Erg mooi vind ik deze foto van, ja wat? Hij heet 'The Universe of A.'. En is gemaakt in Berlijn.Wat zie je? Een planeet, waar een andere planeet voor schuift, het geheel omringd door sterren? Ik kreeg deze tekst: "the Universe of A. As she pulled open the sugarbowl the universe of A. began. It went almost unnoticed. After all it was nothing but an accident. We talked a little and it stayed in place. Plates and cups and people came and went. When we got up it remained there for a few seconds untill i saw how her universe was ended by water and soap."Tenslotte de verklaring. Die eigenlijk ondersteboven afgedrukt zou moeten worden achterin het tijdschrift, op de laatste pagina. Maar hier dan: wat je ziet is het deksel van een omgevallen suikerpot op een zwarte cafétafel, omringd door suikerkorrels.

 Even later werd de tafel afgelapt en was het universum van A., die de pot per ongeluk had omgestoten, verdwenen.

Het is niet voor alle leerlingen goed het daarop in te richten. Hoe langer je zo onderwijs geeft hoe groter het verschil wordt tussen wie er wel iets mee kan en wie niet. Je stelt eisen waaraan velen nooit kunnen voldoen, zegt Cuyvers. Steeds moeten falen werkt voor veel leerlingen slecht. Die laatsten zouden meer gebaat zijn bij korter en praktischer onderwijs. Met later af en toe bijspijkermogelijkheden. Nog een knuppel in het hoenderhok: onze toekomst ligt in het gezin. Het gezin werkt. Er zijn weinig echtscheidingen, er is meer tijd voor de kinderen. Van verloedering van het gezin - of de samenleving als geheel - is volgen Cuyvers weinig sprake. Maar 5 á 10% van de gezinnen heeft het moeilijk. En 90% van de kinderen groeit in een compleet gezin op. Die gezinnen zijn stabieler dan ooit in de geschiedenis. Peter Cuyvers was jaren lang staflid van de Nederlandse Gezinsraad. En is bij velen bekend als 'de gezinsideoloog van het CDA'. Inmiddels is hij zelfstandig beleidsadviseur. Ik zocht hem op. Donderdag na 20.00 is hij te horen in De Avonden.

Open vierkanten, naast de vele witte in zijn werk.Inmiddels oud-museumdirecteur Thom Mercuur, die Raveel kent gaf me vanmiddag de catalogus van toen, met veel werk, maar ook teksten/gedichten van Raveel. Hier over de witte vierkanten:Wit / omringd / door zwart / is geen doodsbericht /het bekommert zich / noch om de dood / noch om het leven / noch om de dingen.Het is / en blijft / wat het is / het niets / van het wit / in het wit.

ns-betonhier wat ingekleed ijzerde eerste is tussen hilversum en utrechtde tweede is tussen tilburg en bredade derde is een bielsdb-betonvlakbij de elbe net voorbij magdenbug

 Dit speelt zich af in Eerbeek, op de Veluwe, waar ik van mijn zesde tot mijn negende jaar woonde. Geen toeval, in Eerbeek waren toen nog zeven papierfabrieken. En ik zat in de klas met nazaten van papiermagnaten als Schut, Sanders, De Zeeuw en Bos. En kwam soms over huis in de villa's waar ze woonden. Met Evert Schut mocht ik mee de fabriek in. Daar zag ik een gloednieuwe 'papierstraat', waar uit vezelrijke pulp tenslotte volautomatisch,, na talloze bewerkingen op brede rollen het papier ontstond. 'Je vingers erlangs, voel de statische elektriciteit,' zei de voorman.

 Het knetterde. Bij Schut maakten ze ook etiketten (oa. voor Flipje Tiel) en doosjes (oa. voor Prodent-tubes).Dit - en meer nog - kwam vanmiddag boven toen ik Apeldoorn - een paar bushaltes van Eerbeek - de Holland Papier Biënnale 2008 zag, waar kunstenaars laten zien wat je met papier, golfkarton en zo meer kunt doen. Veel, zo bleek. Papier gedraagt zich anders dan alle andere materialen. Onder de sponsors zijn ook twee Eerbeekse papierfabrieken .

'De drie zinnen langs de weg schreef stadsdichter Eijkelboom speciaal voor de tunnel. Ze hebben alle drie betrekking op wat hier verbeterd is: er hoeft niet meer op spoorbomen gewacht te worden, verkeer van alle kanten kan voortaan ongehinderd doordenderen.' De andere regels selecteerde de dichter zelf uit ouder werk. Eijkelboom overleed op 27 februari van dit jaar.De vorige maand onthulde gelegenheidsregels langs de weg en in het hek zijn in de woorden van Gijsbert: 'Een zwanenzang in stevige letters van steen en metaal, op een spoorviaduct dat nog vele decennia mee kan.'Hij maakte deze foto's op 14 juli jl..

 Binnen en buiten, mens en huis. Hij verzamelt gestorven insecten die hij aantreft in vensterbanken. Prikt ze op een stuk piepschuim en noteert de vindplaats. Hij heeft er al 220.Vensterbanken zijn drempels bij uitstek. Hij maakte een erker waarin je - tussen gesloten giordijnen en spiegelruit - kunt logeren, met bed en al. Hij leest Georges Perec, maar ook Proust.

 Meer dan eens maakte hij van een plankje oude boeken een huisje, met raampjes. Een groot project is 'De slaapkamers waarin ik nog steeds wakker word'. Reconstructies in miniatuur van al zijn oude slaapkamers. Waken en slapen doe je in interieurs. Wat zit er tussen? Bij Frank vaak een aangename halfdroom. Maar Magritte is niet ver. Later meer.Woensdagavond is hij te horen in De Avonden

'Roger Raveel zag op een dag een vrouw die een laken ophing aan een waslijn, en dat had hij in zijn leven ongetwijfeld vaker waargenomen. Maar kennelijk zag hij nu ook iets anders. Wat, dat wist hij niet. Hij schilderde het laken, met daarachter de handen van de vrouw. Hij wist nog steeds niet wat hij bedoelde, en bleef schilderen. Na verloop van tijd ging het hem allang niet meer om het laken maar om het witte vlak, de lege ruimte, het gat in het schilderij.'Wat zich hier ontvouwt is mooi. Een gat in de werkelijkheid. Vastgehouden - natuurlijk - door een vrouw.

In Machelen werkt het minstens zo goed, Hier werd Raveel in 1921 geboren. Een blik uit het raam is meteen een blik in het achterhoofd van de schilder. Een heel goed museum. Raveel is een eenzelvig man, die zijn eigen gang gaat. Die gang kun je hier volgen, zijn leven wordt geëxposeerd. Een aspect daarvan is het willen overbruggen van de kloof tussen kunst en leven. Dat deed hij een tijdlang letterlijk, door een open raam te gebruiken als lijst of door twee levende kanaries in een kooi in een - panoramisch - schilderij op te nemen.De kanaries hebben het hier erg naar hun zin. Het museum zingt. Ook zijn er veel spiegels verwerkt in de doeken van Raveel. Als je foto's gaat maken merk je de bedoeling, je fotografeert steeds een fotograferende man mee. En verder zijn er weerkerende elementen uit het uiterlijk van een Vlaams dorp: betonnen palen en schuttingen. Daartegenover staat het ongrijpbare, steeds weerkerende witte vierkant, de geest, het raadsel, zeg het maar.

'Mud, Mud, glorious mud Nothing quite like it for cooling the blood! So follow me, follow Down to the hollow And there let us wallow In glorious mud' De opname komt van het album 'At The Drop of a Hat'. Swann zingt het tweede refrein in het Russisch, Flanders weet ook niet waarom.Nijlpaarden zijn familie van de varkens. Het wroeten is ze eigen. Als bonustrack een nijlpaard, dat ik filmde in 2007 in de dierentuin van Karlsruhe, die tegenover het station ligt, net als in Antwerpen. ps. Er staan nog veel meer liedjes van F&S op Youtube. Ik raad aan 'The gasman cometh', over een cyclus van huiselijke rampen, veroorzaakt door 'werkvolk' over de vloer.