Wij zien het gebeuren, Tom of wie ook niet, totdat hij bespeurt dat hij geen vaste grond meer onder de voeten heeft. Wat doet hij? Zijn beentjes malen door. Zoals mensen tegen beter weten in toch doorgaan met waar ze me bezig waren. Dan valt het kwartje.
Hij kijkt omlaag. De vraag is voor ons kijkers heel even of hij dat eigenlijk wel zou moeten doen. Of het niet beter zou zijn om - net als in het leven - te doen of er niks aan de hand was en gewoon door te gaan met wat je deed.
Had hij maar nooit gekeken, is de gedachte, dan was hij gered. Maar hij heeft al gekeken. En nu valt hij.
Gelukkig is er in de tekenfilmlogica altijd de ene boomtak die halverwege het ravijn uitsteekt. Zoals er achter elke waterval een grot verborgen zit en je krokodillen onschadelijk maakt door je leeggeschoten geweer rechtop in hun muil te zetten. Kuifje in Afrika doet het. Want Hergé dankte veel aan tekenfilm. Die zette tekenfilms stil op het juiste plaatje.
Of de radio. In de GOON-show van Spike Milligan, Peter Sellers cs. zitten twee uitgehongerde schipbreukelingen op een houtvlot in volle zee. Tot wij luisteraars het geluid van een helikopter horen. En zij ook: 'Hey, what's that?'
'I guess it's a recording of a helicopter.'
In animatie kan alles en dus speelt het maken mee in het verhaal, en kan ook de verteller zich met actie bemoeien. Het verst gaande voorbeeld dat bij Move on...! in Kunsthal Kade te zien is: La Linea van Luca Nichetto. De getekende lijn die een levend personage wordt dat zich voortdurend kan veranderen in werkelijk alles. Een permanente metamorfose waar Ovidius jaloers op zou zijn geweest. La Linea wordt van skyline tot boom tot meisje, tot ontmoeting.
Dat is meer dan in literatuur ooit mogelijk zal zijn.
RSS