In Utrecht zag ik zijn Disparitions, verdwijningen. Zie dit log van 30 juni. Het íngedikte interieur. Een klem op je kop. Die man die dat maakte wou ik zien. Zo kwam ik gisteren achter Bunnik tussen de weilanden. Daar, achter een grote werkplaats ligt zijn atelier. Frank Halmans is altijd in de weer met wat Anthony Mertens noemt drempelsituaties.
Binnen en buiten, mens en huis. Hij verzamelt gestorven insecten die hij aantreft in vensterbanken. Prikt ze op een stuk piepschuim en noteert de vindplaats. Hij heeft er al 220.Vensterbanken zijn drempels bij uitstek. Hij maakte een erker waarin je - tussen gesloten giordijnen en spiegelruit - kunt logeren, met bed en al. Hij leest Georges Perec, maar ook Proust.
Meer dan eens maakte hij van een plankje oude boeken een huisje, met raampjes. Een groot project is 'De slaapkamers waarin ik nog steeds wakker word'. Reconstructies in miniatuur van al zijn oude slaapkamers. Waken en slapen doe je in interieurs. Wat zit er tussen? Bij Frank vaak een aangename halfdroom. Maar Magritte is niet ver. Later meer.Woensdagavond is hij te horen in De Avonden