Een cricketveld buiten het seizoen. Meestal in gebruik voor voetbal. Maar de geur was bedwelmend. Alles rook hier naar Engeland. We zagen de keet van de t­erreinknecht, de man die alles van het sacrosancte gras weet. De reflecties van de pitch, er komt zoveel op aan. In Neder­land ligt een mat, waarop een cricketbal vreemde reflecties maakt. Natuurlijk zijn de wickets nog opgeborgen - de drie paaltjes die omver moeten. Nederlanders die over cricket schreven zijn schaars: Tijs Goldschmidt en Ian Buruma in Voltaires Coconuts. Ian woonde hier en speelde bij dit HCC.

 Arjen Duinker volgt al jaren de testmatches op de BBC. Het Gemenebest tegen Engeland, de eeuwigdurende revanche van Pakistan, India, Sri Lanka op het kolonialisme.

 Cricket is 'erbij horen' – of niet. En wie er bij hoort is anglofiel. Dicht bij onze bevrijders, nog steeds. Woorden als leggards, toc, stumps. De umpires in hun slagersjassen, de witte truien met gekleurde boord in de clubkleur. En het appel 'Howzat'. Ritueel en spel vervlochten. Sommige dingen zijn nu eenmaal 'not cricket'.

 Hartje Benoordenhout is dit, en dan zo'n scharrig veld op de duurste grond van Den Haag. Overal elders zouden die houten banken vernieuwd zijn, hier niet. Denk aan E.M. Forsters 'Mistrust all enterprises that require new clothes'.

 Een omgekeerde wereld. Ik zeg dat men in de poëzie toch wel spreekt over het 'onder woorden brengen' en hij antwoordt dat hij nog nooit iets onder woorden heeft gebracht.

 Vanmiddag met Arjen onder Delftse luchten gewandeld - de zijne, hij is er geboren en nooit weggegaan - pratend over de 'Autobiografie tot op de dag van vandaag', die over twee weken moet verschijnen. Een ongewone onderneming voor een dichter die nooit omkeek, lang heeft geleefd zonder belangstelling voor zijn eigen vroeger. Zelfs dacht dat hij zich niks herin­nerde. Dat hij geen verleden had. Terwijl hij er toch dagelijks midden tussen fietst. En nu? Grijpt het hem naar de keel?

 Hij lacht de uitbundige Duinker-lach die alles open laat. Waarom deze Autobiografie? Hij wilde iets doen dat hem tegenstond. Zoals de poëzie zelf, toen hij ermee begon hem ook vrese­lijk tegenstond. Dichters vond hij aanstellers. En daarom juist. Later meer. Ook in de Avonden.

Aan het verstrijken van de tijd is niets geheims.
Aan bij elkaar geschoven containers is geen geheim.
Aan mensen die staan te praten is ook geen geheim.

De tijd ligt onder het bed,
De tijd hangt achter de zolderkast,
De vlieg kruipt in een neusgat.

En de ogen kijken naar de hakken.

Mensen staan op tegels.
Mensen verdelen hun gewicht.
Vlinders horen duidelijke taal. 

En de brandende ogen kijken naar de hakken.

De tijd vindt geen geheim,
De tijd zoekt geen geheim,
De vleermuis struikelt niet over een geheim.

En de verbrande ogen kijken naar de hakken.
 

Tussendoor stuurt hij levenstekenen. Foto's, teksten, Youtubes.Er kwamen er van het poëziefestival in Medellin, Colombia, in juli. En pas las hij onder deze: 'Recente kop van Romeinse keizer Constantijn I de Grote. Op de citadel van Berat in Albanië.'Van dichter bij huis kwam nog een rmooie Youtube, 'Leve wie?'

(...)Great to give it a try Yes trying is greatLike being silent in the shadow Ja dat is waar met groen en geelLike being silent in a dream Ja dat is waar met blauw en zwartLike being silent in desire Je maakt ons nieuwsgierig naar rood en witKade met meeuwenNieuwsgierigheid staat je vrij Kade met vis Verlangen staat je vrijKade met praatjes(...)

 Als tekst, muziek en theater bij elkaar komen, hoe werkt dat dan? Vandaag - dinsdag 18 september - buigt de dichter Arjen Duinker zich over deze vragen. Met voorbeelden uit zijn verzameling, van het Sovjet-volkslied en Oum Kolthoum tot de Shangri-las en Colombiaanse salsa.

 Arjen leerde ik beter kennen bij de opnamen voor de Zon en De Wereld, de lange tweestemmige gedichten, uitgevoerd samen met Kees 't Hart, waarmee hij VSB-poezieprijs won. De laatste tijd ontwikkelt hij een samenwerking met trompettist Eric Vloeimans. Een stem en een trompet. Reagerend op elkaar, improviserend. Kan dat?

De lezer van de bundel begrijpt dat de gedichten zijn ontstaan uit een liefdesgeschiedenis. Morgen, vrijdag 17 augustus na 21.00, vertelt Arjen in de Avonden over het ontstaan van deze poëtische 'pas de deux'. Wie schreef:'Het leven draait zich om als een handschoenNaar het leer van het plots gekomen oneindigeNaar het lichaam van de gekte op de draadVan het binnenste van zijde gesigneerdDoor een couturier op het dubbeleStrookje.De schaduwkant en de plek zonder etiketEn onze verloste handen van leren zijde.'En wie: 'De kousen fluisteren de woorden van de knopen,De knopen zoeken de stiltes van de kousen,De haakjes fluisteren de woorden van de mouwen,De mouwen vinden de stiltes van de haakjes.'

Dit bij de opening van 'Contour', een manifestatie waarbij 111 hedendaagse Nederlandse kunstenaars temidden van het oude spul in 3 Delftse musea van zich laten zien en horen. Tot 13 mei nog in Prinsenhof, Museum Nusantara en Museum Lambert van Meerten. Het gedicht staat nu ook op Internet. Zo begint het (de stemmen wisselen elke regel):

Dit is een geheim

Stemmen zijn geel en lichtgepoederd

Kun je een geheim bewaren

Stemmen zijn geel en lichtgepoederd

TequilaJa dit is een geheim

Hey kijk naar me kijk naar me

Voorbij gaat de tijd

Als het kostuum van een danseuse

Een vogel vliegt uit

Kijk naar me kijk naar me...

Inmiddels verscheen ook een bundel met tweestemmig werk van Arjen Duinker: 'Kwartet voor twee stemmen' bij uitgeverij PK (Delft 2007, oplage 60 ex.). Direct in vier verschillende talen geschreven: Starfish, Zeester, Etoile de mer en Estrella de mar.

'De cricketploeg van de West Indies is het wereldkampioenschap gisteren begonnen met een overwinning op Pakistan. Marlon Samuels was de grote man met 63 runs. Aanvoerder Brian Lara voerde in het partnership met Samuels de score op tot 168. Namens de West Indies nam man-of-the-match Dwayne Smith, die aan slag 32 punten bijdroeg, drie wickets voor 36 runs in tien overs. Ook Dwayne Bravo bowlde goed: 3?42 (9).'Wel wennen, dit. Weg zijn de white flannel trousers, weg de onderkoelde Britishness.Blijven kijken naar de late samenvattingen op de BBC. Sky heeft hele wedstrijden, maar ik geen schotel.

 Zelf voetbalde ik bij Quick Den Haag, waar 's zomers cricket werd gespeeld. Ik vergaapte me. Cricket was denk ik de eerste voorstelling die ik zag die over iets heel anders ging dan waarover hij leek te gaan. Wat telde bleek de stijl. Het ritueel, de kleding. De taal, de muziek ervan.

 Maar verder dan met een vriendje wat bowlen op een graslandje en 'howzet' roepen kwam ik zelf niet. Arjen voetbalde bij Concordia in Delft, waar ook aan cricket werd gedaan, maar zijn liefde voor cricket kwam later. Hij keek - net als ik - testmatches lang naar de BBC. Wat blijft is de droom van flanellen broeken, truien met een clubstreep en vertraagd applaus als je er een voor zes over de boundary jaagt. Gelukkig voor ons zijn er de verslagen en verhalen op cricinfo. En het voornemen deze zomer in Den Haag of Voorburg cricket te gaan kijken.

 Namen als Imran Khan, maar ook het HCC terrein (Ian Buruma schrijft erover in 'Voltaires Coconuts'). In een sleutelscene in A House for Mr. Biswas van Naipaul gaan vader en zoon naar het cricket op Trinidad, maar geen van beiden kennen ze de spelregels. Arjen werd gegrepen door de West Indies (bowlers en batsmen), Garner, Holding, Marshall, Ambrose, Richards, Greenidge, Haynes...: 'De bijnaam van Michael Holding was Whispering Death...'.Een bowler op kousevoeten.