Maarten Baas heeft een staande klok gebouwd waarin duidelijk zichtbaar, achter een bewasemde ruit, een mannetje zit. Een mannetje, net als in de radio.
Het mannetje tekent de wijzers van de klok. Steeds weer. Steeds veegt hij de ruit van de staande klok schoon en tekent ze dan in volgende stand, die van vijf minuten later.
Je ziet het hem doen. Precies op tijd!
Maar wie is hij? 

Zaterdag tegen kwart voor twaalf  in de weekendbijlage van De Avonden meer.
 

Gisteren keek hij weer, en zie:

Op tijd ook, want eind van de week komt de uitslag van de verkiezingen. Tussentijds vandaag het bericht dat de 'seculiere' sjiiet Allawi op kop gaat met 10.000 stemmen meer van de 12 miljoen.
De uitslag - en de hoeveelheid geweld die ermee gepaard gaat - bepaalt ook of de Amerikanen Irak met goed fatsoen kunnen verlaten, in augustus as. zoals gepland.
Arnon als verslaggever. Vanaf 29 maart schrijft hij dagelijks op de voorpagina van de Volkskrant. Op de vraag of hij daar zijn internationale verslaggeving kan voortzetten kwam een bevestigend antwoord. In een wat kortere vorm, maar ja. 
 

Het heeft een haartje gescheeld of van het oude Amsterdam was weinig overgebleven. Woontorens in de Kinkerbuurt, een binnenstad vol kantoren en een dicht metronet waarvoor veel gesloopt zou zijn. Het schrikbeeld: een binnenstad overdag vol auto's, s avond ontvolkt. 
'Amsterdam op de helling' heet het eerste boek over de strijd om stadsvernieuwing. Eigenlijk al sinds 1866, toen voor het eerst werd gebouwd buiten de oude omwalling. Het begon met de 19de eeuwse wijken, De Pijp, de Dapperbuurt, de Kinkerbuurt. 'Revolutiebouw', vaak door speculanten.
'In z'n geheel slopen,' werd de Amsterdammers in de jaren '60 en '70 voorgehouden door PvdA-wethouders als Joop Den Uyl, Han Lammers en Roel de Wit. Zij wisten wat goed was voor de mensen: licht en lucht. Net als in de Westelijke tuinsteden en de Bijlmermeer.  Een ander geluid kwam van Jan Schaefer, banketbakker uit  De Pijp, ook PvdA en de held van dit boek: bouwen voor de buurt.
Zijn conclusie: wat je niet moet doen is het wonen, werken en winkelen uit elkaar trekken. Blijven ze bij elkaar, zoals in de Pijp, dan bevalt dat iedereen. En, men let op elkaar.   

Morgen na 21.00 is De Liagre Böhl te horen in de Avonden. PS. Alkoof komt van het arabische, al-, het, en quobbah, gewelf, en is een nis zonder ramen in een gebouw
 

Waar bijkomt dat de Amsterdamse ringweg A10 en de trein ondergronds zullen gaan. Straks ziet niemand de Zuidas meer en 'De Rots' al helemaal niet.
Het fatale besluit is genomen. Een nieuw Noord-Zuidlijn drama ligt in het verschiet. Ach, het gesloopte luchtspoor in Rotterdam dat de reiziger zulke unieke stadsgezichten bood!
Nee, dan Berlijn, waar de treinen op pootjes dwars door het centrum blijven rijden, tot ieders tevredenheid.

Maar dit terzijde. Mijn kandidaat voor de AAP is: de nieuwe zaal van de Stadsschouwburg van Jonkman en Klinkhamer. Die je architectuur laat zien op z'n sterkst: probleemoplossing en functionaliteit.
De aansluiting op De Melkweg, de dakfoyer, de labyrintische inpassing tussen bestaande gebouwen, de inkijk beneden. 
Je ziet waar het voor is, en waarom het zo gedaan werd. En dat in zo'n kleine ruimte. 
 

Groot probleem met architectuur van nu blijft het verband tussen innerlijk en uiterlijk. Bouwtechnisch kan bijna alles, maar waarom ziet het er zó uit?
Als je niet weet waar een vorm vandaan komt, bevangt je een gevoel van zinloosheid. Een gebouw is geen grapje. Het staat er over jaren nog. Het bepaalt de omgeving, kinderen groeien er mee op.
Tegelijk moet het verrassen.
Morgen mijn keus, nu wat het niet moet worden, de villa die het architectenechtpaar Sylvie en Don Murphy heeft neergezet langs de weg naar Ouderkerk, het zg. SODAE-House. Net buiten de stad in een beschermd natuurgebied. En gebouwd om het bestemmingsplan te omzeilen. Een asymmetrisch tienvlak, zonder Hollands puntdak.
Wat is het? Het huis is gebouwd - zegen de makers - volgens het principe van de bunker - zien maar niet gezien worden. Daar staat het, met z'n rug naar ons toe.
 

'Uitbundig materiaalgebruik', zeg dat wel. Zijn inspiratiebronnen zijn oa. mode en design.
Banketbakkerij staat er niet bij.
In vakbladen is er wel kritiek op de detaillering van het bureau, die soms zorgt voor bouwkundige problemen.
De crisis is merkbaar. Januari 2009 heeft Van Egeraats buro EEA faillissement aangevraagd vanwege het niet doorgaan van een aantal grote projecten. Maar het maakte een doorstart als Designed by Erick van Egeraat.
Vorige week dinsdag werd The Rock aan de architectuurpers gepresenteerd: 'Een 90 meter hoge toren met een transparante plint en een met kleine ramen als rots vormgegeven kroon’.
Het bovenste deel, de rots, is gemaakt uit polyesterbeton en natuursteen. De plint en het middendeel hebben verticale
vliesgevels uit aluminium en glas. De wetsteksten op de gevel verwijzen naar de gebruiker, advocatenkantoor De Brauw Blackstone Westbroek.
Zaterdag in de Weekendbijlage van de Avonden meer.
 

Als bewoner (met tussenpoos sinds 1970) van de verkeerde kant van de Ruysdaelkade zit het me altijd nog dwars.
Mijn romantiek: ik droomde - tot ik het kreeg - van een huis met 'een touw langs de trap'. Dat touw conserveer ik.
Als Haags buitenwijkjongetje wou ik al wonen in een straat waar de tram doorheen reed.
En nu kijk ik opgelucht naar wat er van de 'timmermansrenaissance' werd opgelapt nadat het de barre autotijd had overleefd. En zucht bij het mooiste moment van een Pijp-dag: als tegen zessen het lage avondlicht de lange straten binnenvalt en mijn schaduw reikt tot aan de hoek.
 

Wat ze het meest ergerde aan mijn huis was de alkoof. De alkoof werd in het woondenken de steen des aanstoots. In alkoven stinkt het en god mag weten wat de mensen er uitspoken. 't Is er net als in de bedstede waar de alkoof van afstamt: duister.
Er woonden in 1900 heel veel meer mensen in deze huizen. Idioot veel. In halve woningen. Maar was dat een reden om zoveel jaren later hele wijken te slopen? Toch, als het aan Joop den Uyl had gelegen bestond de onhygiënische Pijp allang niet meer.
En ik? Ik blijf opknappen, en weet van pijpen en goten, heel leerzaam. De alkoof heb ik aan de achterzijde geopend. Ik slaap er nog steeds

Vrijdag komt Herman de Liagre Böhl op bezoek, schrijver van 'Amsterdam op de helling', een doorwrocht boek over de strijd om stadsvernieuwing. 
 

De beeldjes staan hier ook met tekeningen van het onderwerp erbij. Een vader, een moeder, en waarachtig een tante.
Ik zin al jaren op een tante-project. En nu sta ik oog in oog Wendeliens tante.
In haar tante-blouse..
Hoe 'tante' kan een oudere dame zijn?
In Zutphen, nota bene, in mijn leven tantestad bij uitstek. Ik bracht er mijn eerste zes levensjaren door, toen het nog Zutfen heette. En bezocht er aan de hand van mijn moeder de dames Zimmermann in een wit huis aan de Ijsselkade.
Later logeerde ik er bij mijn tante - 'geen echte tante' - Karin, die onder de Drogenapstoren woonde en me leerde tekenen.