Het kind dat ons niet kreeg, het wordt herdacht/ op avonden als deze:/ verlepte bloemen, Bach en voorjaarsregen.

 En jij, mijn stomme pop,/ jij weet welke naam ik het zou geven. Hij niet./ Dat kon ik nog verzwijgen.

 Het ging ons goed. We rookten en we dronken,/ verwisselden van huid,/ vonden de liefde uit... En toen die buik.

 Ik durfde niet te kijken./ rook zeepsop, voelde ijzer, stond op breken./ Kernrot, dacht ik. Kernrot.

 en hoogverraad. Hoe kon ik. Had hij niet./ Wat bleef: een mist van tranen,/ vier muren en het kind dat mij niet kreeg.

 Soms schrijft het op de speelplaats van de maan/ een naam die ik herken./ Pisgeel mijn pillen maar ik kom eraan. 

 Fotograaf en kunstenaar Diana Scherer dresseert die plantenwortels. Laat ze groeien in de vormen die zij graag ziet. En de planten gehoorzamen, in het 'wortellaboratorium' waar ze samen met Nijmeegse wetenschappers werkt.

 Daar keert ze de wereld om. Onder wordt boven. Zoekende, tastende organen, daar onder onze voeten, met zintuigen die hun omgeving waarnemen.

 Diana dresseert de planten, hun wortels laat ze in de patronen groeien die zij graag ziet. En dat doen ze gehoorzaam. Kunst en wetenschap vinden elkaar.

 'Het zijn eigenlijk een soort haren of draden,' zegt ze. 'Dus kun je ze modelleren tot een weefsel, of een mat.'

 'Nog een heel gedoe om ze in het gareel te houden, Eigenlijk groeien ze alle kanten op, op zoek naar voedsel, donkerte, water. Maar als je ze op een sjabloon laat groeien, vullen die wortels tot mijn verbazing zelfs kleine holtes helemaal op.'

 'De grond', zo noem je dat als kind.

 Hun gezichtjes zie je nergens. Ze liggen met hun gezicht tegen de vloer - soms het tapijt, soms het linoleum - hun armen en benen meest gestrekt, de kleine handruggen naar boven. Alsof ze steun zoeken bij een andere wereld. Zich van ons afkeren.

 De foto's werken.

 Ik ruik die vloeren, zoals zij ze moeten ruiken. Duw mijn neus in het tapijt als eens. Mijn element, zo goed weet ik nog hoe ik over vloeren alleen maar kon kruipen, voor het lopen kwam.

 Van kruipen naar lopen. Dertig centimeter verschil in hoogte en alles veranderde. Zoals het beklimmen van een dijk in een vlak land een sensatie is.

 Je gezicht in een tapijt duwen is thuiskomen.

 Diana Scherer geeft geen uitleg bij deze foto’s. Ze spreken voor zichzelf, zoals ik nu. 

 Helaas, de rechter had hem door, veroordeelde hem niet alleen ter dood maar verbood zijn naam ooit nog in het openbaar te noemen. Geschiedschrijver Theopompus vond zijn verhaal later zo bijzonder dat hij het boekstaafde, en zo kennen wij zijn naam. Veel misdaden, zegt Menno zijn gepleegd om de roem. Zijn ode aan Herostratos:  

 Er tikken pissebedden in mijn hoofd.

Ze naaien mijn gedachten op.

Ik denk al dagen aan een daad, zo groot,

zo hevig en dramatisch dat mijn naam   

in alle kranten komt te staan.                                    

Napoleon, las ik, was kleurenblind

en bloed was voor hem groen als gras.

En Nero, die bijziend was, hield het spel

in zijn arena bij door een smaragd.                        

Nu even stilstaan. Moet je horen: ik

ga straks de straat op, ik besta het, schiet    

me leeg en verf de feeststad groen.       

En nog voor het eind van het festijn

zal ik de grootste zoekterm zijn.

 Vanmiddag met haar en dichter Menno Wigman gebogen gezeten over tekst en foto's uit hun raadselachtige boekje De vrede moe. Elk voor zich bleken ze zich verdiept te hebben in politiefoto’s van lijken uit 'Moord in Rotterdam' (1994) en foto's van de New Yorkse misdaadfotograaf Weegee.

 Diana maakte kleine, angstaanjagend levensechte poppen van de dode mannen en vrouwen op de foto's en legde die neer op een plaveisel vol plassen, in duister parkgras of zoals hier op een antieke douchevloer. En dan fotografeerde ze die taferelen. Op die laatste wordt het afvoerputje een aureool rond het hoofd van de dode. Ook Menno kende de Rotterdamse doden uit 1905-1967, schreef zelfs een gedicht waarin een dolk de hoofdpersoon werd. Zo leerden ze mekaar kennen.

 We verbaasden ons vanmiddag opnieuw over de 'poëtische glans' die ligt over deze zwartwit foto's. Griezelig, maar mooi. Hardvochtig en liefdevol tegelijk. Opwindend ook, het woordje geil kwam als vanzelf op.

 En vergeet niet: een op de drie daders heeft een liefdesver­houding of bloedband met het slachtoffer.

 Zodra de avond zich had omgedraaid

voltrok zich haast een wonder in de straat.

Eerst stierf een ziekenwagen uit het zicht.

Toen viel een kluitje mensen uit elkaar.

Een jongen, kostbaar als een kever, trok

galant zijn mes uit iemands ribbenkast.

Zijn smalle wespenblik kreeg haast iets zachts.

Hij schreeuwde wel maar slikte alles in.

Toen viel de avond langzaam weer terug

in weemoed en tv, verdween het mes

en liep hij glansloos weg uit dit gedicht.

Een plot was er niet, laat staan muziek.

De dood verzint van alles, maar niet dit.