Zij en zus Unity - 'een perfect voorbeeld van Arische vrouwelijkheid' - stonden op goede voet met Hitler, Himmler, Goering en andere nazi-kopst­ukken. Laura Thompson schreef er het boek 'Take six girls' over, zie eerder. Diana komt ook veelvuldig voor in de autobiografische romans van zus Nancy.

 Bij Thompson vond ik ook haar grootse plan om een radioze­n­der te installeren die Engeland kon bestrij­ken met nazi-propaganda. Hitler zag er wel wat in.

 In 1938 kreeg Diana te horen dat er plannen waren voor een zender op een eiland in Noordzee. Wellicht een van de bezette Channel Islands. Maar bij het uitbreken van de oorlog werd het project opgegeven.

 In 1940 werden Diana en Mosley gearresteerd en de British Union of Fascists ontbonden. Maar Churchill was goed op ze. Op het gevangenisterrein kregen ze een eigen huisje met groentetuintje. Ze mochten zelfs medegevangenen als personeel aannemen. In 1943 werden ze vrijgelaten. En na de oorlog bleven ze politiek actief met de nadruk op protest tegen immigratie van niet-blanken in het Verenigd Koninkrijk, lang voor Brexit.

 Het bleef bij een poging. De kogel bleef in haar achterhoofd zitten, onverwijderbaar, en maakte haar nog gekker dan ze al was. Hitler zocht haar meermalen op in het ziekenhuis en betaalde de rekeningen. Via Zwitserland brachten haar ouders haar naar huis. De tabloids storten zich op Unity. Onderweg werd de ambulance gesaboteerd.

 Moeder bleef fanatiek pro-Hitler, maar de schrijvende zuster Nancy werd verpleegster tijdens de bombardementen van Londen.

 Unity liep mee in pro-Duitse demonstraties in Londen met een swastika op de mouw en kwam terecht in vechtpartijen waarvan ze genoot. Er werden vragen gesteld in het parlement, Ze kwam meermalen in het bioscoopjournaal. In 1948 stierf ze, zeer dik en gek geworden op het Schotse eiland dat de familie bezat.

 Er waren er vrij veel die neigden naar Hitler. In 'Take six girls' de levens van de zusters Mitford beschreven door Laura Thompson kom je het ruimschoots tegen.

 Vooral de zusjes Diana - die met de Engelse Nazi Oswald Mosley trouwde, in aanwezigheid van Hitler, in de achtertuin van Goebbels - en Unity waren Hitler-fans en drongen door tot de inner circles van de Nazipartij. Net als Mussolini was Hitler een popster waar meisjes mee wegliepen.

 Hitler dronk graag kopjes thee met ze en nodigde ze uit op de Partijdagen zoals in Neurenberg in 1935. Dit zeer tegen de zin van Goebbels. Onder de 400.000 Sieg Heilroepers waren veel teenage-meisjes. Deborah Mitford schreef later dat ze in Hitlers nabij­heid trilde over al haar leden. Wel moest ze toen haar lipstick wegpoetsen.

 Thompson schrijft: 'Het was alsof de sluimerende waanzin in Hitler het zelfde in haar had gevonden en het had losgemaakt.' Sommige vrouwen houden van de rand van de duisternis. Geprivilegieerde vrouwen gaan uit met gangsters. Uit verveling. 'Diana bepleitte een pro-Duits radiostation, gericht op Engeland. Hitler zag er wel wat in. Unity neigde naar hysterie. Toen de oorlog werkelijk uitbrak schoot ze zich door het hoofd.

 Nancy, de verstandigste, schreef heel geestige boeken over haar familie die ik bijna allemaal las.

 Ze hebben het immers erg druk met mogelijke huwelijken, kleren en vooral eten. Ernstige zaken als de jacht en bruidsmeisjes. Overwegingen betre­ffende gastenlijsten. Wie nodig je uit, wie niet.

 Ik geniet van de manier waarop gesproken wordt over wie er niet bij is als 'poor', wat niets met armoede te maken heeft want op de twee landgoederen in de boeken is iedereen rijk - maar met 'beklagenswaardig'. Ieder ander dan spreekster is beklagenswaardig, dat is de toon.

 Het waren zes zusjes. Een meisje Mitford dronk thee met Hitler. Nancy was de schrijfster. Haar familiegeschiedenissen zijn weer te krijgen in Penguin en ik lees ze. 

 Die upper class leeft voort in televisieseries zonder eind. 

 Het is alles een kwestie van stijl, van de juiste woordkeus.

 In Downton Abbey gebeurt dat trouwens heel verkeerd, zoals Sarah Hart pas nog tegen me ver­zucht­te onder een kopje thee. Daar vallen dingen voor die absoluut niet kunnen. Zoals eigentijds gepraat over gevoelens.

 IK lees nu Nancy Mitford's in 'Love in a Cold Climate'. Het commentaar op Linda Alconleighs voorgenomen huwelij­k met een bankierszoon:

 'Poor Alconleighs, 'she went on, in tones of deep satisfaction. 'No wonder they don't like it! What a silly girl, well, she always has been in my opinion. No place. Rich, of course  but banker's money (...).'

 In mijn hoofd begin ik mee te praten.