkelijk bruggen bouwt als andere constructies. Hij is gespecialiseerd in ongewone vormen. Zo maakte hij in Venetië de brug op de Piazzale Roma en ook een over het Canal Grande.In 1999 kwamen Calatrava-bruggen in de Haarlemmermeer (Harp, Citer en Luit, niet zeuren over roest). Hij ontwierp het TGV-station Lyon- St.Exupery en in het Olympisch Park van Athene oa. de overkapping van het stadion en de overdekte wielerbaan. Ook zeer overtuigend: het Milwaukee Art Museum. Neem een treinkaartje vanaf Liège-Palais (binnenstad) en rijd het wonder binnen. Liefst 's avonds.Loop het station uit en denk aan Paul Delvaux.

Al heel in de vroegte wordt de stad afgezet en worden de spullen aangevoerd. Meest groenten en fruit van werkelijk alle soorten. Daarnaast eetstalletjes, wat kleren en onzin, maar meest verse waar. De klandizie is net zo veelsoortig. Ze vormt een optocht die uren duurt, in twee richtingen. Leven in de stad die je gewoonlijk dood waant. Alle nationaliteiten, rangen standen en rassen komen hier voorbij. Soms dacht ik onwillekeurig dat het om een soort demonstratie ging, een betoging voor multicultureel samenleven, maar nee, het was gewoon markt. Alleen uitzonderlijk uitgestrekt. En het is echt elke zondag.

Amerika drijft een fuik binnen. Wie kan iets ondernemen? Vervuiling, energie- en watergebrek dreigen. Phoenix, Arizona is weldra de derde stad van het land, maar zonder airco kun je er niet kunt leven. Hoop is gevestigd op regionale politici zoals Schwarzenegger in Californië, die echt iets gedaan kreeg tegen de luchtverontreiniging. Niet op Washington. 'Leadership.' Kan dat van Obama komen? Van McCain? Kleine kans. Of op particuliere initiatieven. Zoals dit compleet nieuwe stadscentrum. Uit de grond gestampt voor het winkelend publiek in West Palm Beach. Een prefab Italiaans stadje verrees.

Pas na haar vertrek brak de Amerikaanse 'kredietcrisis' (hypotheken!) uit, maar 'Op de grond' geeft achtengronden die hem begrijpelijk maken: de huizenprijzen zijn in 20 jaar verdrievoudigd. Het gemiddelde huis in de VS is in 50 jaar twee keer zo groot geworden. Gazons en garages zijn gewoon. In rijtjeshuizen of flats of flats wonen alleen armen. Natuurlijk zijn die huizen - en het werk - alleen met lange autoritten te bereiken. De Amerikaanse parkeerplaatsen beslaan een oppervlak zo groot als heel Engeland. Tracy Metz: 'Amerika heeft voor het eerst ruimtegebrek'.

Maar wat gebeurde er nu in 1901?New Yorkers wisten ook toen al dat er warme wind omhoog blaast uit zo'n rooster. Ze lopen er omheen. Kijk maar. Tot dat ene stel komt. En, let wel, al die tijd houdt de cameraman zijn lens nauwkeurig op het rooster gericht. Afgesproken werk, ook toen.Film.

In 1974 zat bij de wekelijks binnenkomende stapel democassettes van nieuwe Nederlandse groepen iets in een vrijwel onverstaanbaar Achterhoeks accent. Goeie naam, 'Normaal'. Ik weet nog dat ik aarzelde. ''t Is klooten hier' was een primitieve Country & Western, waarop iemand lapsteel probeerde. Maar toch. Nee. Te simpel. Niet gedraaid. Jarenlang heb ik daar spijt van gehad. En laatst bij het opruimen vond ik die cassette terug, met dat handschrift. En gaf hem aan radio-archivaris Nienke Feis. Wat er toen gebeurde, zie links.Excuus, Benny.

Eind 1999 werd het professioneler en ontstonden er afgeronde en goed beschreven collecties. Het Archief heeft oude en recente tekst, audio en film. Een schatkamer waarin je lang kunt dwalen..Ik stuitte op een hartbrekend filmpje waarin een jongetje in de jaren '40 leert hoe smalfilm werkt. Maar er is zoveel meer, ik noem maar: een vroege, onbekende Buster Keaton, huishoudelijke instructiefilmpjes (stofzuiger) van het soort waar de dichter Jan Baeke bij zweert en uit 2006 een echt rijdende fiets-autobus, voortbewogen door de passagiers zelf. Waarover later meer.

De klaagkoren-organisatie werd begonnen door de Finnen Tellervo Kalleinen en Oliver Kochta-Kallleinen, in 2005. Het eerste Klaagkoor ontstond overigens in Birmingham. Pas daarna werd het Helsinki Klaagkoor opgericht. 'Een Klaagkoor nodigt mensen uit hun beklag te doen over wat ze maar willen. En hun klachten luidop uit te zingen met medeklagers. Individuele klachten worden zo tot bemoedigende koorzang.'Ook komische klachtenkoren doen het wereldwijd goed. De teksten bevatten meest dagelijkse irritaties zoals 'Mensen praten met een gemaakt accent om deftig te doen', dat vraagt om imitatie. Vreemd voorbeeld. Als het erop aankomt, waarover zou ik me zelf dan in koorverband wiilen beklagen? Over de wielklem? Maar die is juist afgeschaft. Over wat ''ze'' in Den Haag uitspoken? Over? De eerste hit in Birmingham ('de reet van Engeland') had als refrein 'I want my money back'. Nee, de klaagcultuur is niks voor mij. Zoals mijn moeder zei ''zelfs niet voor de grap''. Er is intussen een documentaire in de maak over Klaagkoren, bij de Deense Fine & Mellow film productions.ps. Wim Bloemendaal meldt: ‘Ik kijk niet dagelijks naar "The One Show" op BBC1, ( acht uur onze tijd) maar ik heb er regelmatig een klaagkoor op zien treden, dat dan een behandeld onderwerp bezingt.’