Het oude verdwaalgevoel bekroop me, op de Hilversumse hei. Schrijfster D.Hooijer, met wie ik daar vanmorgen zo druk liep te praten dat we vergaten op te letten had het net zo. Ze wees me de grafheuvels. Lang geleden al vond ze hier stenen. En nu nog zoekt haar oog vanzelf het glimmen van vuursteen. We moesten tenslotte aan twee joggers de weg vragen.
Verdwalen.
Eens logeerde ik veel in Leersum, bij m'n tantes, aan de rand van een uitgestrekt bos. Daar hoorde je het zingen van de bossen, wat echt bestaat. Als 't flink waait komen er langgerekte tonen uit al die boomtoppen. En ik droomde almaar van een jongetje dat daar verdwaald was en dood gevonden, de roepende stem van het jongetje ging onder in het zingen van het bos.
We kwamen terecht.
En maakten opnamen voor een marathonuitzending in de Avonden, in juli.
Kitty Hooijer vertelde over haar eerste roman, na drie verhalenbundels en veel gedichten die maar weinigen kennen.
In november verschijnt ie bij Van Oorschot. Titel: 'Catwalk'. 'In een roman ga je door waar je altijd ophield,' zegt ze.
Het gaat over de 'zelfgenoegzame inteelt in een bedrijf' die het opnemen van allochtone werknemers onmogelijk maakt. .
Over de Hollandse zelfgenoegzaamheid en hoe lang die kan doorgaan. Wat gebeurt er als er 'zo iemand' op kantoor komt.
Gek, iedereen praat erover, maar hoe gaat het alle dagen toe?
Hoe ver gaat onze gemoedsrust?