Werk van acht duo's zag ik. Vroege, heel precieze Den Haag-tekeningen van Philip Akkerman hangen tegenover Den Haag foto's van zijn vriend Jos Smits (1958-2006), strepen van Willem Hussem (1900-1974) naast wanhoopsfantasieën uit de oorlogsjaren van Piet Ouborg (1893-1956). En zo verder.En dan, schilderijen van Marcel van Eeden. Begin jaren '90 schilderde hij. Je ziet een aanloop naar z'n latere tekeningen. Ook al Den Haag. En meteen een busabri onder een fronsende huizenrij dat mijn hart stal.

 Van Eeden koos als duo-partner de schrijver - die eens schilder wilde worden - J. van Oudshoorn (1876-1951).Merkwaardig, ook al omdat de Hagenaar Van Oudshoorn bijna al z'n werk in Berlijn schreef (hij was diplomaat), waar Marcel van Eeden nu werkt en veel bijval krijgt.Van Oudshoorn. Ik lees 'Willem Mertens' levensspiegel' (geschreven 1910-1911) en duik onder in de schaduwen, waarin de hoofdpersoon voortgaat naar zijn bitter eind. Geen beter - en eerlijker - portret van een zenuwenlijder. 'Een meesterlijk boek' verzuchten we unisono.Die schaduwen, weet ik nu, deelt hij met zijn stadgenoot, de jonge Marcel van Eeden. Maandag 10 december is Van Eeden te horen in De Avonden.Later meer.

 Borremans (1963) begon pas eind jaren '90 te exposeren. In 2005 brak hij door. Het SMAK in Gent bracht z'n eerste solo. Inmiddels exposeerde hij in Londen, Parijs, Hong Kong en hebben grote Amerikaanse musea werk van hem in hun collectie, maar wie kent hem in Nederland?

 Michaël Borremans komt uit Geraardsbergen en woont in Gent. Hij maakt gedétailleerde, surreële, grappige, soms gewelddadige verhalen. Een verteller. En die liggen altijd nog moeilijk in de beeldende kunst. Hij begon als graficus en fotograaf. Tekenen deed hij altijd al, bij wijze van dagboek. Hij werkt vaak naar oude foto's, soms zelfs op oud papier, zodat het lijkt of je in iemands privé archief doordringt. Zijn figuren lijken vaak intens verzonken in bezigheden en gedachten die ons ontgaan. Je kunt hem in z'n onderwerpkeuze en -uitwerking een beetje vergelijken met Marcel van Eeden. Hij vertrouwt de realiteit niet, zegt hij in een interview. Als kind vertrouwde hij de televisie al niet. Alles scheen daar fake. Hij geloofde ook niet dat Amerika echt bestond. Zijn eerste aankomst in New York was dus een teleurstelling. Beelden zijn bedrieglijk. Met nadruk wens ik een solotentoonstelling van Michaël Borremans in Nederland. Maar wie? Wie zou?