Landverhuizer Roiter is bezeten van wonen, hij schilderde vele oude koffers en stadsgezichten. Hij timmert ook, heel slordig. met kromme spijkers, maar toch precies als wat. In de tentoonstelling die nu toch te zien is bij Akinci aan de Lijnbaansgracht hangt een schilderij van een stad, getimmerd van sloophout.

 Ook Skylines keren altijd terug.

 Hij werkt deels in New York, verplaatsingen horen er bij. Roiter zwerft.

 Soms als een karikatuur van een toerist. Hij timmert ook fototoestellen.

 Op deze nieuwe expositie 'Made in Roiterdam' zie je nieuwe obsessies, allereerst schilderijen van gelaagde steden, die aan Constant Nieuwenhuijs doen denken. Maar ook aan tiendubbele reuzen-sandwiches. Eetbare steden.

 Ook nieuw zijn wat oogt als stadions. Of badkuipen? De Kuip van boven gezien. Made in Roiterdam.

 De Duitser  - in het GEM, vorig jaar - verzamelt afgedankt huisraad met een busje en assembleert het, bouwend op een grote materiaalkennis. Noem het de uitdragerij variant.
In Nederland doet Frank Halmans net het omgekeerde. Het was afgelopen zomer te zien in het Utrechts Centraal Museum.
Heel precies bouwen wat niet kan. Pijpen, leidingen, afmetingen. Alles past, maar het is onmogelijk.
 De Rus Andrei Roiter - in Schiedam afgelopen zomer - schildert onbestaanbare huizen. 
Helaas, Mike Bouchet (1970, Californie) die nu in het Amstelveense Cobra Museum te zien is haalt hun niveau niet. Te flauw in zijn 'maatschappijkritiek' met onzinnige golfcourses en komisch bedoelde grillige swimming pools. 

 Wat zou ik graag een tentoonstelling zien over de oervader in het genre, de Amerikaan Gordon Matta-Clark (1943-1978). De man die  afgesneden en overgebleven stukjes grond in de stad NY kocht. Restruimte, afsnijsel, veel te klein om op te bouwen of om op wonen. Net groot genoeg voor een idee.