Verkeerseilanden

 Vanouds zijn er de verkeersdrempels. In de oude tijd werden rijbanen wel gescheiden door bomenrijen, zoals in Den Haag de Laan van Meerdervoort en de Groothertoginnelaan.

 Verdwenen. Toch blijft er bij de aanleg van wegen en verkeerspleinen veel zg. 'restruime' over, zoals onder het Rotterdamse Kleinpolderplein. Oases onder wat zich voortspoedt.

 In Alastair Bonnets onvolprezen 'Off the map' is een hoofdstuk gewijd aan 'Traffic Islands'.

 Het was Gordon Matta-Clark die er in New York kunst van maakte. Hij kocht bijvoorbeeld minuscule overgebleven stukjes New York op.

 In Nederland zijn in de ronde stukjes overgeschoten grond binnen verkeerspleinen, die ooit 'klaverblad' genoemd werden vaak vijvertjes aangelegd waar vogels zich vestigen, als in het oog van een razende orkaan, waar opeens in windstilte een zonnetje schijnt. Het is er ongehoord rustig, geen pad dat er heen leidt.

 Voor een eromheen rijdende automobilist als ik een jaloersmakende, bevrijdende aanblik.

 Dat zelfde zie je in België, waar - zoals aan de afslag Machelen van de Noordelijke Brusselse ringweg, een plotseling ophoudend rijtje 19de-eeuwse arbeidershuisjes op de heuvel is blijven staan.

 Ik zou Bonnett willen wijzen op Louis Paul Boons 'Vergeten straat'.

The conquest of space
Matta-Clark

Gordon Matta-Clark

 Wat is een stad, een huis? Wat is wonen eigenlijk? Meer en meer ontstaat er op de grens van architectuur en kunst. Werktekeningen, foto's, en dan komen er soms bouwsels.

 De Duitser  - in het GEM, vorig jaar - verzamelt afgedankt huisraad met een busje en assembleert het, bouwend op een grote materiaalkennis. Noem het de uitdragerij variant.
In Nederland doet Frank Halmans net het omgekeerde. Het was afgelopen zomer te zien in het Utrechts Centraal Museum.
Heel precies bouwen wat niet kan. Pijpen, leidingen, afmetingen. Alles past, maar het is onmogelijk.
 De Rus Andrei Roiter - in Schiedam afgelopen zomer - schildert onbestaanbare huizen. 
Helaas, Mike Bouchet (1970, Californie) die nu in het Amstelveense Cobra Museum te zien is haalt hun niveau niet. Te flauw in zijn 'maatschappijkritiek' met onzinnige golfcourses en komisch bedoelde grillige swimming pools. 

 Wat zou ik graag een tentoonstelling zien over de oervader in het genre, de Amerikaan Gordon Matta-Clark (1943-1978). De man die  afgesneden en overgebleven stukjes grond in de stad NY kocht. Restruimte, afsnijsel, veel te klein om op te bouwen of om op wonen. Net groot genoeg voor een idee.