Hoe kreeg je microfoons op de juiste plaatsen op een overvol podium waar niet alleen het drumstel van 'Legs' Larry Smith maar ook de talloze attributen een plaats moesten krij­gen. Ik had ze die middag zien komen. Kartonnen dozen vol instrumenten uit de pawnshop, een tuinslang met een trompetmondstuk, robot onderdelen van Roger Spear, waaronder het elektrische been. Een gipsbeen met een gitaarelement erin. Die avond zou hij tijdens de show de 'mad professor' spelen, in stofjas met soldeerbout in de weer omdat zijn robots steeds weer weigerden. Ik ben later bij hem thuis in Londen wezen filmen. Kijk op Avondlog.

 Maar de kern van het orkest was de schrijver en voordrachtskunstenaar Vivian Stanshall. Over hem heb ik later nog eens uitvoerig gepraat met orkestleider en gitarist - en vooral hulp en toeverlaat - Neil Innes. Nu waren ze uitgeput, de band had net een Amerikaanse tournee overleefd.

 En toen kwam het magische moment. Na het duistere, doorrookte optreden werden de zijdeuren van Paradiso geopend. En een heldere zomerzon bescheen het gezelschap; kermis artiesten. Stanshall zat naast me op de rand van het podium. Er volgde een interview zonder woorden. Over het einde van de Bonzo Dog, dat hierna spoedig zou komen.

 Vergeet het. Ze heeft ook nog een robuuste man. En ik denk aan My pink half of the drainpipe. Het lied van de Bonzo Dog Band op tekst van Vivian Stanshall. Ik zal proberen het refrein te vertalen:

 Mijn roze helft van de regenpijp.

Is de scheiding van twee werelden

Scheidt hiernaast van mij.

Mijn roze helft van de regenpijp,

Is van mij.

 Twee onder een kap!

Twee onder een kap!

Samen maar toch apart.

 Verder geraak ik niet. De rijdende rechter komt nu in de buurt. Waar was ik? Het karakter van de buurvrouw ter linkerzijde en haar hang naar orde kun je aflezen aan haar drang naar symmetrie. Er staan in de vensterbanken van haar voorramen, links en rechts twee identieke witte porseleinen honden. Vrij groot, met de koppen naar elkaar toe. De vitrage aan weerszijden als toneel­gordijnen gedrapeerd.

 Symmetriedwang is een in de psychiatrie nog weinig besproken afwijking. 

 Verhelderend is de samenspraak in dichtvorm waarin Pieter Boskma zichzelf laat praten met een uit de dood opgestane Gerrit Achterberg. Vooral over de twee 'opgedoken' Achterberg-gedichten die Boskma in 2002 plaatste in het tijdschrift Awater. Menigeen trapte erin. 'Waarom heb je het gedaan,' laat hij Achterberg vragen. En antwoordt dan:

 'Het was maar goed dat ik / al bloosde... Wat moest ik / hier op zeggen? Viel het / wel uit te leggen? Of maakte / elke uitleg het onbegrip slechts / groter en kwam er straks nog / ruzie van? Toch sprak ik, door / zijn broeierige blik betoverd:

 'Het is de drang zich te willen / meten met de groten, hen met / eigen wapenen op eigen veld / verslaan; dat is een kant ervan / en voor u een compliment. / Maar het is ook de liefde voor / de taal die zelf de liefde schiep, / de eerbied en de deemoed / van de leerling die begrijpt / dat hij nooit meester worden kan / zonder voorbeelden daarvan. / Het is dansen rond de troon, / het is knieval, lof en hoon en / plagerij en ernst en spel.'

 Waarom doen wij anderen na? Het vraagstuk van de authenticiteit dook bij mij op toen blanke jongens de blues gingen zingen. Kon dat wel? Blues kwam immers voort uit geleden leed dat ernstiger was dan jongenskamermelancholie. Zwart was authentiek. Blank niet.

 'Can blue men sing the whites / or are they hypocrites..' zong Vivian Stanshall van de Bonzo Dog Band. Het orkestje van Londense kunststudenten dat begon als de Bonzo Dog Dada Band.

 En Maarten Doorman, geïnterviewd in Extaze, zegt in zijn 'De romantische orde': 'Het bleek, hoezeer het romantisch streven naar authenticiteit telkens juist in kunstmatigheid ontaardde. De hang naar zelfverwerkelijking van het individu bracht het besef van vervreemding mee.'