Ditmaal verdwaalden we niet. Weer kwamen we langs de grafheuvels die ze als amateurarcheologe bestudeerde.
'Ik raap niks meer op,' zei ze, met een blik op de steentjes voor onze voeten, doelend op mogelijke pijlpunten uit de prehistorie. Dat was ooit een tic van haar. Elke stukje vuursteen kan een pijlpunt zijn. 
Ik vroeg haar of ze nog wel eens archeologische gedichten schreef? Dat doet ze, er zullen er binnen afzienbare tijd ook gepubliceerd worden.
Achteraf mailde ze: 'Maar ik moet ze opnieuw maken omdat ik moet peilen of en in hoeverre de gedachte dat iets lang geleden is me nog zo pakt of dat de geologie het heeft overgenomen.'
En stuurde een nieuwe versie van 'Kerk op de heizee' dat ik vorig jaar van haar kreeg: 'Laatste kerk op de heizee'.

de muren zijn om, kijk 
een berg miniatuur armen en benen
ebbenhout, zilver of was

daaronder de zeskanten kapel
blauw van de hoop uit de adem
van de Mariagebeden

ga door de tweede potshol
de steen met de bloedgoot
voor alles wat at, ademde en
wilde winnen van alles wat at

de goden werd wijn opgedrongen
nooit knielde de slachter, nooit
nam een god een beet van het offer.

En ze tekent aan: 'Het gaat over een plaats die eens een bron of een kruisweg heeft gehad en altijd belangrijk is gebleven. Oude steentijd, jongere steentijd, kapel, en dan kerk bovenop alles. Tenslotte moest de kerk weg. Het is in Drente zo gegaan.'
 

Zonneklaar dat Hooijer deze hele club heeft verzonnen om haar - en mij - gezelschap te houden.
Steeds proberen buitenstaanders zich in te dringen, wat aanleiding geeft tot veel overwegingen. 'Wat mooi,'dacht ik een paar keer, 'dat ze zo lang op iemand kauwen voor ze hem/haar wegdoen'. Als ze dan tenslotte op een cruiseschip terechtkomen wordt dat zowat een Ark van Noach (al geloof ik niet dat bij Noach iemand over boord wilde springen omdat ze 'niks om handen' had).
Het gezelschap bestaat uit zinnetjes die bij personages horen. 'Humor moet je blijkbaar jong leren'.
Of, als een man een vrouw versiert, nu ja:
'Hij had het gevoel dat hij een hert uit het hertenkamp had geschoten in plaats van uit het bos.'

Er komt een actrice in voor van wie gezegd wordt:
'Was ze maar een kanjer van een vrouw op toneel, een emotiewijf met een zware alt. Maar haar kracht ligt in lijdelijkheid en elegante zwakte. En dat is zwaar spelen, want je mag niet neuzelen of fluisteren, nee je moet kracht zetten, maar subtiele kracht en daarbij mag je de klinkers niet lang aanhouden. Anders ben je een gekke, zwakke vrouw. Zo'n type is te vaak gespeeld.'  
Wat een wereld. Ik begin weer op pagina 5.

Ze leest een van de allerlaatste, uit 1990. Historisch. Archeologen moesten een kerk slopen op de hei. En al gravend kwamen ze van alles tegen, eerst een kerk, toen nog een kerk, toen een middeleeuwse kapel. En daar weer onder een hunebed. Allemaal heilige plaatsen onder elkaar. Steeds van een ander geloof.
'Archeologen zijn kribbig hoor. Die houden helemaal niet van mensen. Die houden alleen maar van de asresten en van de beenderen van mensen. Maar niet van de levende amateur.'

Kerk op de heizee 

De muren om weer
De vloeren moet je slopen
Daaronder weer muren
En miniature armen en benen

Daaronder de zeskante kapel
Blauw van de hoop uit Mariagebeden
Daaronder het hakblok met goot
Voor alles wat at, ademde en wilde winnen van alles wat at

Nooit knielde de slachter
Nooit nam een god een beet van het offer.

'Het is deel uitmaken van een veel groter geheel?'
'Ja precies. Ik ben er ook van overtuigd dat mensen die die offers brachten er zelf helemaal niet in geloofden. Ik denk dat de slachter altijd een humanistisch, scherpdenkend iemand is geweest.'

Verdwalen.
Eens logeerde ik veel in Leersum, bij m'n tantes, aan de rand van een uitgestrekt bos. Daar hoorde je het zingen van de bossen, wat echt bestaat. Als 't flink waait komen er langgerekte tonen uit al die boomtoppen. En ik droomde almaar van een jongetje dat daar verdwaald was en dood gevonden, de roepende stem van het jongetje ging onder in het zingen van het bos.
We kwamen terecht. 
En maakten opnamen voor een marathonuitzending in de Avonden, in juli. 
Kitty Hooijer vertelde over haar eerste roman, na drie verhalenbundels en veel gedichten die maar weinigen kennen.
In november verschijnt ie bij Van Oorschot. Titel: 'Catwalk'. 'In een roman ga je door waar je altijd ophield,' zegt ze.
Het gaat over de 'zelfgenoegzame inteelt in een bedrijf' die het opnemen van allochtone werknemers onmogelijk maakt. .
Over de Hollandse zelfgenoegzaamheid en hoe lang die kan doorgaan. Wat gebeurt er als er 'zo iemand' op kantoor komt.
Gek, iedereen praat erover, maar hoe gaat het alle dagen toe?
Hoe ver gaat onze gemoedsrust?

Geerten Meijsing zei eens dat de roman alle genres opslokt: korte verhalen, essays, gedichten, ze komen allemaal terecht onder het dak van de roman. Onontkoombaar, korte verhalen, gedichten, essays, ze verkopen niet. En daar is dan het middel tegen alle kwalen: de plot, die de vreemdste zijsprongen kan herbergen, zolang de lezer maar geboeid blijft denken 'hoe moet dit aflopen?'.Heel de vertellende wereld hangt zich met huid en haar op aan de plot. En heel de lezende wereld wil weten hoe het afloopt.Goddank zijn er uitzonderingen! Daar ging het vanavond om. Er wordt meer kort geschreven dan ooit. Voor de krant, voor het scherm. Neem de zkv's van A.L.Snijders. Geschreven op beeldschermformaat. De verhalen waarmee D.Hooijer dit jaar de Libris-prijs kreeg zijn iets langer. Er is hoop.P.F.Thomése vertelde me eens dat hij al zijn boeken (op één na) in segmenten van ongeveer 350 woorden schreef. Zoals Hergé zijn Kuifje-avonturen per pagina construeerde, elk met een cliffhanger. Joost Zwagerman verwees naar de Ierse korte verhalenschrijver Frank O'Connor (1903-1966), die het korte verhaal een vrijhaven voor buitenbeentjes, eenzamen en verstotenen etc. noemde. De helden van de 'Lonely voice'.

Van haar overwegingen over, ja wat? Het niet bezoeken van 'diners' van haar echtgenoot - die nu dus niet mee was - en andersom, tot en met de kwestie van het afhalen. Wonderlijk haar mimiek. Weer zag ik hoeveel leuke gezichten ze wel niet heeft. En wat ze nog meer zei? Dat waait op tv altijd meteen weg, maar ik onthield dat ze herhaalde wat ze NRC-Handelsblad vertelde, namelijk dat ze van stijl wil veranderen. Ik betwijfel of dat lukt, in de roman waar ze aan werkt: 'Wat het precies gaat worden weet ik niet, maar het gaat heel lang duren'. Ik herinner me dat een paar van de verhalen in 'Sleur is een roofdier' stammen uit een niet afgekomen roman.Er is hoop. Voor het korte verhaal. En voor schrijvers als D.Hooijer. Schrijvers die niet aan literatuur doén, maar die het zíjn.

We spraken uitvoerig en grondig over onderwerpen als het zitten op barkrukken en het gebruik van het woordje 'trut'. Onvermoede diepten openden zich. Ik zou met Kitty zonder moeite een volle avond over bloemen kunnen praten, dat zou heel interessant worden. Luister maar naar de opening van haar verhaal Leliën, uit 'Sleur is een roofdier', door een mirakel juist genomineerd voor de Libris-prijs: 'Ik heb altijd wel rozen staan van deze of gene, mooie bloemen zijn dat. Maar de seks die daarop volgen moet, vind ik oppervlakkig. De rozen fluisteren dat ze het menen, het menen, tot ze verleppen. Ik ben te beklagen want ik meen het niet. (...)' D.Hooijer schrijft korte verhalen. Alleen maar. Nu al drie bundels lang. Het korte verhaal gaat niet verloren.

Het begint ermee dat de hoofdfiguur (dit verhaal speelt onder verpleegsters, waarvan er eentje steeds rijker wordt doordat ze trouwt - niet uit berekening - met patiënten die haar veel nalaten) in de trein door een slordige vrouw 'truthola' genoemd wordt.Wat betekent dat? Veel overwegingen, waaronder: 'Een trut is iemand die liever het woord tut gebruikt.'Maar ook: 'De grootste seksbom van onze afdeling met wiegelgang en oogschaduw wordt ook weer een trut genoemd.'Raadselen.'Trutten zijn,' zegt Hooijer op het achterplaatsje van haar huis 'onaantrekkelijke, weke, zorgvuldige, ernstige vrouwen, die niet een twee drie een man kunnen krijgen, maar wel vier vijf zes.'Ze wilde in dit verhaal 'het tuttendom ontcijferen'. Lastig want een trut kan zowel heel aantrekkelijk zijn als heel onaantrekkelijk. Ook als ze macht heeft is ze een trut. Wanneer niet?Ik opper dat trut meer lower class is, en tut meer betere kringen. Tut is wat minder grof. Met de r eraf lijkt het minder erg.'En nog truttiger,' zegt Hooijer.' Waarna we ons verdiepen in een complicerende factor als het -schertsend - gebruik van grove taal door defitige mensen.Maandagavond na 21.00 in De Avonden meer.

In De Dubbelde Palmboom, een oud pakhuis in Delfshaven (R'dam) is nu 'De laatste ronde' te zien, een fototentoonstelling over Rotterdamse 'bruine kroegen'. Steeds meer van die café's moeten ook in Rotterdam sluiten. Otto Snoek (1966) fotografeerde er de afgelopen twee jaar tientallen in heel de stad. Wat je ziet is Eastenders in Rotterdam. Interieurs die in twintig jaar nauwelijks zijn veranderd. Zo moet het. Voor stamgasten is het café een verlengstuk van hun woonkamer.Waarom sluiten ze? Hun publiek veroudert, verdwijnt. Yuppen en buitenlanders krijg je terug voor arbeidersmensen.Snoek is net op tijd. Als je merkt dat iets op het punt van verdwijnen staat moet je als fotograaf snel zijn. Wat jarenlang gewoon was is opeens voorgoed weg.Nog zet ik graag mijn nagel in de vastgekoekte koffiemelk op zo'n Perzisch tafelkleedje en kijk om me heen naar een voorstelling die nooit ophoudt. Tot ie opeens over is. PS. Een ander café. Maar als het gaat om hoe te zitten op barkrukken lees dan het verhaal 'Kans maal verwachting'' uit de bundel 'Zuidwester meningen'' van D.Hooijer. Dit voorjaar komt van haar een nieuwe bundel: ''Sleur is een roofdier''.