'Daar zit ze dan, aan een tafel vol boeken, bundels, een paar dvd's, velletjes papier vol aan­tekeningen, aparte harde schij­ven met allerhande, vele uren surfen, corresponderen en googe­len verder... en slechts enkele uren verwij­derd van the take off naar St. Lucia, waar, Godverbiede het, de meester zelf naar het hotel zal komen om het werkschema door te nemen­....

Een schema, scenes bedacht, een lekkere shotlist gemaakt met zaken als: wegrottende druivenbladeren op de beach, half vergane vissersbootjes, wegkruipende krabben op zoek naar schaduw, de pitons, Derek Walcott aan het schilderen, witte reigers in het schemerlicht...

Vier velletjes vol vragen en een hoofd vol zenuwen... Er is geen ontkomen aan... we gaan in het kleine vlieg­tuigje, volgepakt met lampen en camera's en microfoons en computers en van alles... to meet that old man...the marvel­lous master. Wish me luck for the next 8 days!'

Morgen meer.

"Foto's vanaf mijn balkon vroeg 's morgens Paaszaterdag. 'Het is zo koud op deze verdomde plek', schreef Jean Rhys in een brief van het Engelse platteland,' dat ik nergens aan kan denken dan aan hoe koud ik het heb en aan kou in het algemeen en dat kou de hel is en de hel kou enzovoort enzovoort, enzovoort'. Over de Engelse zon schreef ze: "...dat ding hier, ik kan niet geloven dat het dezelfde zon is, want de zon op Dominica is verschrikkelijk, als God."Leest allen Jean Rhys. Ze woonde op onverwarmde Parijse hotelkamers, ze dronk en bleef dagenlang in bed, met haar kleren en schoenen aan.

De film is te zien op zaterdagavond 19 januari, vijftig jaar nadat Trefossa's dichtbundel Trotji uitkwam, 'de oerknal' van de Surinaamse literatuur. Vanmiddag sprak ik Ida Does, die nog worstelt met de slotscène. Maandagavond na 21.00 is ze te horen in de Avonden. Onderstaand (vertaler mij onbekend) gedicht maakte Trefossa na het zien van de zeemeermin. Hij herkende haar meteen:, de Surinaamse watergodin uit zijn jeugd. KOPENHAGEN wat is - hier bij de haven?hee!Watermoeder ben jij ('t) gezetenop (die) steen?Watermoeder ik ken je,werkelijk.Watermoeder,wel - wel...je gouden kam, waaris die?mijn liefje zeg ('t) me dan,mij alleen.Watermoeder je beziet mezo muisstil...m'm, ik weet waar die is:Suriname!

Trefossa heeft ook werk van oa. Guido Gezelle, Revius, Verwey en Willem Kloos in het Sranan vertaald. In de film komen mensen aan het woord die hem gekend hebben, nu in de tachtig of negentig.De woorden van Henri ('Henny') de Ziel rollen nog dagelijks over de lippen van duizenden Surinaamse schoolkinderen als ze 's ochtends op school het Surinaamse volksklied zingen. Hij maakte zich sterk voor het Sranan. Ook in Nederland zijn inmiddels woorden te horen als bakra, switi, brasa, duku, wagi. pata, smatje, fawaka, dyuka. Begin jaren 70 werd hij met hartklachten opgenomen in het Academisch Ziekenhuis in Leiden. In herstellingsoord Zonneduin in Haarlem ontmoette hij daarna zijn latere vrouw, de Zwitserse Hulda Walser. In februari 1975 stierf hij in Haarlem, waar hij tot 2005 begraven heeft gelegen. Op 21 november 2005 werd in Paramaribo een monument voor Trefossa onthuld aan de Sophie Redmondstraat. President Venetiaan reciteerde in het Sranan een aantal van Trefossa's gedichten en zegende de grond van een monument met de urnen van De Ziel en zijn vrouw. Hier een sonnet, in - altijd gebrekkige - vertaling:rust verstoor mijn denken niet op dit momenten roep mij niet om waar dan ook te kijkenvandaag drijft mijn hart mij te gaantot aan een stille kreek, ver weg.zeg niet dat ik alleen maar weg wil lopenomdat ik bang zou zijn voor strijd en pijnmaar het rumoer van mensen dringt zo om mij heen,wat moet ik doen? mijn bloed wil ademendaar, aan de kreek, zal ik een droomland zienwaar alles zoeter is dan hieren schrikverhalen mij niet verontrusten.als ik teruggekeerd ben, zal ik misschieneen beetje beter mens geworden zijndie weet te lachen, slaag weet te verdragen.