Hoewel ik een hekel heb aan stukjes waarin iets gezegd wordt over 'de mens' - ik denk meteen 'speak for yourself' - wilde ik graag lezen wat Fernando Pessoa begin juni 1934 schreef:
'De mens mag zijn eigen gezicht niet kunnen zien, want er bestaat niets ergers dan dat. De natuur schonk hem de gave het niet te kunnen zien en niet in zijn ogen te kunnen kijken. Alleen in het water van rivieren en meren kon hij naar zijn gezicht kijken. En de houding die hij daarvoor moest aannemen was symbolisch. Hij moest vooroverbuigen, bukken om de schanddaad te begaan zichzelf te zien. De schepper van de spiegel heeft de menselijke ziel vergiftigd.'
Ik dacht aan Narcissus, die ook in het water keek, verliefd werd op zichzelf en gestraft. En vervolgens aan de selfies van nu. Al staan daar meestal ook anderen op dan de fotograaf. Er zijn dwangmatige zelffotografen. Uit onzekerheid, om hun verschijning te controleren? Of toch uit Narcistische ijdelheid?
Wat Pessoa zegt kan ik hem nazeggen. Het hebben van een uiterlijk was me een plaag.