't Is waar, in film en literatuur houdt 't niet over. Daar kom je al snel bij pulp terecht. Maar in de pornoviewing die ik opnam - dinsdag te horen - met Arnon Grunberg en pornoregisseuse Jennifer Lyon Bell gloort hoop. Wel of geen tattoos - Arnon haat ze. De kwaliteit van het hijgen - fake of echt?

 Maar vooral de witte sokken die een porno-amateur draagt - hij houdt tegelijkertijd de camera vast - blijken doorslaggevend voor opwinding of afknapper. Kortom, porno draait bij Arnon en Jennifer om het verhaal. Arnon neemt zich ter plaatse voor een pornoverhaal te schrijven. Het zou 'de witte sokken' kunnen heten.

 Seks, iedereen liegt, en achter leugens schuilen verhalen.

 Het was Rudy Kousbroek die al dertig jaar geleden pleitte voor intelligente pornofilms. Jennifer Lyon Bell ziet licht aan de horizon op sommige kleinschalige filmfestivals. En ik denk aan de schatkamer van de beeldende kunst. Als het werk van surrealisten als Moesman en Melle, of in deze tijd Michael Kirkham of Ina van Zyl nu eens in verhalende films vertaald kon worden? Iets om eens voor te leggen aan Alex van Warmerdam.

Melle begon op z'm dertigste, net voor de oorlog, en kwam pas daarna los, maar toch is hij erg verwant met magisch realisten en surrealisten als Willink, Moesman en Pijke Koch. Wat bindt ze? Er is angst en dreiging. De schilder schept zich een paradijs, maar dat wordt altijd bedreigd. Door ondieren of wat ook.ps. In de nieuwe Tirade schrijft Wouter van Oorschot - die hem van nabij meemaakte - over Melle