'Zoals bekend heeft Bezimenski echt een rotkop.

Op een keer stootte Bezimenski zijn kop tegen een krukje.

Daarna was de kop van de dichter Bezimenski helemaal niet meer om aan te zien.'

Hoe je je kop tegen een krukje kunt stoten wordt niet duidelijk. Misschien was de Sovjetdichter Bezimenski dronken.

In Den Haag zeiden ze: 'Als ik zo'n kop had ging ik er naast lopen.'

Bij sollicitaties is het geen erkend argument. Een personeelschef kan niet zeggen 'Uw kop staat me niet aan'.

Mijn vader noemde zoiets 'een ongunstig voorkomen'.

Het is vandaag verkiezingsdag, ik heb tijdens de campagnes erg veel rotkoppen gezien.

 ‘Op een keer wilde Petrakov gaan slapen, maar hij ging naast het bed liggen. Hij kwam zo hard op de grond terecht  dat hij bleef liggen en niet meer kon opstaan.  Daarop verzamelde Petrakov zijn laatste krachten  en ging op handen en voeten zitten.  Maar zijn krachten begaven het en hij viel weer op zijn buik en bleef liggen. Petrakov  lag een uur of vijf op de grond. Eerst lag hij daar maar zo, daarna viel hij in slaap. De slaap sterkte Petrakovs krachten. Hij werd volkomen gezond wakker, stond op, liep heen en weer door de kamer en ging voorzichtig op het bed liggen. Zo, denkt hij, nu ga ik eens even slapen. Maar slapen lukt niet meer.  Petrakov wentelt zich van de ene zij  op de andere  en kan maar niet in slaap komen.

Dat is eigenlijk alles.

21 augustus 1936 (Vertaling Jan Paul Hinrichs

 'Door buitensporige nieuwsgierigheid viel een oude vrouw uit het raam, stortte naar beneden en was er geweest.

 Een tweede oude vrouw boog zich uit het raam om naar de verongelukte te kijken, maar ook zij viel door buitensporige nieuwsgierigheid naar buiten, stortte naar beneden en was er geweest.

 Daarna viel een derde vrouw uit het raam, toen een vierde, en een vijfde.

 Toen de zesde oude vrouw viel, had ik er genoeg van ernaar te kijken en ik liep naar de Maltsevskimarkt, waar naar men zei iemand aan een blinde een gebreide sjaal cadeau had gedaan.'

(1936-1937) 

 Ja, hij miste een been, motorongeluk. Een aantal jaren was hij vaste gast in onze Music-Hall, in de Avonden. Op aanraden van zijn Haagse peettante Helga Rueb­samen. Eindejaarsavond 1999 zong hij ‘Venus’, met de band. We correspondeerden, over wat hij zou gaan voorlezen en over favoriete schrijvers, als Daniil Charms. Hier een Adriaanbriefje, uit 2000:

 Yo Hoek,

 Ik heb gisteren mijn nieuwe prothese kunnen afhalen bij de werkplaats. Ik heb hem even aan gehad, en dat was eng, ik kon er geen stap mee zetten.

 Een nieuw been is altijd slikken. De komende tijd moet ik er mee gaan oefenen. Dus stof voor het oprapen. En zaterdag ga ik naar de Stones op het Maliveld.

 Groet, Adriaan