Jannie Regnerus, sprak ik het laatst in 2010, over haar 'Friese' roman De ent. Waarin een meisje uit het laatste dorp voor één keer met de bus meerijdt naar het eindpunt. Om te ontdekken dat de chauffeur - een mythische held - dan, na het opeten van zijn brood, weer terugrijdt. Met dezelfde beheersing schrijft ze dit onderwerp in haar juist verschenen 'Het lam':

'Clarissa fietst met Joris naar het ziekenhuis, hij zit achterop, op de bagagedrager, voeten in de fietstassen. Hij houdt zijn beide armen als vleugels hoog, alle vingers gespreid, alsof hij nagellak aan de lucht laat drogen. Zo snel mogelijk haasten ze zich uit de door schaduw verkilde straat, de hoek om, het zonlicht tegemoet. Boven hem strekt zich een kobaltblauwe hemel, waarin zilvermeeuwen op thermiek zweven, hun vleugels net zo stil en breeduit als Joris' armen. Ze krijten en Joris herhaalt met een hoge stem wat hij daarboven meent te horen. 'Lie-ve-jo-ris, lie-ve-jo-ris.' Hij is het centrum van de wereld. Alles spreekt tot hem.'  

De bushalte met z'n geuren van uitlaatgas en rubber, z'n geluiden van weg-van-hier bij het pneumatisch sluiten van de deuren. Het optrekken en wegrijden.
De beschreven busrit is een droom. Het meisje de enige passagier. Ze fantaseert over de buschauffeur zoals hij fantaseert over haar.
Het eindpunt Mooie paal blijkt een remise voor streekbussen. Een vlakte. Er staat alleen een lantaarnpaal die 'op een nachtelijk uur een gele kegel over de wachtende bussen werpt, ze met zijn licht omarmt.'
Nadat de chauffeur drie boterhammen en een kop koffie heeft genomen rijdt hij terug. Het meisje stapt uit in haar dorp.
Ze heeft het eindpunt gezien.  
Waar in dit rechtlijnige landschap is een uitweg? Alles ligt vast, zelfs in het zwerk heerst ordening. Die van de condensstrepen van de F-16s.
Morgen sta ik met Jannie Regnerus aan de dijk.
 

Ze kreeg de Bob den Uylprijs voor dat over Japan 'Het geluid van vallende sneeuw'. 'De ent' beschrijft de jeugd van haar alter ego Rixt op het Friese platteland. Het verschijnt komende week.
Heel precies brengt Jannie Regnerus in kaart hoe het wonen op het Friese platteland mensen vormt, hun levens bepaalt:
'Geluk en lijden voltrekken zich in stilte, niemand vraagt steun of aandacht voor zielenkwesties. Bij de geboorte van een kind wordt niet aan vlaggetjes of ballonnen gedaan, laat staan een ooievaar in de tuin, dat is veel te opzichtig. Net zo geruisloos als nieuwgeborenen hun intrede doen, stappen mensen hier uit het leven. Er komt geen druppel bloed aan te pas en er is nog nooit iemand betrapt op een halfslachtige poging. Verhanging komt het meest voor, met ijzersterk strotouw en een hanenbalk is succes gegarandeerd. Zelfverdrinking komt op een goede tweede plaats.'
 

Op pagina 125 beschrijft ze een van de vele religieuze festiviteiten, het jaarlijkse vuurvliegjesfestival. Vuurvliegjes symboliseren het begin van de zomer:'Op het terrein hangt de atmosfeer van een dorpsfeest, van barbecues stijgen geurige rookpluimen op en op het podium zingt een vrouw gekleed in paarse kimono weemoedige liederen.'(...)'Dansend tegen een achtergrond van zwart riet worden de groene lichtjes steeds talrijker. De bewonderende aaa's en ooo's van de menigte zwellen in het zelfde ritme aan als de groene lichtjes boven het water.'En dan begint het fotograferen: 'De vuurvliegjes vluchten voor de felle lichtflitsen en verschuilen zich tussen het riet, waar ze onder de schoenzolen van hun aanbidders worden vertrapt.'