Zielen

 Zelf ben ik druk met instellen, ik merk niet hoe oplettend ze naar me kijken. Pas bij het laden van het materiaal - later, thuis - kwamen deze blikken naar de fotograaf aan het licht. De wederzijdsheid van zien en gezien worden. Maar ook de reacties op mijn vrijpostigheid. De achterdocht. Vraagt de mevrouw zich af hoe ze erop komt? Is ze een beetje boos dat ik niks vraag en zomaar doe? Of juist gevleid omdat ze me wel grappig vindt?

 Ovidius schreef al over de bezoekers aan voorstellingen: 'niet om te zien gaan zij, maar om gezien te worden' Maar er bestaan ook 'primitieve' stammen die het maken van foto's beschouwen als zieleroof. Iets van beide zie je hier terug. De zoon die zijn moeder in de rolstoel voorduwt in Oostende - en ook de inzittende - gunt me het voordeel van de twijfel. Net als de honduitlaatster achter hem. Ze denken dat ik hun zielen met zachtheid zal behandelen.