'Vol winteravondschem'ring ligt de laan,

een buis, de wand hier, ginds grijswit als krijt;

de tram, een blok van gelig schijnsel, rijdt

tussen twee lichtrechthoeken af en aan;

soms knapt, verwaaiend links, rechts van de baan,

een boeket van meteoren los en smijt

blauwgroene sterren door de donkerheid,

waarin plots'ling zilv'rige sprookjes staan.

Zo glijdt de herinn'ring 't verleden door,

een lichtplek, schuivend langs steeds 't zelfde spoor

langs schimmen van verdriet, nevelig groot;

soms toont een feeërie van tov'rig blauw

hoe somber ligt het onderwerelds grauw

op 't vroeger leven, levend in de dood.'

 'En nu met triomf van schieten (zwarte zonnen)/ bannen wij de dufheid en verveling uit./ Eerst de aardfonteinen, later het geluid-/ je ziet, er is iets ongehoords begonnen,/ iets als de rol van honderdduizend tonnen/ die van de brug af komen, niemand die ze stuit,/ in de oren eerst de donder, dan de fluit/ die aangeeft; het gehoor is overwonnen.

 Ben ik dan dood? Dat is niet te geloven -/ dan zou ik niet beseffen wat ik mis./ Denk jij van mij dat ik de klap te boven/ kan komen, dat het ergste wat er is/ iets moois kan baren - dat een blinde en dove/ triomfen viert in stilte en duisternis?