Benny Jolink

Benny Jolink

Benny Jolink heb ik nooit ontmoet, zelfs niet door de telefoon gesproken. In mijn discjockey-tijd (1967-1976) draaide ik naast klassieke blues en Amerikaanse en Engelse nieuwigheden ook wel nieuwe Nederlandse muziek. Met mate. Als je Robert Johnson en Sonny Boy Williamson liet horen dan waren Cuby & the Blizzards toch bedenkelijk. Daar heb ik later met Harry Muskee - allebei John Lee Hooker-fans (de solo-opnamen) - nog eens lang over gepraat.

In 1974 zat bij de wekelijks binnenkomende stapel democassettes van nieuwe Nederlandse groepen iets in een vrijwel onverstaanbaar Achterhoeks accent. Goeie naam, 'Normaal'. Ik weet nog dat ik aarzelde. ''t Is klooten hier' was een primitieve Country & Western, waarop iemand lapsteel probeerde. Maar toch. Nee. Te simpel. Niet gedraaid. Jarenlang heb ik daar spijt van gehad. En laatst bij het opruimen vond ik die cassette terug, met dat handschrift. En gaf hem aan radio-archivaris Nienke Feis. Wat er toen gebeurde, zie links.Excuus, Benny.