Sarah schrijft: 'Echt stil is het eigenlijk nooit. Mijn opnameapparaat (de Voltcraft SL300) kan niet minder meten dan 30dB kennelijk produceert hij dat zelf dan al? En ook ik maak geluid. Lopen door gras blijkt 10dB harder dan stilstaan, dus 10x zo hard als wanneer ik niet zou lopen, maar het apparaat meet continu (automatisch) dus hoe kan ik meten zonder me voort te bewegen. Hoe precieser ik wil meten hoe onduidelijker het wordt. Meer en meer vraag ik me af of die stilte überhaupt wel bestaat en waar ik dan mee bezig ben...'.

 Wat een stiltekaart!
De kraters, en ook de 'achtergrondruis' die opeens zichtbaar is.
Maar wat me het meest treft is de vorm. Dit is een 'jong gebergte'. Het meeste geluid is dus jong. Geluid wordt zelden oud.
Het 'sterft weg', vrij snel.
Zou tijdsverloop kunnen? Denk aan eindeloze sluitertijd van de achterlichtjesfoto in een avondstad?
Ik zou wel een vliegtuig willen zien.
Gaat de hond op de loop?

ps de nieuwe stiltekaart werd voor de manifestatie 'Een Dijk van een Kust' gemaakt door Kars Alfrink en Alper Çugun.

 Afgelopen jaar onderzocht ze de stilte. En wel de stilte in de Amsterdamse nieuwbouwwijk Ijburg. Ze maakte een nauwkeurige stiltekaart van de wijk en verzorgde stilte-rondleidingen voor bewoners.
Morgen in de Avonden na 21.00 zo'n rondleiding voor de luisteraars van De Avonden. 
Verrassende gasten in haar verhaal zijn de filmer Jacques Tati (Mon Oncle, Playtime) en de componist - en geluidenman - John Cage.
Vraag: 'Van wie is de stilte'.
Haar ideaal: 'Een huis als je eigen hoofd'.

 En ik dacht aan de bunker die Gerard Reve in Dieulefit/Le Poët Laval optrok, het Geheime Landgoed, het 'huis op de berg', dat zoveel glazen bouwblokken bevat omdat dat de makkelijkste raamoplossing is. Ik ben er nooit geweest, Rudy Kousbroek heeft het beschreven als - precies - een zelfportret. Maar Malaparte had hulp. Nadat hij een architectenontwerp had afgekeurd bouwde hij van 1938-1942 samen met de lokale metselaar Amitrano. Het huis staat 32 meter boven zee. Na zijn dood in 1957 werd het verwaarloosd en sinds de jaren '80 gerestaureerd. Godard nam er zijn film Le Mépris (1963, met Brigitte Bardot) op. Veel van het interieur is er nog, waaronder het verzonken marmeren bad voor zijn vriendin. Architecte en beeldend kunstenaar Sarah van Sonsbeeck bezocht het en vindt het 'het mooiste huis op aarde'.

 Ze schrijft: 'Ik stond er ooit - illegaal - op het dak, waarvan nu alleen mijn - illegale - dia's getuigen... We waren met een architectentour op Capri, maar hadden geen toestemming gekregen van de Amerikaanse dame die het huis toen beheerde. Maar je begrijpt, drie hekken en wat prikkeldraad zijn niets als ze tussen jou en je droom staan. Het huis heeft ramen naar de zijkant, zodat je bij helder weer het eiland Lipari ziet, waar Malaparte naar verbannen was. Alleen de kamers op de kop - een voor Malaparte en een voor zijn maîtresse misschien - hebben een klein raampje dat op zee uitkijkt... En in de grote ruimte zijn alle meubels en ramen te groot, zodat de bezoeker een dwerg wordt, en Malaparte zijn cipier. Er is zelfs een open haard met glas, waardoor je de zee in brand ziet staan. Niet voor niets loopt het huwelijk van Brigitte Bardot in 'Le mepris' in dat huis stuk. It's all in the eye of the beholder, dat weet ik ook wel. Dit huis is een machine van verlangen. Iedereen ziet er wat hij zelf het meeste mist.'

 Erg mooi vind ik deze foto van, ja wat? Hij heet 'The Universe of A.'. En is gemaakt in Berlijn.Wat zie je? Een planeet, waar een andere planeet voor schuift, het geheel omringd door sterren? Ik kreeg deze tekst: "the Universe of A. As she pulled open the sugarbowl the universe of A. began. It went almost unnoticed. After all it was nothing but an accident. We talked a little and it stayed in place. Plates and cups and people came and went. When we got up it remained there for a few seconds untill i saw how her universe was ended by water and soap."Tenslotte de verklaring. Die eigenlijk ondersteboven afgedrukt zou moeten worden achterin het tijdschrift, op de laatste pagina. Maar hier dan: wat je ziet is het deksel van een omgevallen suikerpot op een zwarte cafétafel, omringd door suikerkorrels.

 Even later werd de tafel afgelapt en was het universum van A., die de pot per ongeluk had omgestoten, verdwenen.

 Sarah: 'Ik raakte onder meer gehecht aan het 'Pauli effect'. Wolfgang Pauli blijkt ook bekend om het feit dat in zijn buurt bizarre dingen gebeurden: apparatuur ging spontaan stuk, maar als je hem er in probeerde te luizen en een emmer water op de deur zette, bleef die gewoon staan. Ik heb geprobeerd momenten met dit Pauli effect (uit zijn en mijn leven) zo wetenschappelijk mogelijk te reconstrueren, bijvoorbeeld de dag waarop een voorbijganger een (leeg) spaflesje achteloos wegwierp - zo tegen mijn voorhoofd. Het duurde 55 pogingen voor het me opnieuw lukte...'.

 Ik mailde dat ik in 1967 merkwaardigerwijs al met Zebra's te maken had. Ik deed toen mee aan de actie 'een zebrapad voor Wittenburg'. Over de drukke Wittenburgergracht moest een oversteekplaats komen. Een initiatief van de bizarre beeldhouwer Jacob Jutte en Kees Hoekert. De gemeente Amsterdam zag de noodzaak ervan niet. Elke nacht schilderden wij een Zebra op het asfalt van de verkeersader, de volgende dag spoot de gemeente hem weer weg. Op 8 april kwam Sarah een weblog tegen met een nieuw fenomeen: de fietsdrempel. Hoe hard zou je moeten je fietsen - vroeg ze zich af - om zo'n drempel te verdienen?

 Maar nu.Deze fietsdrempel blijkt aangelegd op exact dezelfde plek als waar wij veertig jaar geleden de Zebra schilderden. Wittenburg, ja. Tegenover de kerk. Als we het toeval eens niet hadden! Wel een plek waar hard gefietst wordt. Zou hij echt bedoeld zijn om voetgangers te beschermen tegen fietsers?

 Sarah van Sonsbeeck exploreerde - als eerste kunstenaar - in alle ernst de site Marktplaats.nl en ontdekte hoe emotioneel geladen de spullen zijn die daar worden aangeboden. De meeste aanbieders zijn vrouwen. Wat het meest wordt aangeboden zijn kleren en schoenen. Vaak - merkwaardigerwijs - nooit gedragen. Het blijkt dat vrouwen, wanneer het kledingstuk dat ze zochten in de winkel niet te krijgen is, vaak toch iets kopen. Iets anders, waar ze dan later spijt van krijgen.En dat dan op Marktplaats terecht komt. Waarom doen ze dat? Later meer.

 Sarah schrijft: "Opvallend is dat mannen vaak niet anders lijken te kunnen dan kijken: zoals een hert naar een naderende auto. Is het de angst ervoor die doet kijken, zoals sommige mensen met dieptevrees hun ogen niet van de diepte af kunnen houden? Ooit hoorde ik een zeer welopgevoede man zeggen 'Het moeilijke is dat je niet weet of je nou niet moet kijken omdat dat beledigend is of juist wel moet kijken omdat het beledigend is als je niet kijkt'."

 Onderaan het gordijn zit een badeendje dat de afstappende fietser aankijkt. Wanneer deze dichterbij komt hoort hij geluid, gezang. Legt hij zijn oor tegen de winkelruit te luisteren dan hoort hij Sarah van Sonsbeeck zingen onder de douche. Achter het andere winkelraam staat een scherm met bewegend beeld. Sarah probeert haar douchevloer schoon te maken. Het lukt niet erg, er komt steeds meer doucheschuim uit het putje omhoog. Kijk je door de winkeldeur dan zit daar een levende hond die je rustig aankijkt. Achter hem zie je rekken waaraan kleren van Sarah van Sonsbeeck te drogen hangen. Wat waren de overwegingen? Ik noteer: vluchtend interieur en zij er - redderend - achteraan. Nog te zien tot 10 april.

 Waar kan ik foto's maken van zulke plankafdrukken? Opeens lijken het me pootafdrukken van dinosauriërs of mammoeten. Wie heeft ze geschilderd? Tjebbe Beekman komt in die buurt, zijn werk was onlangs te zien tijdens 'Nederland-Deutschland, Malerei' in het Haagse GEM. Bouwputten, damwanden, flatgevels. Na Arie Schippers een tweede betonschilder. En, Sarah van Sonsbeeck wijst op betonpoëzie. Het monument in betonkunst, het Poême van Le Corbusier (5 cm dikke betonplaten): 'Niemand begreep dat het kon en nog steeds niet...'.