Zonder Schweini tegen de Ösis

Langs de kleine wegen vanmorgen overal bordjes met Heidekartoffeln of Spargel te koop. Ook wel Erdbeeren die je zelf mocht plukken.Ik trof een onbemand stalletje waar je ze mocht pakken en het geld in een beker doen.Daarna de snelweg. Bij de Raststätte begon het. BILD overtrof zichzelf: ‘Auf Wienersehn Ihr Ösi Würstchen’. En dan zie je het Oostenrijkse elftal afgebeeld als 11 worstjes.Worstlanden tegen elkaar.Maar.Wienersehen, woordspeling, ja er werd vanavond in Wenen gespeeld. En Ossis zijn Oostduitsers, maar Ösis zijn Oostenrijkers.

Schweini is de geschorste blonde spits Schweinschneider en Podi is Podolski Maar waarom Oostenrijkers meer worst zouden zijn dan Duitsers? Ik volg BILD even niet. Voor voetbal ben ik ongeschikt, altijd geweest, ik zie het te somber in. Hier in Bremen aan de Weser gonsde het vanmiddag. Aan de kade werden schermen en terrassen opgebouwd. Tegen achten zat het al vol. De stemming lijkt omgeslagen.Hier op de hotelkamer zag ik de idiote vertoning. Hysterie. De trainers moesten zelfs van het veld. De Duitse stortte zich in de armen van Angela Merkel.En nu wordt er getoeterd op straat of de finale is gewonnen. Bremen op z’n kop. Terwijl het Duitse elftal echt maar netaan tweede werd in zijn poule en het straks heel moeilijk krijgt. ps. En ja, Wim Bloemendaal zei het, een Wiener is óók een worstje.

Voorbij Belsen

Na het dorp Bergen – stationnetje, drassige vlakte met wat geparkeerde lijnbussen, winkelcentrumpje - komt het nog kleinere dorp Belsen. Je bent er voorbij voor je het weet. Dan volgt rechts van de weg een eindeloze rij hekken met prikkeldraad. Waarachter een legerplaats, een tankdivisie blijkt schuil te gaan. Pas daarna, aan deze smalle provinciale weg, komen de verwijzingen naar de Gedenkstätte.

Bordjes vragen de rust van de doden niet te verstoren. Zou er rust zijn in de dood?Dit is de Lüneburger heide. Een soort Veluwe, aan de rand waarvan Celle ligt. Behalve de officiële, voor vele tienduizenden, vind je hier verspreid ook particuliere gedenktekens. Dat is goed, het gaat om individuen. Poolse, Nederlandse, Griekse namen.Sommige lijken wel eigentijdse bermmonumentjes, zoals dat voor Margot en Anne Frank. Een overgeschreven, door regen vervaagd, gedicht van Emily Dickinson, oude bloemen, keitjes. De zusjes zijn hier zoveel dichterbij dan in Amsterdam.Deze zelfde middag komt het bericht dat Kees Fens is gestorven.

boter is beter
ook de politie woont achter houtsnijwerk

Spargelzeit

Dit vanuit Celle, even boven Hannover. Een kleine, door de oorlog overgeslagen stad. Zo had Duitsland kunnen blijven, wegzakkende houten huizen langs de rivier, een slot, een raadhuis, uitspanningen aan een Engelse tuin met hoge bomen.

Oranje is hier niet. BILD meldt een ''EM-krise'' na het verlies tegen Kroatië.Wel rijden veel auto’s met twee kleine Duitse vlaggetjes aan de dakranden. Net fietste een eenzaam jongetje voorbij met de Duitse vlag om z’n schouders.''Deutschland'' zei hij vriendelijk en was weg.Voor ik hem had kunnen stoppen voor een foto was hij uit zicht.En dan.Aspergetijd, overal zijn ze. Een jaarlijks feest dat wij niet vieren.Ik at ze met een schnitzel en sauce Hollandaise.

Shanghai nu
Carolijn Visser

Carolijn Visser

Alle reden om nu een boek over China uit te brengen. De Olympische Spelen in Beijing, de kwestie Tibet en daarnaast het wonder van de herrijzenis van het land.Carolijn Visser schrijft sinds 1982 reisverhalen. Dat begon in 1982 met 'Grijs China'. China - vanwaar ze als een van de eersten kritisch berichtte over de Culturele Revolutie - en Tibet.

En nu ligt er Shanghai Skyline. Reisverslagen uit een razendsnel veranderend land. Van iemand die het heel goed heeft leren kennen. Ze deed ditmaal ook onderzoek naar drie Westerlingen die vroeg in de vorige eeuw al naar China trokken: de schrijvende arts Johan W. Schotman, Nobelprijswinnares Pearl.S.Buck en een in 1900 tijdens de Boksersopstand vermoorde non uit Ossendrecht, de inmiddels heilig verklaarde zuster Adolphine., die van zichzelf Kaatje Dierkx heette. De kerk is in China ongekend populair. Ook als toevlucht voor bejaarden. Immers, vrouwen worden op hun 55ste gepensioneerd, mannen op hun 60ste, pensioen en voorzieningen zijn miniem. En nu dan, terug naar het swingende Shanghai van de jaren '20, de jazz-age? De stad van voor de 'bevrijding'?Carolijn beschrijft het wonder in al z'n facetten. Van lichtarchitectuur, koopgoten en nieuwe rijken met een 'Groot Gezicht' tot de haast en de onachtzame manier waarop in deze Hogedrukpan met mensen wordt omgegaan. En toch zoveel Chinezen dat een paar meer of minder niet echt uitmaakt. Dat vinden de Chinezen zelf. Maandag is ze na 21.00 te horen in de Avonden tijdens een China-special, waarin ook Pay-Uun Hiu.

Tags: 
Carolijn Visser
Beluister fragment

Plaveisel (2)

Arie Schippers trof deze 'baksteenboogie woogie'.

kijkduin wie zou het niet herkennen je kunt kijken wat je wil de duinen lijken stil te staan maar dit laat ons weten wat er gaande is

Tags: 
Adriaan in Music-Hall, in Studio Desmet
en spelend

I.M.Adriaan Jaeggi (1963-2008)

Vanmorgen het bericht dat Adriaan Jaeggi - dichter en trombonist - was gestorven. Hij was regelmatig te horen in De Avonden.Op 2 mei 2008 schreef hij in zijn weblog:

hefschroefvliegtuigenVanochtend om een uur of half 7 stukje bij beetje ontwaaktvan het zachte geluid van de brommer van de krantenjongen dat onze kant uit kwam en een voor een de brievenbussen aandeedzoals een hommel zijn bloemen, met hetzelfde vinnige snorren bij het opstijgen.En daarnet de wesp, de eerste van het seizoen,die ik met een glas en een ansichtkaart buiten zette, die moeizaam naar de rand van het glas kroop en toen ik de kaart wegnam, zoemend en met zware slagzij in de richting van de binnenstad verdween: dat was ook al zo helikopteresk. Posted by jaeggi at 01:24 pm

Tags: 
Pay-Uun Hiu
keuken in Jaoling, waar haar familie vandaan komt

Het boek van Pay-Uun

Op zondag 11 februari 2007 mailde Pay-Uun Hiu me uit China de laatste van vijf brieven voor Avondlog. Ze werkte daar aan het boek, dat nu verschenen is: 'Oranje soep van Witte Wolk'. Tegelijk een zoektocht naar roots, een gids voor de Chinese keuken, een familiegeschiedenis en een reisverslag, Alles bij mekaar een unieke autobiografie. Maandag praat ze erover in De Avonden.

Pay-Uun schreef in februari 2007: 'Er schiet me nog wat te binnen. Over maag, mond en taal gesproken. Er zijn twee (waarschijnlijk meer, maar deze twee ken ik nu) manieren waarop Chinezen elkaar smakelijk eten wensen.De eerste is 'man man chi', wat 'eet rustig' betekent. Als Chinezen je iets goeds willen wensen, doen ze dat vaak met 'man man' (langzaam). In de winkels hier zeggen ze niet 'zai jian' (letterlijk tot ziens) maar 'man man zou'. Ik dacht eerst dat ze me gestoomde broodjes toewensten ('man tou' of 'man shou'), en ik vond het al zo raar dat ze allemaal wisten dat ik zo van gestoomde broodjes houd. Maar Li Wen hielp me uit de droom; ze wensen je 'langzaam lopen' toe.De andere manier om smakelijk eten te zeggen is 'wei kou hao', letterlijk: 'maag, mond, goed'. Ik had het er verleden jaar met m'n juf over dat dat de volgorde een beetje raar is, want het eten gaat eerst door je mond (kou) en dan naar je maag (wei). Maar volgens haar is de essentie dat het eten goed doet in je maag en dus zeg je eerst maag en dan mond. Nou, ze doet er soms ook een gooi naar, hoor, dan moeten we alletwee heel hard lachen. Opvallend is wel dat het in beide zegswijzen niet om het eten zelf gaat, maar om hoe je het doet, of om wat het met je doet. Terwijl wij niet verder komen dan de wens dat het goed smaakt.'

verliezers
winnaars

Winst

Verlies is begrijpelijk. Verliezen doe je elke dag. Ik heb gevoetbald en meestal verloren. En nu dan Nederland-Italië. In heel Italië hangt geen vlaggetje. Tevoren feestvieren zou het noodlot tarten zijn.

Ik kan dit soort wedstrijden nauwelijks aanzien. Het noodlot in volle werking. En moeten afwachten wat het in de zin heeft.Vaak loop ik er bij weg. De Italianen kwamen tot de draad gespannen het veld op. De Nederlandse underdogs bijna jolig, zich al zo'n beetje neerleggend bij het ergste.En zie het viel mee. Ongeloof verkeerde in een vreemd soort vreugde. Gevolgd door een razendsnel bijstellen van het zelfbeeld. Zie je wel, we zijn eigenlijk heel goed. Winst hoort tot de wonderen. Leven met wonderen, hoe doe je dat?

Jim Morrison door Kok Korperrshoek, vrij naar Hans Memling (1478), omslagillustratie van het boek.
P.J.Margry

Peter Jan Margry

Wat is bedevaart?Los uit dagelijks leven 'op reis' gaan naar een heilige plaats, vaak een mooie plek, met een beeld of reliek. Tegenover de ontkerkelijking staat een toenemende pelgrimage. Merkwaardig mengsel van toerisme en zingeving. Er gaan jaarlijks honderdduizenden pelgrims op pad. Er worden door heel Europa nieuwe Santiago routes bedacht. Dat is de 'invention of tradition'.

'Wandelen heeft een religieuze dimensie gekregen, voortgekomen uit Santiago de Compostela,' zegt Peter Jan Margry van het P.J.Meertens Instituut, samensteller van 'Shrines and pilgrimage in the modern word'. 'In de jaren '60, '70 en '80 liep de Westerse wereld een ritueel tekort op, dat nu wordt ingehaald.' De Stille Tocht blijkt een Nederlandse vinding, die afstamt af van de Amsterdamse Stille Omgang, waarmee het Mirakel van 1345 (de uitgebraakte hostie die een doodzieke was toegediend wilde niet verbranden) herdacht wordt. Eens zag ik het.Diep in de jaren '60 kwam ik op een nacht in maart in de binnenstad een voordschuifelende menigte tegen. De cafés waren uitgelopen. Met het bierglas in de hand staarde Amsterdam naar deze provincialen. Het zijn er elk jaar nog steeds 10.000. De Stille Tocht werd een wereldwijd gebruikte rituele vorm van collectieve rouw, van protest tegen de boze wereld. Waxinelichtjes, het licht dat wordt meedragen is een oud zuiveringssymbool. En wat zoekt de bezoeker van het graf van Jim Morrison op Père Lachaise? Morrison is geen heilige die bemiddelt tussen jou en God, zegt Margry, die ter plaatse onderzoek deed en er over schreef, maar een oriëntatiepunt met een religieuze dimensie. Je wendt je tot Jim Morrison om betekenis te geven aan je bestaan. Morgen na 21.00 is hij te horen in De Avonden.

Peter Jan Margry
Beluister fragment
de Turkse doelman Volkan na de 2-0
om de hoek

EK

In ernst overwoog ik vanavond om Avondlog te stoppen voor de duur van het juist begonnen Europees Kampioenschap voetbal.

Nu al voel ik alle leven uit me wegtrekken. Bevangen door een groot gevoel van zinloosheid wandel ik onder de vlaggetjes. Juist omdat ik weet hoe het is om op een veld, pardon 'grasmat' te staan.En te zien hoe het geleidelijk mis gaat. Hoe de kansen op een goede afloop, ondanks alle inspanningen langzaam maar zeker afnemen. Ja, ik sta altijd aan de kant van de verliezers. De vergeten wereld van het verliezen. Net verloor Turkije - geheel volgens verwachting - met 2-0 van Portugal. Negentig minuten. Een eeuwigheid.

Pagina's