Ontdekkingen in Singer

 Jaren werkte ik met uitzicht op de Amstel, om precieste zijn tegenover de plek waar Claude Monet in 1874 zijn schilderboot had verankerd en drie schilderijen maakte. Twee van de inkijk naar de Groenburgwal en een in de richting van de Munttoren, dat verloren ging, er bestaat alleen nog en zwartwit foto van.

 En nu zag ik in Singer zijn zicht op Zaandam, ook uit die boot geschilderd. Water, altijd meer water. Marquet reisde naar Venetië om het water. Van Monet is er een sliert vissersboten.

 De avond valt over de Seine bij Charles-Victor Guilloux (1900) of de Oise bij Alphonse Osbert. Veel mij onbekende namen en zelden eerder vertoond werk dat in de vele huizen van de Fenteners hing.

 Frans water spiegelt, verdubbelt, verveelvoudigt het beeld. Zo anders dan Hollands water waar meestal wind op staat.

 En dan de meisjes, de mogelijke Salpêtrière patiënte van Charles Maurin en gouaches van Kees van Dongen.

 Verzamelaar Fentener van Vlissingen werd gesouffleerd door adviseur Fred Leeman, maar die kende zijn beperkingen. Fentener hield het erop geen kunst te kopen 'die hij niet begreep', lees ik. Bij niet te moeilijke Picasso's houdt hij op, de verdere avant-garde is er niet.

 Impressionisme & Beyond heet de expositie, maar dat beyond is eindig. Fauves en kubisten ontbreken al zowat. Niet erg, hieraan is genoeg te beleven.  

Tags: 

Parijs' water

 Het televisienieuws vertoont al dagenlang de waterhoogten in de Seine. Ondergelopen afritten zijn afgezet. En ik denk aan Albert Marquet, vriend van Matisse en de grootste waterschilder onder de Parijzenaars van na 1900.

 De Fentener van Vlissingen collectie, die nu in het Singer Museum te zien is bevat opmerkelijk veel Marquet

 Het water van Marquet onderscheidt zich van dat van tijdgenoten door de duistere tinten die hij gebruikt. Zijn water is diep, in alle betekenissen. Het oppervlak heeft vaak wat groen of oker, waarop hij met een enkele kwastbeweging een licht golvende weerspiegeling van een boom of brug neerzet.

 Omdat bij mij thuis een Marquet-reproductie van een bocht in de Seine hing, boven de bank, heb ik er eindeloos naar gekeken.

 Niet dat mijn ouders iets met Marquet hadden, mijn vader vond de bocht in de Seine wel decoratief. Soms kocht hij ook wel eens een stilleven van een kunstschilder aan de deur, in de tijd dat schilders nog langs de deuren gingen. De 'goede man' kreeg een kop koffie en de bedongen prijs. En even voelde mijn vader zich een Fentener van Vlissingen.

 Maar nu, vanmiddag in Singer, kon ik het duistere water van dichtbij bekijken. En daarna de kleur van de Seine in het journaal. 

Tags: