Waar moet zoiets eindigen. Hoe eindigt een landschap? Met al zijn hoekige vlakken. Ik kende dit veelluik niet. Wist niet hoeveel Meijer al in 2002 binnen rechthoeken van 18 bij 25cm kon laten gebeuren.

 Het Zeeuwse landschap - zijn land van herkomst - zit er achter, dat moet wel, het schemert er doorheen. Ook al zijn al deze luikjes gemaakt in een zwarte kubus met alleen een bovenlicht. Want zo ziet zijn atelier eruit. Het landschap zit in de kop van de schilder. En dat eindigt bij de rand. Zoals de abstracte landschapschilder Ben Akkerman me leerde: let op de randen.

 Ook bij Dave zijn er randen, waar hij moedwillig overheen schildert.

 Zo kom je in de abstractie, en die brengt je bij het schoolbord en de vierkantsvergelijking. Zou je alle factoren in Nulpunt tegen elkaar kunnen wegstrepen tot je alleen een kale horizon overhoudt?

 Wees gerust, bij Dave Meijer blijft het landschap zich roeren. Altijd weer zijn er oneffenheden. Gewild of ongewild. En daar moet dan iets mee. Een dijk, een dukdalf, een rafel, een splinter. En in het atelier dat ene randje dat praatjes heeft. Soms wordt de kwast dan een zaag of een hamer

 Er is leven. Er is ruimte. Wat daar de kop kan opsteken zit in deze doeken. Veel.

 In 'Nulpunt' komt het hele oeuvre van Meijer samen, maar het laat ook ruimte voor wat nog komen gaat. Titels als 'Ergens en overal' zeggen het.

 Rechtsonder zit nog een zwarte vlek.

 'Moet die niet ook weg,' vraag ik. 'Ja, die zat er van het begin. Maar ik laat hem zitten. Hij werkt.' 

 Toevallige veegjes kunnen bij Meijer doorslaggevend blijken. Weet ik. Ik volg hem al jaren. Het is begonnen met evenwicht, het evenwicht van het Zeeuwse land en de horizon. Hij woont nog steeds in Goes.

 Maar vlakken staan steeds vaker uit het lood, komen zelfs naar voren. Afschuin­ingen treden vaker op. Hij lijkt erop uit het evenwicht te tarten. Het evenwicht van landschap en horizon.

 Als je nagaat hoe hij werkt zie je vervolgverhalen. Die beginnen in verflagen, verder worden gebouwd uit zomen, randen – Dave Meijer is een randenman – weggeschilderde eerdere opzetten. Niet te glad.

 ‘Deze lijkt zowat een interieur,’ zegt hij giechelend. ‘Met een vensterbank.’

 'En een gordijn,' vul ik aan. 'Maar niet heus.' 

 De laatste tijd komt er steeds vaker een dimensie bij. Hij kiest al werkende soms voor een stukje triplex inplaats van een verflaag. Halverwege trompe l’oeil. Heel netjes zagen is het niet wat hij doet. Randjes blijven er. En de spijkertjes waarmee hij het vastzet gaan met hem op de loop. Daar heeft hij plezier in. De schilder wordt timmerman.

 Het blijft cirkelen rond het evenwicht. We praten over de muziek van het schilderen. Wat swing is, of Schwung. Het net iets voor de tel gaan zitten of er na. Wachten en hervatten. Met dank aan Han Bennink. Alles beweegt of kan het any moment gaan doen.

 Ik denk dat ik Dave het verhaal vertelde van de marconist op de grote vaart die niet wilde praten over hoe varen nu eigen­lijk was: 'Dat begrijpen jullie toch niet'. Na veel aandringen zei hij: 'Luister, het schip ligt stil. De wereld komt voorbij. Soms zie je wat havenin­stallaties in de verte en dan zeggen we aan boord 'daar komt een dorp voorbij'. Dus onthou, het schip ligt stil.'

 Dave maakt kleine schilderijen waarin je landschappen of delen daarvan ziet, of je wilt of niet, ik tenminste wel. Hij doet dat in een speciaal naar zijn ontwerp gebouwd atelier zonder ramen. In Zeeland. Van buiten zie je een zwarte doos. Van binnen zijn er alleen twee heel smalle bovenlichten die elkaar net niet haaks kruisen. Vraag je ernaar dan zegt hij dat er meer dan genoeg landschap­pen in zijn hoofd zitten. Uitzicht zou hem maar in de war brengen.

 Het onfotografeerbare werk dat ik kreeg bestaat uit een glasplaat waarop hij aan de onderkant zwarte rechthoekjes heeft geschilderd. Op het karton in de bodem, anderhalve centimeter lager, schilderde hij - vlak onder de zwarte - even zo vele blauwe rechthoekjes.

 De bedoeling is nu dat de zon erop valt, en een nieuwe laag zwarte rechthoekjes toevoegt, namelijk de schaduwen van de zwarte rechthoekjes op het glas. Als ze er zijn - afhankelijk van de zonnestand - vallen die steeds ergens anders. Het is een soort zonnewijzer.

 Intussen hangt het werk aan de muur en de kijker - ik dus - staat stil. Ik ben het schip.   

 Het raadsel dat daar bij komt is hoe het weinige, ruimte, helderheid, zo veel in je hoofd aan het werk kan zetten. Grote schoonmaak, maar dan? Ik ben een boon als ik begrijp hoe het werkt.

 Ik zag werk van Jan Schoonhoven en dacht aan z'n betoog - op film - over eindeloos over­geverfde, ijzeren hekken in Delft. De lichte onregelmatigheden in de regelmaat. Aan mijn vriend Dave Meijer, die me wees op de zijkanten van z'n doeken, waar het linnen over het raam gespannen zit en uitlopers van verflagen de schilder ver­raden. Aan Ben Akker­man die bleef hameren op de randjes van z'n tekeningen. Im­mers, zo'n schilderij, zo'n tekening houdt ergens op, zei hij. En daar zit de spanning.

 Daar gebeurt het. Wat? In Boijmans wordt het woord mythe gebruikt voor het raadsel van het weinige. Dat wat je niet weet, maar met een paar lijnen of vlakken kunt doen vermoeden. Minimalisten zijn geen puriteinen, ze zijn romantici.

 Hier een paar dingen waar ik m'n kop bij kon houden. Afgezien van rots in de branding Dave Meijer.

 Vermakelijk wel om hier kunstmakers, kunsthandelaars en potentiële kopers door mekaar te zien lopen. Want wie was nou wie? Mooi herkenningsspel.   

Trends? Afgezien van de verf op doek is er een neiging tot noem het huiselijkheid. Interieurs, maar ook exterieurs. Wonen spreekt kennelijk niet meer van zelf. Tjebbe Beekman maakt school. Je ziet het bij de jonge Duitsers de laatste tijd ook heel nadrukkelijk. Een mens is een huis is een mens.