Karin van Pinxteren (3)

 Bracht me met haar hostess naar de films van Pilvi Takala.

 De Finse die in haar verkleedpartijen zoveel vrouw laat zien, van stagiaire tot Cinderella. En van haar naar de fotografe Isabelle Wenzel die de kantoren van de Amsterdamse Zuidas onveilig maakte met secretaressenacrobatiek en tenslotte naar Miranda July.

 Wat te denken van de vrouw en het meisje in 'Classified'. Beiden dragen een kruis als was het een schoudertas. In het kruis zit een pak tissues waaruit ze er voortdurend eentje trekken, waarna ze op de vloer dwarrelen.

 William James, de psycholoog, legde in 1890 uit dat wat mensen graag zien als 'rollenspel' meer is dan dat. Het zijn hoedanigheden van jezelf. Je bent het zelf. Het lijkt erop dat daarin van vrouwen meer wordt verlangd dan van mannen. En ook dat ze er niet alleen mee worstelen, maar er ook vaak schik in hebben.

 

Karin van Pinxteren (2)

 'Easy to love but hard to live with' heet deze omhelzing van een geel ellips, die voorkomt in een filmpje waarin de ellips zich in de omhelzing ook nog opblaast als een ballon.

 De ellipsenrij is het logo van Karin van Pinxteren. In haar installaties, performances, foto's, film, sculpturen, schilderijen, teksten kan hij ook een opening zijn, een portretlijst waaruit 'de ander' tevoorschijn komt. De ellips als gat naar een andere wereld.

Voorwerp en gat. Soms krijgt het verlangen naar de ander de vorm van een hofdans, een ritueel. Alles in het besef dat het onmogelijk is samen te vallen met die ander, maar dat het toch iets oplevert, namelijk nog méér verlangen. 

'Court dance II and a soft spot for proposal' nodigt je uit op een rode stip te gaan staan tegenover een aantal witte ovalen op de muur, die er als lege tekstballoons uitzien. Dan kan de rituele dans beginnen die wij communicatie noemen. Het heeft z'n komische kanten.  

Karin van Pinxteren (1)

 Vanmiddag in museum De Pont in Tilburg liet ik Ai Weiwei even terzijde. En liep met Karin van Pinxteren langs haar 'Part of someone's diorama'.

 Even was ze niet de 'hostess' die ze bij haar performances soms is. De vriendelijke bemiddelaarster tussen kunst en bezoeker, die ondertussen wel het stempeltje 'Inhale with me' op je hand drukt. Want daar is het haar om begonnen, de lucht die wij in- en uitademen. De lucht die wij delen. Heel de tentoonstelling is vervuld van de mogelijkheden, maar vooral onmogelijkheden van de menselijke omgang.

 Vandaag was ik deel van haar diorama en zij van het mijne. Een kinderlijke droom van samensmelting. Maar wat komt ervan terecht? In haar film 'Classified' zie je hoe een keurige, galante moeder een dochter voordoet hoe ze haar evenbeeld kan worden. En ja, het meisje wil dat maar wat graag. Maar hoe gaat zoiets verder.

 Morgen, en maandag in de Avonden meer.