'De Volkskrant en de Stentor worden 's morgens om 5 uur met de auto bezorgd. De brievenbus staat onder het slaapkamerraam, de auto heeft een dieselmotor. Ik ken de bezorger niet. Met nieuwjaar legt hij een kaartje met de beste wensen in de bus, wij antwoorden met een envelopje met 10 euro.
Vorige week lag er een briefje bij de kranten.

               Geachte Abbonnee
Hiebij deel Ik U  mede  dat Ik  binnenkort
81 jaar wordt.
En Ik  heb  besloten op zaterdag 29-8-2009.
te stoppen met alle werkzaam heden.
Met o.a, het bezorgen van de kranten.
o.a. de Stentor.  VK.TR.   AD.  FD.  ND. Next. TG.

              Met vriendelijke GRoeten

                      H.A.Scheltens.
                      de Berkelhof 100

Vrijdagavond 28-8-2009 leg ik een envelop met 10 euro in de brievenbus, terwijl ik denk '81 jaar, wat een leeftijd'. Op de envelop heb ik geschreven 'Bedankt voor de bezorging. Ik wens u een lang leven'. Om 5 uur hoor ik de dieselmotor langer dan anders razen. Boven het woord Volkskrant heeft hij met 81-jarige hanenpoten geschreven 'Bedankt. Blijf gezond'.'

Martine Pieck heeft ze gezien, zoals ik ze heb gezien.
Ik denk aan het verhaal van A.L.Snijders die er ook een had - weinig geld je moet wat, de Camping Municipal heeft een heel eigen charme.
Snijders reed richting Luxemburg, al voorbij het tweede hoge viaduct, toen hij in zijn spiegel vlammen zag.
Het ding is uitgebrand, de gastank niet ontploft, de verzekering, ja.      

Morgen, vrijdag 17 April, zijn vanaf 17.00 uur de caravans van Martine Pieck te zien bij galerie  De Chiellerie, op de Raamgracht 58 in Amsterdam, tot zondag as, de 19de april.
Ze betekenen een wending in haar werk, zeggen de kenners.

 ps. Maar Arie Schippers was eerder. Zie link.

 In zijn boekje 'De mol en andere dierenzkv's' schrijft A.L.Snijders er ook over. Hij woont op het land en heeft veel verstand van dieren, geen fabeldieren, echte. 
Hij heeft altijd kippen gehad, ik kan getuigen, hij bracht als hij kwam voorlezen voor de radio altijd eieren voor me mee. En zo lees je bij hem hoe je kippen hebt in soorten, en hoe, als je die bij elkaar zet in één hok, het mechanisme van de pikorde onverbiddelijk in werking treedt.
Vreemdelingen, nieuwkomers worden uitgestoten.
Een haan regeert tot hij door een van zijn zoons wordt verjaagd of doodgepikt.

Immers, daar, in museum De Fundatie in Zwolle tot 11 januari de tentoonstelling 'Paul Citroen, tussen modernisme en portret'. Citroen (1896-1983), de in Berlijn opgegroeide zoon van een Amsterdamse bonthandelaar die iedereen gekend heeft van Paul Klee tot Man Ray, en die aan het Bauhaus werd opgeleid. Met als gevolg dat hij meer dan eens besloot op te houden met schilderen en fotograferen. Het duizelde hem. De ontwikkelingen in de kunst gingen zo snel dat hij geen 'isme' kon kiezen. Dan handelde hij maar weer in bont (of kunst, hij verzamelde ook), tot hij de kwast of zijn onafscheidelijke Siberische krijtje weer opnam.

Geerten Meijsing zei eens dat de roman alle genres opslokt: korte verhalen, essays, gedichten, ze komen allemaal terecht onder het dak van de roman. Onontkoombaar, korte verhalen, gedichten, essays, ze verkopen niet. En daar is dan het middel tegen alle kwalen: de plot, die de vreemdste zijsprongen kan herbergen, zolang de lezer maar geboeid blijft denken 'hoe moet dit aflopen?'.Heel de vertellende wereld hangt zich met huid en haar op aan de plot. En heel de lezende wereld wil weten hoe het afloopt.Goddank zijn er uitzonderingen! Daar ging het vanavond om. Er wordt meer kort geschreven dan ooit. Voor de krant, voor het scherm. Neem de zkv's van A.L.Snijders. Geschreven op beeldschermformaat. De verhalen waarmee D.Hooijer dit jaar de Libris-prijs kreeg zijn iets langer. Er is hoop.P.F.Thomése vertelde me eens dat hij al zijn boeken (op één na) in segmenten van ongeveer 350 woorden schreef. Zoals Hergé zijn Kuifje-avonturen per pagina construeerde, elk met een cliffhanger. Joost Zwagerman verwees naar de Ierse korte verhalenschrijver Frank O'Connor (1903-1966), die het korte verhaal een vrijhaven voor buitenbeentjes, eenzamen en verstotenen etc. noemde. De helden van de 'Lonely voice'.

Met zijn anderhalve vinger zat hij te prutsen tussen de politieagenten die hij Nederlands onderwees aan de politieschool in Lochem. En die op hun beurt - in trommelvuur, met tien vingers - het ene proces verbaal na het andere uit hun machines ramden. Ik sla ook te hard. Ik verslijt toetsenborden. En daardoor typ ik nog meer fouten. Gelukkig zijn er lezers van Avondlog die 's ochtends correcties mailen.

Zo begon hij vanmorgen. Een eerste zin die een briesje meebrengt. Ik herinnerde me de foto die hij me laatst stuurde, met stammetjes. ps. Dit, redactie, is het moment om de flauwiteiten die rechtsonder op de voorpagina terecht zijn gekomen, op de plaats waar eens Campert en Mulder stonden, te vervangen door A.L.Snijders.

Niettemin, het gaat gebeuren, te beginnen op 16 juli as.. Kortgeleden was ik bij Snijders op het erf. Ik schreef terug: 'Vreemd, een man die in casu tuin alles heeft, tot hele bomen toe, maar toch geen hekje, dacht ik.'Ik had het mis. 'Toen we hier in 1971 kwamen wonen, was het november, we bleven tot de lente voornamelijk binnenshuis. maar in die lente hebben we een klein deel van ons gebied met hekken afgezet voor de kleine kinderen en de honden. Er zaten drie tuinhekjes in deze omheining. We zijn nu oud, de kinderen hebben zelf kinderen, de honden lopen niet meer weg, de omheining is door de tijd en mij gesloopt. maar - let goed op, Wim - de drie hekjes staan er nog, versteend, altijd open, niet meer in staat gesloten te worden, maar nog steeds functionerend als doorgang.'

Ik verheug me. Dat is nou net waar zijn Zeer Korte Verhalen thuishoren.Maandag begint hij.Wat me ook zal benieuwen zijn de lezersreacties. .

 'Een ultra-rechtse, diepgelovige, herboren, Amerikaanse christen voert oorlog met een wrede, ongelovige, Arabische moslim en wordt daarbij geholpen door een weeë, diepgelovige, sociaal-democratische, Engelse christen. Zij krijgen aarzelend en halfhartig hulp van een orthodox-christelijke Zeeuw, die op zijn beurt weer voor leugenaar wordt uitgemaakt door een ultra-linkse, diepgelovige sociaal-christen uit Scheveningen.

 'Ik schreef terug. 'Mijn grootvader was ouderling van de Ned. Herv. kerk. Ik heb nog wel eens een stuiver moeten gooien in het collectezakje waarmee hij rondging - in jacquet gekleed - in de noodkerk die kort na de oorlog diensten hield in de aula van het Haags Gemeentemuseum. Maar. Nu komt het. 'Op het eind geloofde hij helemaal niets meer.

 'Zei mijn vader - die zelf allang van zijn geloof was afgevallen - op verachtende toon. Ik bedoel te zeggen, hoeveel zich christen of wat ook noemenden geloven ook werkelijk wat zij geacht worden te geloven? Niet zo veel denk ik. Geloven ze dan niks? Ik denk dat ze voor huiselijk gebruik wat tot weinig verplichtende vroomheden hanteren. En die slijten. Zoals ons dienstmeisje Jannie in Eerbeek zei (als je bv. op de vraag waar je sjaal was antwoordde 'ik geloof op het gras laten liggen'): 'Geloven doe je in de kerk, maar hier moet je 't zeker weten. 'De wereld is als het erop aan komt vol Jannies. Islamitische, joodse en gereformeerde. De Jannies zullen ons redden.'