'Ze was afkomstig uit een land uit het verre verleden/ Een land vol duisternis en mist en eigenaardigheden/ Ze schonk mij slijk en slootwater, en ik dronk het als wijn/ Het leven is overbodige luxe als het je niet lukt om gelukkig/ te zijn

 Ze toonde mij een lichaam dat allang niet meer bestaat/ Ik leerde haar te bidden, en ze gaf mij in ruil daarvoor een/ goede raad/ Ze zei: 'Onderschat nooit, lieverd, de kracht van het gebed/ Kniel neer en herhaal zeven keer wat ik zonet gezegd heb'/

 Wel, alles wat wij samen hadden, alles is verdwenen/ Ik dacht dat het aan mij lag, telkens als ik haar zag wenen/ Elke dag opnieuw vierden wij haar verjaardagsfeest/ Het is geen kunst om ouder te worden, zolang je nooit jong/ bent geweest 

 Het is niet slim het vuur te blussen vooraleer het water/ kookt/ Vuur blijkt vaak nog heel wat vluchtiger te zijn dan rook/ We stonden voor een afgrond en er was geen weg terug/ Wanneer twee vreemden vrienden worden hangt er oorlog/ in de lucht

 Wel, haar scharlaken lippen spraken nooit de waarheid/ Elke kuise maagd ontpopt zich tot een barmeid in de/ paartijd'

En ik dacht aan Dallas Fraziers 'She's the barmaid in the honky tonk downstairs'

 'Op dit moment,' schreef zij in haar dagboek, 'ben ik ongetwijfeld schizofreen. Deze schizofrenie beschouw ik als een tussenstadium. De dag is niet veraf dat ik mijn schizofrene houding van mij af zal schudden, voluit de waanzin van de waarheid zal betreden en roerloos en onbewogen als een men­selijke plant (geen zin om deze zin af te maken). Ik zal levend dood zijn tot ik sterf. Dat is mijn doel in het leven op deze wereld. Je hoeft niet in het leven te slagen om erach­ter te komen dat het niets voorstelt. Ik wil het toonbeeld van een (superi­eure) zombie worden.'

Behalve dat zij rechttoe rechtaan verslag uitbracht van haar gemoedstoestand en levensvisie, legde zij zich eveneens toe op het schrijven van gedichten als

 Ik woon, leef op

de afvalberg.

15 jaar oud ben ik.

Haren: tussen blond en hoogblond in.

Huid: tussen blank en lijkbleek in.

Ziel: tussen zwart en inktzwart in.

Meeuwen storten langzaam neer.

Wonen noch leven doet mij plezier.

 en aforismen als 'Mijn leuze is: leven en laten sterven' en 'Ook in gesprek met de grootste politicologen, wetenschappers en filosofen gaat mijn nieuwsgierigheid minder uit naar wat zij te vertellen hebben over politiek, wetenschap of filosofie dan naar de vorm en het formaat van hun penis. En kan je nagaan: zelfs hun penis laat me koud'.

 Gretige, onordelijke lezer als ik ben verken ik meteen scrol­lend de tekst. Terwijl de titel door m'n hoofd blijft gaan. De hoofdpersoon is een meisje dat Gwen heet. Waarin is zij uit­zonderlijk? Ik lees het slot en versch­eidene passages, keer dan terug naar het begin, waar Gwen een klein meisje is wier moeder zich zorgen maakt omdat ze eigenlijk niets doet. Ver­veelt ze zich? Nee. Ze doet alleen maar niks.

Ouders worden daar erg onrustig van. Christophe schrijft dan over de moeder dat het 'blijkbaar ook geen moment bij haar opkwam dat haar dochter zich simpelweg gelukkig voelde op die bank of in de tuin, te gelukkig om iets aan haar toestand te willen veranderen'. Dan komt deze dialoog:

'Maar is er dan niets wat je zou willen doen?'

'Ik doe toch iets?'

'Wat doe je dan?'

'Gewoon.'

Christophe leverde ook een bijdrage aan Parlando's rubriek 'De Vuurdoop', over z'n podium debuut: 'Mijn eerste optreden als voorlezer uit eigen werk moet hebben plaatsgevonden rond 1991. Ik studeerde psychologie aan de Gentse universiteit, maar was er op gebrand om schrijver te worden. (...) Ik weet nog dat ik het een goed idee vond om een strak glitterpak aan te trekken en mascara aan te brengen, want in die tijd waren schaamte en een besef van de meest elementaire goede smaak mij vreemd, en zo las ik dus twee gedichten en een kortverhaal voor: als een halfbakken Ziggy Stardust met een Waaslands accent. Voor alle duidelijkheid: dit is een bekentenis.'

Zo ook de wandeling met Christophe Vekeman in Gent, die gisteren werd uitgezonden. Een wandeling langs de Leie en de literatuur, waaraan de laatste vijf minuten ontbraken. Oorzaak Newsgate.
Maurice Woestenburg fixte het vanmorgenvroeg. En hier is het complete verhaal in geluid.     

Hun werk staat vrijwel compleet on de boekenkast van Christophe  Vekeman in Gent.
Hoe uiteenlopend hun geschiedenissen ook zijn, allemaal waren ze, zijn ze eenlingen, voor wie het schrijven noodzaak was. Als mogelijke ontsnapping aan de eenzaamheid. 
En dat terwijl de meesten van hen weinig verwachtten van de medemens, hun lezer.
Schrijven, waarom toch?
Om met het door Vekeman geciteerde karakter Franny, uit Franny en Zooey van J.D.Salinger te spreken: 'Ik ben al dat ego, ego, ego gewoon spuugzat. Mijn eigen en dat van Iedereen. Ik ben het gewoon zat dat iedereen iets wil bereiken, iets bijzonders, iets bijzonders wil doen en zo, een interessant iemand wil worden. Het is walgelijk - walgelijk. (...) Ik word er ziek van dat ik niet de moed heb om een absolute niemand te zijn.'
Na 1965 heeft Salinger (1919) niets meer gepubliceerd. Hij leeft als een kluizenaar. Het schijnt dat er manuscripten op zijn planken liggen. Maar, hij is een uitzondering.

Ik liep met Christophe Vekeman langs de Leie, in de zon. Onze wandeling is komende maandag horen in de Avonden.

En stelt zich vragen als 'kent zinloosheid gradaties?'. 'Het leven is een verhaal,' denkt Lester soms, 'je gelooft het of niet'. Lastig, want 'de waarheid van nu is leugen van straks'.Hij tobt zich af over zijn huwelijk: 'Liefde die voor verliefdheid in de plaats komt is weinig meer dan lijdzaamheid.' En over het land waar hij woont: "Het is een wreed en genadelos land, en vooral is het een cynisch land, waarin de gelukkigen in de meerderheid zijn, de doodnormalen (...)Uit protest tegen dit land zou hij soms zichzelf op straat in brand willen steken en vervolgens willekeurige voorbijgangers innig om de hals vallen. 'Brandman!' zou hij roepen: de naam van het laatste individu."Een uitgekiende psychologische roman, die laat zien hoe wankel eigenlijk datgene is wat wij bij afspraak 'persoonlijkheid' noemen.Tweede Paasdag was Christophe Vekeman te horen in De Avonden