Mädchen

 'De grond', zo noem je dat als kind.

 Hun gezichtjes zie je nergens. Ze liggen met hun gezicht tegen de vloer - soms het tapijt, soms het linoleum - hun armen en benen meest gestrekt, de kleine handruggen naar boven. Alsof ze steun zoeken bij een andere wereld. Zich van ons afkeren.

 De foto's werken.

 Ik ruik die vloeren, zoals zij ze moeten ruiken. Duw mijn neus in het tapijt als eens. Mijn element, zo goed weet ik nog hoe ik over vloeren alleen maar kon kruipen, voor het lopen kwam.

 Van kruipen naar lopen. Dertig centimeter verschil in hoogte en alles veranderde. Zoals het beklimmen van een dijk in een vlak land een sensatie is.

 Je gezicht in een tapijt duwen is thuiskomen.

 Diana Scherer geeft geen uitleg bij deze foto’s. Ze spreken voor zichzelf, zoals ik nu.